Dit artikel over Lili die zorgt voor haar gehandicapte moeder en een heel jong broertje en zusje laat een erg ongemakkelijk gevoel achter. Zorg is mooi en wat ze bereikt als mantelzorger is bewonderenswaardig, maar het overheersende gevoel bij mij is toch “dit kan een maatschappij toch niet laten gebeuren?”
In Engeland zijn er minimaal 170.000 jonge hulpverleners, dus je mag verwachten dat het er in Nederland ook minimaal enkele tienduizenden zullen zijn. Zo heftig als Lili zullen niet veel het meemaken: moeder bipolair en met ernstige rugproblemen, broertje van 3 met ADHD/autisme en een zusje van twee.
Lili is acht jaar oud.
In het verhaal komt ook de impact op het meisje zelf goed naar voren. Een liefdevol geschreven portret dat een heel ongemakkelijk gevoel nalaat.
Reacties (7)
En als ze zelf aan een leven toe is, is ze vermoedelijk disfunctioneel geworden en heeft zelf hulp nodig.
Alles om te bezuinigen. Wie maalt er om dat jonge kinderen als Lili geen leven hebben. Als de bankdirecteur maar zijn bonus heeft. Want daar ligt natuurlijk het probleem. Het geld stroomt maar een kant op dus zolang er mensen (kinderen) zijn die de liefde op kunnen brengen om hun naasten te verzorgen kunnen ze uitgebuit worden. En de hemel in geprezen! Zodra complimentjes uitgedeeld worden moet je oppassen.
Pas als iedereen zijn naaste laat kreperen stort het systeem in elkaar en is er niets meer te halen.
Het gaat alleen om geld mensen.
Niet om naastenliefde. Dat is christelijk gezever om je een loer te draaien zodat de hypocriet met het geld kan strijken.
Een achtjarige en dan de titel mantelzorger krijgen.
Rot op, ze is zelf net uit de luiers.
Waar is vader trouwens?
Zuiver, het artikel hint naar een paar zaken die je aanstipt.
Om te beginnen is er wel hulpverlening actief in het gezin al is me niet heel duidelijk welke rol die speelt.
Er is een vader (die van Lili in ieder geval) die overduidelijk niet met moeder leeft. Ik ken in mijn omgeving mensen met manische depressiviteit en weet dat het vaak vreselijk zwaar voor partners kan zijn een relatie vol te houden. Verder weten we niet veel welke rol hij speelt (if any).
Verder staat bij mij “het ongemakkelijke gevoel” voorop. Een kind van acht kan in deze omstandigheden voor de rest van haar leven worden gesloopt zoals je al zegt. Ik vroeg me alleen af of een uithuisplaatsing veel beter zou werken. Ook komt er de vraag op of het verstandig is om kinderen te krijgen (zoals Lili’s moeder aangeeft dat het laatste kind zeker niet de bedoeling was).
En ik maar denken dat de participatiesamenleving een utopie was. Gelukkig, hij bestaat.
Het is zeker een interessant artikel en moeilijk dilemma. Want het is zeker niet duidelijk dat het zinvol is om de kinderen weg te halen bv. En het belangrijkste probleem dat Lili aangeeft: de onzekerheid of haar moeder er nog wel is als ze uit school komt, die wordt niet opgelost met de oplossingen die je kunt bedenken. Die angst blijft.
Gewoon een huishoudster zou wel schelen. Maar zelfs dat moet in een context passen – en niet in een betuttelende context bv. Dan ontneem je ouder en ook het kind volgens mij aan zelfwaarde, iets waarvan ik me afvraag of dat goed is voor de betrokkenen.
Wat in elk geval bv niet helpt is om er talloze (wisselende) gezinsvoogden en hulpen op af te sturen die het wel even zullen fixen.
Een aflevering van Je Zal Het Maar Zijn portreteert ook een jonge zorger: http://tvblik.nl/je-zal-het-maar-zijn/28-september-2014
Daarbij heb je nog meer het idee: ‘dit kan niet, dit is verkeerd’. Maar het contrasterende verhaal van de jongen die uit huis moet, geeft in elk geval wel wat perspectief dat we ook niet te snel moeten zijn in dat soort rigoreuze oplossingen.
Volgens Nivel habben we ook aardig wat jonge mantelzorgers in Nederland: 95.000 tot 190.000 jongeren geven instrumentele zorg thuis. Cijfers zijn echter van 2008. Ze omvatten niet alle kinderen met een zieke of verslaafde ouder. Dat zijn veel hogere aantallen.
http://www.nivel.nl/sites/default/files/bestanden/Rapport-Quick-scan-aard-en-omvang-zorg-jonge-mantelzorgers.pdf
@1
Niet vadertje staat, maar haar eigen moeder.
Gehandicapt, geestelijk ziek, geen vader om voor de kinderen te zorgen… en er toch nog twee kinderen bijnemen.
Een bipolaire ouder is een verschrikking, het zijn altijd de naasten die de volle laag krijgen bij deze mensen.
Dat was wat ik mij ook als eerste afvroeg; waarom kan deze vrouw in hemelsnaam 3 kinderen krijgen? Het probleem hierbij is niet de staat en het gevoerde beleid, het probleem is dat sommige mensen geen kinderen zouden moeten krijgen. Dit is een resultaat van dat soort slechte keuzes. Jammer dat daar geen fundamentele discussie over gaande is.