In 1985, Tony Schwartz, a writer for New York magazine, was sitting in Donald Trump’s office in Trump Tower interviewing him for a story. Trump told him he had agreed to write a book for Random House. “Well, if you’re going to write a book,” Schwartz said, recalling this interaction in a speech he gave last fall at the University of Michigan, “you ought to call it The Art of the Deal.”
“I like that,” Trump said. “Do you want to write it?”
These sorts of arrangements typically are not that generous for the writer. “Most writers for hire receive a flat fee, or a relatively modest percentage of any money the book earns,” Schwartz said in the speech. Schwartz, by contrast, got from Trump an almost unheard-of half of the $500,000 advance from Random House and also half of the royalties. And it didn’t even take a lot of haggling.
Zelfs voor zijn boek ´The art of the deal´ sloot Donald Trump een ongunstige overeenkomst. De man kan gewoon niet onderhandelen, concludeert politico aan de hand van uitgebreid onderzoek. Bonusquote:
“He believes he’s in a position of strength no matter where or when he is. You have to understand that. If you knock Donald on his ass, he will tell you the best position to be in is on your ass.”
Reacties (3)
Of het is gewoon een hele vriendelijke man die een ander ook iets gunt ;)
De vraag is natuurlijk waarom (blanke) luide mannen met dure pakken en slechte praatjes toch zo vaak succes /macht hebben ondanks dat ze niets kunnen.
@2 Omdat andere (blanke) luide mannen zonder succes /macht zich door hen hieraan te verbinden indirect ook succesvol/ machtig kunnen voelen natuurlijk.
Dat geldt voor Trump de vastgoedboer en Trump de president.
Wat betreft personeel /geldschieters is het gewoon opportunisme, aan een succesformule ga je niet sleutelen, en resultaten zijn resultaten. En het loyaliteit is dat wordt beloond, dan is dat natuurlijk ook een meevaller voor incompetenten.