Middle East War: Made in Europe
The tortured history of the Israeli-Arab conflict eventually leads back to the Continent.
By Timothy Garton Ash, TIMOTHY GARTON ASH is professor of European studies at Oxford University and a senior fellow at the Hoover Institution at Stanford University.
July 27, 2006
WHEN AND WHERE did this war begin? Shortly after 9 a.m. local time on Wednesday, July 12, when Hezbollah militants seized Ehud Goldwasser and Eldad Regev ? Israeli reservists on the last day of their tour of duty ? in a cross-border raid into northern Israel? Friday, June 9, when Israeli shells killed at least seven Palestinian civilians on a beach in the Gaza Strip? In January, when Hamas won the Palestinian legislative elections in a backhanded triumph for an American policy of supporting democratization? In 1982, when Israel invaded Lebanon? In 1979, with the Islamic revolution in Iran? In 1948, with the creation of the state of Israel? Or how about Russia in the spring of 1881?
Simple questions require such complicated answers. Even if the basic facts are agreed on, every term is disputed: Militants, soldiers or terrorists? Seized, captured or kidnapped? Every selection of facts implies an interpretation. And in tortured histories like this, every horror will be explained or justified by reference to some antecedent horror, as poet James Fenton wrote in his “Ballad of the Imam and the Shah.”
From tyranny to tyranny to war
From dynasty to dynasty to hate
From villainy to villainy to death
From policy to policy to grave
? The song is yours. Arrange it as you will.
Yet observing European responses to the current conflict, I want to insist on Europe’s own strong claim to be among the earliest causes. The Russian pogroms of 1881; the French mob chanting “à bas les juifs” as Capt. Alfred Dreyfus was stripped of his epaulets at the Ecole Militaire; the festering anti-Semitism of Austria about 1900, shaping the young Adolf Hitler; all the way to the Holocaust of European Jewry and the waves of anti-Semitism that convulsed parts of Europe in its immediate aftermath. It was that history of increasingly radical European rejection, from the 1880s to the 1940s, that produced the driving force for political Zionism, Jewish emigration to Palestine and eventually the creation of the state of Israel.
“What made me a Zionist was the Dreyfus trial,” said Theodor Herzl, the father of modern Zionism. If Europe decided that each nation should have its own state, would not accept even emancipated Jews as full members of the French or German nation and eventually became the scene of the attempted extermination of all Jewry, then the Jews must have their own national home somewhere else.
And never again would Jews go as lambs to the slaughter. As Israelis, they would fight for the life of every single fellow Jew. The 19th century stereotypes of German Helden and Jewish Händler have been reversed. The Germans, and most of today’s bourgeois Europeans, have become the eternal traders; the Jews, in Israel, the eternal warriors.
Of course, this is only one thread in perhaps the world’s most complicated political tapestry, but it’s a very important one. I don’t think any European should speak or write about today’s conflict in the Middle East without displaying some consciousness of our own historical responsibility. I’m afraid that some Europeans today do so speak and write; and I don’t just mean the German right-wing extremists who marched through the town of Verden in Lower Saxony on Saturday, waving Iranian flags and chanting “Israel ? international genocide center.” I also mean thinking people on the left.
Even as we criticize the way the Israeli military is killing Lebanese civilians and U.N. monitors in the name of recovering Goldwasser (and destroying the military infrastructure of Hezbollah), we must remember that all of this almost certainly would not be happening if some Europeans had not attempted, a few decades back, to remove everyone named Goldwasser from the face of Europe ? if not the Earth.
Let me be very clear what I mean. It does not follow from this terrible European history that Europeans must display uncritical solidarity with whatever the current government of Israel chooses to do. On the contrary, the true friend is the one who speaks up when you’re making a mistake.
It does not follow that every European who criticizes Israel is a covert anti-Semite, as some commentators in the U.S. tend to imply. And it does not follow that we should be any less alert to the suffering of the Arabs, including the Palestinian Arabs who fled or were driven out of their homes at the founding of the state of Israel, and their descendants who grew up in camps. The life of every Lebanese killed or wounded by Israeli bombing is worth exactly as much as that of every Israeli killed or wounded by Hezbollah rocket attacks.
