‘Wel sneu voor de lelijke meisjes’

Het was even schrikken voor de vaste bezoekers van Camarados. In zijn laatste post maakte Gert-Jan Bos (GJ voor in- en extimi), met een citaat van The Doors duidelijk dat de laatste foto van het bloeiende Groningse uitgaansleven geplaatst was. In het kleine Nederlandse weblogwereldje doken de geruchten op: het kwam door een vrouw, latente zelfmoordneigingen of een actie van wildreageerders.
Sargasso mailde met GJ, en kreeg een genuanceerd verhaal. Over de tragiek van het plaatjesschieten en hoe een weblog larger than life werd. “Voor sommigen was Camarados niet meer dan plaatjes kijken, maar voor mij was het, op het laatst, alles. Het bepaalde mijn leven.”

Succes
Camarados was het eerste weblog dat bijna exclusief werd gedomineerd door snelgemaakte foto’s. GJ gebruikte in eerste instantie een camera, maar met de introductie van de cameratelefoon werd de frequentie opgevoerd. Plaatjes van lieftallige meisjes en een roerig uitgaansleven verschenen razendsnel op de site. Het weblog kende al snel een brede schare fans. Er verschenen artikelen in bijna alle landelijke dagbladen en tijdschriften. “Behalve geenstijl.nl kan ik me geen ander weblog bedenken dat vaker in de media heeft gestaan dan camarados.” De faam had ook zijn nadelen. “Het gaat dan niet eens meer zozeer om het aantal bezoekers, maar om wie er kijkt. Hierdoor ga je er zelf ook steeds meer in geloven dat het allemaal echt is.”
Dat was ook de reden dat GJ er in augustus vorig jaar mee stopte. Met veel gevoel voor dramatiek nam hij afscheid. “Ik deed alsof het de schuld was van een of ander meisje. Dat had ik toch goed in scene gezet, ze dacht het zelf namelijk ook”. Maar GJ hield het Camarados-loze bestaan niet lang vol. “Na twee maanden moest ik weer doorgaan. Verslaving.”

Teveel
Maar een half jaar later zijn de geesten nog niet bezworen. “Zodra je weblog meer tijd inneemt dan je werk, dan klopt er toch iets niet. Belangrijkste deel van de dag was immers de update op Camarados. Als ik die avond ervoor niets had gedaan, dan was er geen update. Elke keer moest ik weer iets verzinnen, visjes, one-liners, normale foto’s, maar dat hielp natuurlijk niet. Ondertussen ging het mentaal ook niet echt lekker. Veel drank.. Te veel, elke dag.”
GJ raakte zichzelf een beetje kwijt, zo lijkt het. Zijn leven begon steeds minder te lijken op de geposeerde foto’s van Camarados. “Hoe vrolijk, positief of enthousiast ik me altijd online voordeed, des te depressiever ik irl werd. Het grappige of eigenlijk het funeste hiervan was dat ik ook in het dagelijks leven op een bepaald moment leefde in een roes van onwerkelijkheid. Het werd ook bijzonder makkelijk om op een meeting of bijvoorbeeld bij de Dutchbloggies net zo enthousiast te doen als op Camarados. Maar dat was gewoon een verlengstuk van Camarados.”
Ook de hoofdrolspeelsters in Camarados waren niet onverdeeld gelukkig met de aandacht. Of het gebrek daaraan. “Voor die meisjes in de kroeg viel het ook niet mee. De lelijke meisjes kwamen nooit op de foto, wel sneu eigenlijk, en als ze per ongeluk op een foto te zien waren, knipte ik ze er vakkundig af.”

Eigen café
Toch hebben we het laatste van GJ nog niet gezien. “Ik ben internetondernemer. Ik geloof dat er op een of andere manier nog steeds geld mee te verdienen valt. Lange tijd heb ik kunnen leven van een ‘reserve pot’, nu moet er daadwerkelijk iets gedaan worden.”
“Het stoppen van Camarados heeft nog een ander gevolg, waarschijnlijk zou er aan de Grote Markt in Groningen een heus Camaradoscafe komen. De eerste weblog met een eigen cafe. Dus een Floortje achter de bar, een Esther, een Natasja etc. Als het doorgaat, dat hoor ik binnenkort, dan ‘moet’ ik natuurlijk in andere vorm terug komen. Gelukkig duurt dat nog even. Maar ja, het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan.”