@3 Die tweede link doet me denken aan de garagehouder Siegfried nogwat die de reclameleus “Räder müssen rollen für den Siegi” gebruikte, zonder zich te realiseren waar dat vandaan kwam…
#5
Rene
Niet om nu echt heel hard te zeuren — maar wat is eigenlijk uiteindelijk ontluisterender? Die man of het feit dat er aandacht aan ‘m wordt besteedt? Via dat interview zelf maar ook door er hier naar te linken bijvoorbeeld.
Iedereen ziet dat die knaap zo her en der wat issues heeft. Beter gezegd, een met moederhaat overgoten wandelende oppositioneel opstandige gedragsstoornis is. Iedereen ziet het, maar in plaats van het voor de hand liggende te doen en ‘m te negeren als de misconfiguratie van neuronen die het is wordt er alsnog vanuit dat oeverloze “wij leven voor het conflict” model aandacht aan besteed. “Okee, okee, hij is uiteraard gestoord, maar dat negeren we gewoon even en doen net alsof hij voor iets staat dat fundamenteel mis is met de wereld /zelf/ zodat we daar dan fijn tegen kunnen ageren”.
Uiteindelijk niets ontluisterends aan die man zodra je ook maar enige ervaring hebt in deze wereld en weet hoeveel malloten er rond lopen. Zelfs dat ie gesponsord wordt kan je niet erg ontluisterend meer noemen zodra je al weet van het bestaan van het soort organisaties als die waar die sponsoring dan vandaan zou komen — en erger, aandacht aan ‘m besteden is het enige dat dat soort sponsoring in stand houdt. Die sponsors verwachten namelijk een return on investment en iemand die volstrekt genegeerd wordt levert zulks niet.
Om dat commentaar voor te zijn — ik snap dat de (menselijke) wereld een heel simpele wordt als je gewoon 10% (*) ervan wegzet als negerenswaardige gestoorden. Mijn punt is veelal dat iets dat makkelijk is nog niet onwaar is. Sterker nog, Occam’s Razor en al dat.
En vooral is mijn punt dat ik zo vreselijk moe wordt van dat domme conflict-model. Stelletje chimpansees…
(*) Ha. Meer iets als 50, maar laat me daar het argument niet mee bevuilen…
Reacties (5)
Met onderin de zeer relevante link :
http://remember.org/History.root.rev.html
En dan mis je toch een interessante vraag die de journalist had moeten stellen: drinkt Irving zijn kop Aryan coffee zwart of met melk?
http://www.hmd.org.uk/resources/item/261/
versus
http://standaard.typepad.com/marketingblog/2009/01/duits-koffiemerk-gaat-fout-in-met-nazitekst.html
via
http://standaard.typepad.com/marketingblog/
@3 Die tweede link doet me denken aan de garagehouder Siegfried nogwat die de reclameleus “Räder müssen rollen für den Siegi” gebruikte, zonder zich te realiseren waar dat vandaan kwam…
Niet om nu echt heel hard te zeuren — maar wat is eigenlijk uiteindelijk ontluisterender? Die man of het feit dat er aandacht aan ‘m wordt besteedt? Via dat interview zelf maar ook door er hier naar te linken bijvoorbeeld.
Iedereen ziet dat die knaap zo her en der wat issues heeft. Beter gezegd, een met moederhaat overgoten wandelende oppositioneel opstandige gedragsstoornis is. Iedereen ziet het, maar in plaats van het voor de hand liggende te doen en ‘m te negeren als de misconfiguratie van neuronen die het is wordt er alsnog vanuit dat oeverloze “wij leven voor het conflict” model aandacht aan besteed. “Okee, okee, hij is uiteraard gestoord, maar dat negeren we gewoon even en doen net alsof hij voor iets staat dat fundamenteel mis is met de wereld /zelf/ zodat we daar dan fijn tegen kunnen ageren”.
Uiteindelijk niets ontluisterends aan die man zodra je ook maar enige ervaring hebt in deze wereld en weet hoeveel malloten er rond lopen. Zelfs dat ie gesponsord wordt kan je niet erg ontluisterend meer noemen zodra je al weet van het bestaan van het soort organisaties als die waar die sponsoring dan vandaan zou komen — en erger, aandacht aan ‘m besteden is het enige dat dat soort sponsoring in stand houdt. Die sponsors verwachten namelijk een return on investment en iemand die volstrekt genegeerd wordt levert zulks niet.
Om dat commentaar voor te zijn — ik snap dat de (menselijke) wereld een heel simpele wordt als je gewoon 10% (*) ervan wegzet als negerenswaardige gestoorden. Mijn punt is veelal dat iets dat makkelijk is nog niet onwaar is. Sterker nog, Occam’s Razor en al dat.
En vooral is mijn punt dat ik zo vreselijk moe wordt van dat domme conflict-model. Stelletje chimpansees…
(*) Ha. Meer iets als 50, maar laat me daar het argument niet mee bevuilen…