Does it follow that Europeans have a special obligation to get involved in trying to secure a peace settlement in which the state of Israel can live in secure frontiers next to a viable Palestinian state? I think it does. Even if you don’t accept this argument from historical and moral responsibility, Europe’s vital interests are plainly at stake: oil, nuclear proliferation and the potential reaction among our alienated Muslim minorities, to name but three.
It’s less clear what that involvement should be. One proposal is for European forces to participate in a multinational peacekeeping force in southern Lebanon, but that only makes sense if realistic parameters are established for a clear, feasible and finite mission. Those are not yet in sight. Even a cease-fire is not yet in sight.
The truth is that, now more than ever, the diplomatic key lies in the full engagement of the U.S., using its influence with Israel and negotiating as directly as possible with all partners to the conflict, however unsavory. Until that happens, Europe alone can do little.
Yet the issue here is not just changing the realities on the ground in the Middle East. How Europeans speak and write about the position of the Jews in the region to which Europeans drove them is also a matter of our own self-definition. We should weigh every word.
Hoeveel generaties blijft iets nog de schuld van een volk? Dus omdat meer dan zestig jaar geleden Europa anti-semitisch was moet ik op mijn woorden letten? Dan zijn er nog een paar Duitsers van wie ik een excuus verwacht.
Wat mijn vader en opa deden voor of tegen de Joden deden zegt niks over mij. Wat mijn land voor of tegen de Joden deed (aangenomen dat ik niet voor ze gekozen heb / het in het verleden gebeurde) zegt niks over mij. Wat ik voor of tegen de Joden doe is het enige wat telt.
#3
Axel
Zoals in het Engelse stuk beschreven staat is er inderdaad sprake van historische en morele verantwoordelijkheid. Met name de Engelsen hebben een zeer grote historische verantwoordelijkheid. Vooral door hun invloed werden de gebieden die toegezegd werden aan de Palestijnen uiteindelijk weggegeven aan wat de staat Israel geworden is!
Het is echter natuurlijk grote onzin dat Europa medeverantwoordelijk is voor het geweld in het Midden-Oosten op basis van het feit dat er tussen 1880 en 1940 sprake was van grootschalig anti-semitisme tegen de joden.
De Palestijnen zouden in ruil voor hulp tegen de Ottomanen hun eigen land krijgen, in plaats daarvan is dat land door het Westen vergeven aan de joden. De grote verantwoordelijkheid die wij in het Westen hebben, is dat wij ervoor gezorgd hebben dat de joden, terwijl zij daar totaal geen recht op hadden, het land hebben laten innemen dat rechtmatig aan de Palestijnen toe behoort! Ondanks alle verschrikkelijke gebeurtenissen in het verleden is er nooit een religieuze stroming geweest die puur vanwege haar religieuze karakter een eigen staat heeft gekregen behalve de joden. Laat staan een stuk land waar al eeuwen lang een ander volk leefde! Vervolgens hebben wij als Westen de Israeli’s ook nog tot de tand bewapend zodat ze hun onrechtmatig verkregen landschap ook nog uit konden bereiden. Daar ligt onze historische morele verantwoordelijkheid!!!!
#4
troebel
De ?intellectueel? van Elsevier loopt hier weer helemaal over leeg.
Een verfrissend contrast hiermee, met een plausibele verklaring voor ontstaan en groei van Hezbollah van Abdelkader Benali
#5
knut
@2: algemeen geaccepteerd is dat een persoon gevormd wordt door zijn omgeving/milieu. Je ouders moraal speelt zeer zeker een rol.
@3: weggeven is hier niet de juiste term. (meer een parallel zoals nederland New-guinea heeft weggegeven aan Indonesie).
Hoe kom je op rechtmatig grond ad palestijnen. Denk via beginsel nationalisme (waar volk met 1 taal woont hebben zij het alleenrecht). Nationalisme (overigens voor 1850 niet bekend) is nu net de oorzaak van deze ellende. Dit beginsel doet geen recht aan gebieden waar verschillende culturen door elkaar heen wonen.
