Lastig is alleen dat er nu eenmaal pedofielen zijn, en dat het denkbaar is dat sommigen van hen de zelfbeheersing opbrengen om niets schadelijks te doen met hun gevoelens. Het gevaar is dat ook zij het doelwit worden van een klopjacht.
Wat mij betreft is dat wel de spijker op z’n kop. De huidige maatschappelijke houding tegenover pedofilie draagt helemaal nergens toe bij. Door zo hard te oordelen over de dader en in veel gevallen aan naming & shaming te doen (bijvoorbeeld door GeenStijl) worden pedofielen in een verdomhoekje gedrukt. In dat verdomhoekje kroppen frustraties zich op en is er geen gezonde manier om daarmee om te gaan. Uiteindelijk kun je op je klompen aanvoelen dat die frustratie zich een keer uit, waar weer een onschuldig klein kind het slachtoffer van wordt.
Naar mijn mening moeten we veel meer toe naar een cultuur waarin we de daad veroordelen, maar de dader als medemens blijven zien. Daarmee kan tegenover de daad een gepaste straf staan, terwijl we de dader open tegemoet kunnen treden en kunnen begeleiden bij het niet opnieuw in de fout gaan. Een erg positief voorbeeld wat van die gedachte uitgaat zijn de Circles of Support and Responsibility. Hierbij wordt er rond een zedendelinquent een groep vrijwilligers gevormd die helpt bij terugkeer in de maatschappij. Tegelijkertijd geven deze vrijwilligers echter signalen dat het niet goed gaat door aan hulpverlening en politie. Dit project heeft in Canada en het Verenigd Koninkrijk een enorm positieve impact gehad op het verlagen van recidive.
Natuurlijk besef ik dat in deze tijd waarin de zaak Robert M. speelt een dergelijk project voor velen als te soft klinkt en niet voldoet aan begrijpelijke wraakgevoelens. Tegelijkertijd leiden die maatschappelijke sentimenten echter slechts tot een gevaarlijkere maatschappij. Bij mij rijst dan toch de vraag: Hoeveel nieuwe slachtoffers zijn we bereid te accepteren om aan de wraakgevoelens van de samenleving te voldoen?
Reacties (1)
Lastig is alleen dat er nu eenmaal pedofielen zijn, en dat het denkbaar is dat sommigen van hen de zelfbeheersing opbrengen om niets schadelijks te doen met hun gevoelens. Het gevaar is dat ook zij het doelwit worden van een klopjacht.
Wat mij betreft is dat wel de spijker op z’n kop. De huidige maatschappelijke houding tegenover pedofilie draagt helemaal nergens toe bij. Door zo hard te oordelen over de dader en in veel gevallen aan naming & shaming te doen (bijvoorbeeld door GeenStijl) worden pedofielen in een verdomhoekje gedrukt. In dat verdomhoekje kroppen frustraties zich op en is er geen gezonde manier om daarmee om te gaan. Uiteindelijk kun je op je klompen aanvoelen dat die frustratie zich een keer uit, waar weer een onschuldig klein kind het slachtoffer van wordt.
Naar mijn mening moeten we veel meer toe naar een cultuur waarin we de daad veroordelen, maar de dader als medemens blijven zien. Daarmee kan tegenover de daad een gepaste straf staan, terwijl we de dader open tegemoet kunnen treden en kunnen begeleiden bij het niet opnieuw in de fout gaan. Een erg positief voorbeeld wat van die gedachte uitgaat zijn de Circles of Support and Responsibility. Hierbij wordt er rond een zedendelinquent een groep vrijwilligers gevormd die helpt bij terugkeer in de maatschappij. Tegelijkertijd geven deze vrijwilligers echter signalen dat het niet goed gaat door aan hulpverlening en politie. Dit project heeft in Canada en het Verenigd Koninkrijk een enorm positieve impact gehad op het verlagen van recidive.
Natuurlijk besef ik dat in deze tijd waarin de zaak Robert M. speelt een dergelijk project voor velen als te soft klinkt en niet voldoet aan begrijpelijke wraakgevoelens. Tegelijkertijd leiden die maatschappelijke sentimenten echter slechts tot een gevaarlijkere maatschappij. Bij mij rijst dan toch de vraag: Hoeveel nieuwe slachtoffers zijn we bereid te accepteren om aan de wraakgevoelens van de samenleving te voldoen?