Staatvorming obv geloof is zeer veel voorkomend in de geschiedenis zo niet de voornaamste dreivendekracht van staatvorming voor de ontdekking van nationalisme ( na 1850 dus) Waar haal je t idee vandaan dat dit niet eerder voorkwam?.
Als ik even morele verantwoordelijkheid ga uitdiepen. Joden zijn gedurende de gehele christenlijke geschiedenis van europa (met vlagen) vervolgd. M.n. als de adelstand meer schuld had opgebouwd bij de joden (=bank) dan ie kon terugbetalen.
Nee, teruggraven naar wie wie ellende heeft aangedaan en dat ” “compenseren” leidt niet tot een redelijk antwoord. Je moet een streep onder geschiedenis zetten en nu met elkaar leren samenleven.
Maar t zit niet in de aard vh beestje om het onbekende te vertrouwen. Dus zullen er altijd weer conflicten rijzen tenzij we de tijd vd toren van babel kunnen herkrijgen. Maar daar zal een ander wel een stokje voor steken. Karma?
#6
knut
en dreiven is met lange ei. De spellingfouten zij me vergeven heb dikke vingers en kleine toetsen.
Hun moraal vormt mij wel, maar hun daden geven mij geen schuld. Als mijn ouders voor mijn geboorte oorlogsmisdadigers zijn, heb ik daar toch op geen enkele manier schuld aan?
#8
knut
@7: Het is bij kinderen redelijk normaal om “genuanceerd” te denken over hun ouders. Puur natuur. Oftewel je zal er (grosso-modo) positiever tegenover staan dan iemand die niet zulke ouders heeft. Een schuld heb je daarmee nog niet maar dat je hun gedachtengoed niet overneemt … daarin zullen je daden uitsluitsel geven. Noem het een vooroordeel, gezond verstand of realiteit tot die tijd. Je zal ermee moeten leven.
Reacties (8)
Helaas ın het engels. wel te doen toch?
Middle East War: Made in Europe
The tortured history of the Israeli-Arab conflict eventually leads back to the Continent.
By Timothy Garton Ash, TIMOTHY GARTON ASH is professor of European studies at Oxford University and a senior fellow at the Hoover Institution at Stanford University.
July 27, 2006
WHEN AND WHERE did this war begin? Shortly after 9 a.m. local time on Wednesday, July 12, when Hezbollah militants seized Ehud Goldwasser and Eldad Regev ? Israeli reservists on the last day of their tour of duty ? in a cross-border raid into northern Israel? Friday, June 9, when Israeli shells killed at least seven Palestinian civilians on a beach in the Gaza Strip? In January, when Hamas won the Palestinian legislative elections in a backhanded triumph for an American policy of supporting democratization? In 1982, when Israel invaded Lebanon? In 1979, with the Islamic revolution in Iran? In 1948, with the creation of the state of Israel? Or how about Russia in the spring of 1881?
Simple questions require such complicated answers. Even if the basic facts are agreed on, every term is disputed: Militants, soldiers or terrorists? Seized, captured or kidnapped? Every selection of facts implies an interpretation. And in tortured histories like this, every horror will be explained or justified by reference to some antecedent horror, as poet James Fenton wrote in his “Ballad of the Imam and the Shah.”
From tyranny to tyranny to war
From dynasty to dynasty to hate
From villainy to villainy to death
From policy to policy to grave
? The song is yours. Arrange it as you will.
Yet observing European responses to the current conflict, I want to insist on Europe’s own strong claim to be among the earliest causes. The Russian pogroms of 1881; the French mob chanting “à bas les juifs” as Capt. Alfred Dreyfus was stripped of his epaulets at the Ecole Militaire; the festering anti-Semitism of Austria about 1900, shaping the young Adolf Hitler; all the way to the Holocaust of European Jewry and the waves of anti-Semitism that convulsed parts of Europe in its immediate aftermath. It was that history of increasingly radical European rejection, from the 1880s to the 1940s, that produced the driving force for political Zionism, Jewish emigration to Palestine and eventually the creation of the state of Israel.
“What made me a Zionist was the Dreyfus trial,” said Theodor Herzl, the father of modern Zionism. If Europe decided that each nation should have its own state, would not accept even emancipated Jews as full members of the French or German nation and eventually became the scene of the attempted extermination of all Jewry, then the Jews must have their own national home somewhere else.
And never again would Jews go as lambs to the slaughter. As Israelis, they would fight for the life of every single fellow Jew. The 19th century stereotypes of German Helden and Jewish Händler have been reversed. The Germans, and most of today’s bourgeois Europeans, have become the eternal traders; the Jews, in Israel, the eternal warriors.
Of course, this is only one thread in perhaps the world’s most complicated political tapestry, but it’s a very important one. I don’t think any European should speak or write about today’s conflict in the Middle East without displaying some consciousness of our own historical responsibility. I’m afraid that some Europeans today do so speak and write; and I don’t just mean the German right-wing extremists who marched through the town of Verden in Lower Saxony on Saturday, waving Iranian flags and chanting “Israel ? international genocide center.” I also mean thinking people on the left.
Even as we criticize the way the Israeli military is killing Lebanese civilians and U.N. monitors in the name of recovering Goldwasser (and destroying the military infrastructure of Hezbollah), we must remember that all of this almost certainly would not be happening if some Europeans had not attempted, a few decades back, to remove everyone named Goldwasser from the face of Europe ? if not the Earth.
Let me be very clear what I mean. It does not follow from this terrible European history that Europeans must display uncritical solidarity with whatever the current government of Israel chooses to do. On the contrary, the true friend is the one who speaks up when you’re making a mistake.
It does not follow that every European who criticizes Israel is a covert anti-Semite, as some commentators in the U.S. tend to imply. And it does not follow that we should be any less alert to the suffering of the Arabs, including the Palestinian Arabs who fled or were driven out of their homes at the founding of the state of Israel, and their descendants who grew up in camps. The life of every Lebanese killed or wounded by Israeli bombing is worth exactly as much as that of every Israeli killed or wounded by Hezbollah rocket attacks.
Does it follow that Europeans have a special obligation to get involved in trying to secure a peace settlement in which the state of Israel can live in secure frontiers next to a viable Palestinian state? I think it does. Even if you don’t accept this argument from historical and moral responsibility, Europe’s vital interests are plainly at stake: oil, nuclear proliferation and the potential reaction among our alienated Muslim minorities, to name but three.
It’s less clear what that involvement should be. One proposal is for European forces to participate in a multinational peacekeeping force in southern Lebanon, but that only makes sense if realistic parameters are established for a clear, feasible and finite mission. Those are not yet in sight. Even a cease-fire is not yet in sight.
The truth is that, now more than ever, the diplomatic key lies in the full engagement of the U.S., using its influence with Israel and negotiating as directly as possible with all partners to the conflict, however unsavory. Until that happens, Europe alone can do little.
Yet the issue here is not just changing the realities on the ground in the Middle East. How Europeans speak and write about the position of the Jews in the region to which Europeans drove them is also a matter of our own self-definition. We should weigh every word.
Hoeveel generaties blijft iets nog de schuld van een volk? Dus omdat meer dan zestig jaar geleden Europa anti-semitisch was moet ik op mijn woorden letten? Dan zijn er nog een paar Duitsers van wie ik een excuus verwacht.
Wat mijn vader en opa deden voor of tegen de Joden deden zegt niks over mij. Wat mijn land voor of tegen de Joden deed (aangenomen dat ik niet voor ze gekozen heb / het in het verleden gebeurde) zegt niks over mij. Wat ik voor of tegen de Joden doe is het enige wat telt.
Zoals in het Engelse stuk beschreven staat is er inderdaad sprake van historische en morele verantwoordelijkheid. Met name de Engelsen hebben een zeer grote historische verantwoordelijkheid. Vooral door hun invloed werden de gebieden die toegezegd werden aan de Palestijnen uiteindelijk weggegeven aan wat de staat Israel geworden is!
Het is echter natuurlijk grote onzin dat Europa medeverantwoordelijk is voor het geweld in het Midden-Oosten op basis van het feit dat er tussen 1880 en 1940 sprake was van grootschalig anti-semitisme tegen de joden.
De Palestijnen zouden in ruil voor hulp tegen de Ottomanen hun eigen land krijgen, in plaats daarvan is dat land door het Westen vergeven aan de joden. De grote verantwoordelijkheid die wij in het Westen hebben, is dat wij ervoor gezorgd hebben dat de joden, terwijl zij daar totaal geen recht op hadden, het land hebben laten innemen dat rechtmatig aan de Palestijnen toe behoort! Ondanks alle verschrikkelijke gebeurtenissen in het verleden is er nooit een religieuze stroming geweest die puur vanwege haar religieuze karakter een eigen staat heeft gekregen behalve de joden. Laat staan een stuk land waar al eeuwen lang een ander volk leefde! Vervolgens hebben wij als Westen de Israeli’s ook nog tot de tand bewapend zodat ze hun onrechtmatig verkregen landschap ook nog uit konden bereiden. Daar ligt onze historische morele verantwoordelijkheid!!!!
De ?intellectueel? van Elsevier loopt hier weer helemaal over leeg.
Een verfrissend contrast hiermee, met een plausibele verklaring voor ontstaan en groei van Hezbollah van Abdelkader Benali
@2: algemeen geaccepteerd is dat een persoon gevormd wordt door zijn omgeving/milieu. Je ouders moraal speelt zeer zeker een rol.
@3: weggeven is hier niet de juiste term. (meer een parallel zoals nederland New-guinea heeft weggegeven aan Indonesie).
Hoe kom je op rechtmatig grond ad palestijnen. Denk via beginsel nationalisme (waar volk met 1 taal woont hebben zij het alleenrecht). Nationalisme (overigens voor 1850 niet bekend) is nu net de oorzaak van deze ellende. Dit beginsel doet geen recht aan gebieden waar verschillende culturen door elkaar heen wonen.
Staatvorming obv geloof is zeer veel voorkomend in de geschiedenis zo niet de voornaamste dreivendekracht van staatvorming voor de ontdekking van nationalisme ( na 1850 dus) Waar haal je t idee vandaan dat dit niet eerder voorkwam?.
Als ik even morele verantwoordelijkheid ga uitdiepen. Joden zijn gedurende de gehele christenlijke geschiedenis van europa (met vlagen) vervolgd. M.n. als de adelstand meer schuld had opgebouwd bij de joden (=bank) dan ie kon terugbetalen.
Nee, teruggraven naar wie wie ellende heeft aangedaan en dat ” “compenseren” leidt niet tot een redelijk antwoord. Je moet een streep onder geschiedenis zetten en nu met elkaar leren samenleven.
Maar t zit niet in de aard vh beestje om het onbekende te vertrouwen. Dus zullen er altijd weer conflicten rijzen tenzij we de tijd vd toren van babel kunnen herkrijgen. Maar daar zal een ander wel een stokje voor steken. Karma?
en dreiven is met lange ei. De spellingfouten zij me vergeven heb dikke vingers en kleine toetsen.
Hun moraal vormt mij wel, maar hun daden geven mij geen schuld. Als mijn ouders voor mijn geboorte oorlogsmisdadigers zijn, heb ik daar toch op geen enkele manier schuld aan?
@7: Het is bij kinderen redelijk normaal om “genuanceerd” te denken over hun ouders. Puur natuur. Oftewel je zal er (grosso-modo) positiever tegenover staan dan iemand die niet zulke ouders heeft. Een schuld heb je daarmee nog niet maar dat je hun gedachtengoed niet overneemt … daarin zullen je daden uitsluitsel geven. Noem het een vooroordeel, gezond verstand of realiteit tot die tijd. Je zal ermee moeten leven.