Eigenlijk is Anthony Weiner best een aardige vent. Een vechter, tikje ijdel, hart op de goede plek, aardig voor zijn staf, iemand die slecht tegen onrecht en pestkoppen kan.
Hij is ook verslaafd aan bewondering, zo lijkt ’t. Voor een Amerikaans politicus is dat een toegevoegde waarde: we zien Weiner opbloeien wanneer hij een parade aanvoert tussen de adorerende menigten, vlag in de hand: een LGBT-pride vlag, de Israëlische vlag; Weiner geniet van elk moment, gelukkig als een kind dat voorop de praalwagen mag staan.
Voor een schriel Joods jochie die vermoedelijk altijd onzeker was over zijn lichaam, vormt die honger naar bewondering ook een valkuil. Weiner heeft naast een campagne- ook een telefoonseksverslaving. Hij legt contact met wildvreemde vrouwen met wie hij geile berichtjes kan uitwisselen.
Een erotische relatie via telecomverkeer, dat is emotioneel veilig. Afstandelijk en toch intiem. Weiner stuurt hen foto’s van zijn afgetrainde lichaam, zijn formidabele penis; alles, om steeds maar weer bevestiging te krijgen. Enfin, u heeft er ongetwijfeld iets van opgepikt. Social media stonden er bol van.
Media
Daar wordt maatschappelijk om gefronst: gefundenes Fressen voor de media, immer hongerig naar een schandaaltje. Wanneer Weiner in 2013 dus tracht terug zich in het zadel te hijsen door zich kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap van New York, zijn de messen geslepen. Het is op dat punt dat de documentaire Weiner (2016) een aanvang neemt.
Een jeugdvriend wist ‘m te overtuigen de campagne van binnenuit te laten filmen, als een vlieg op de muur. Dat levert een spannend kijkje op in de keuken van het politieke theater: we zien hoe Weiner en diens vrouw Huma Abedin (naaste assistente van Hillary Clinton) van meet af aan belaagd worden door journalisten en tv-verslaggevers die het allemaal maar over één ding willen hebben, en hoe Weiners campagneteam uit alle macht tracht de beeldvorming een andere richting in tracht te draaien.
Oude vlam, nieuwe onthullingen
Net als dat lijkt te lukken, komt een vlam uit 2012 met nieuwe onthullingen over Weiners sekscapades, foto’s, hete hijg-telefoontjes, seksms’jes. Dat is een probleem voor Weiner, omdat hij tegenover de pers had volgehouden dat hij na zijn val uit genade in 2011 een hervormd mens zou zijn geweest. Hij had een misstap gemaakt, Huma had hem vergeven, hij was met een schone lei begonnen.
Dat verhaal wordt lekgeprikt door de onthullingen van de 23-jarige Sydney Leathers, dan nog secretaresse bij een advocatenkantoor. Leathers zond een aantal screenshots van sextberichten tussen Weiner en haarzelf uit de loop van 2012 naar de hoofdredacteur van website The Dirty, kennelijk om Weiner te ontmaskeren als een huichelaar.
Leathers wordt in de documentaire afgeschilderd als een wraakzuchtige lellebel die een slaatje uit de affaire wil slaan, maar ook dat is schijn: we zien slechts wat de filmmakers ons tonen, waaronder een hilarische achtervolgingsscène naar Weiners campagnekantoor via een achterdeur in de McDonalds. Het levert een stukje tragikomische slapstick op.
Politieke spin
Vanaf de nieuwe reeks onthullingen gaat het enkel bergafwaarts met Weiners campagne, die in een permanente staat van crisismanagement belandt. Het is op dat punt dat het er in de documentaire echt om gaat spannen en ze het meest gaat lijken op een aflevering van House of Cards. ‘Wanneer zou dit hebben plaatsgevonden?’, vraagt een vertwijfelde Weiner, die zich het hoofd breekt hoe ‘ie de nieuwe feiten nog in het frame van de bekeerde huisvader geperst krijgt.
In de auto met zijn assistente zien we hem recapituleren wat hij wanneer tijdens welk interview heeft gezegd, waar hij op gepakt kan worden: zei ik drie vrouwen, zes, twaalf? “Ik zei zes tegen die-en-die, maar dat heb ik later gecorrigeerd.” Heb je een seksverslaving?, vraagt de assistente, die wil weten wat de boodschap aan journalisten wordt. Weiner staart voor zich uit, geeft geen antwoord.
Hoe kun je eerlijk zijn tegenover de wereld, als je niet eerlijk durft te zijn naar jezelf?
Huma Abedin
Een voorname rol in het mediamanagement is weggelegd voor Weiners echtgenote, Huma Abedin. Abedin is als persoon enorm gehecht aan haar privacy, maar als protegé van Hillary Clinton ook een door de wol geverfde en gewiekste spinmeister. We zien haar de rol van steunende echtgenote spelen, ook als het tegenzit.
Wanneer de stront de ventilator raakt en de media voor de deur staat, heeft zij de tegenwoordigheid van geest Weiners assistente de tip mee te geven opgewekt te kijken bij het verlaten van het pand. ‘Anders wordt de kop morgen: campagneleider Weiner in tranen de deur uit.’
Gedurende de crisis zien we Abedin zich steeds meer terugtrekken. Er wordt niet veel gezegd, niet gevloekt, niet met deuren geslagen. Maar haar lichaamstaal wordt afstandelijker, gereserveerd. Abedin voelt op haar klompen dat deze campagne een zeperd wordt. Misschien voelt ze zich ook wel verraden, dat haar man toch geen open kaart met ‘r heeft gespeeld. En Weiners val heeft ook zo zijn weerslag op haar politieke carrière. Ze heeft duidelijk steeds minder zin te figureren als zijn lieftallige en vergevingsgezinde echtgenote.
Na een nieuwe ronde verse schandalen in de zomer van 2016 zal Amedin een punt achter haar relatie met Weiner zetten. Genoeg is genoeg. Politiek een verstandige zet. Persoonlijk vermoedelijk ook wel. Zoiets moet aan je vreten. Maar Abedin is een harde tante: ze laat niets blijken.
TV-werkelijkheid
Weiner (2016) geeft een inkijkje in de hogedrukpan van een politieke campagne: hoe het is om voortdurend belaagd te worden door mediaverslaggevers, hongerig naar steeds maar weer dezelfde brokken sensatie; brokken die echter uit het bestaan van personen van vlees en bloed komen.
Het toont ook hoe het is om afhankelijk te zijn van diezelfde media; en hoe onze percepties van politici geschapen worden door de herhaling en opeenstapeling van een handjevol beelden, soundbites, de gemakkelijke oordeeltjes van mensen in de pers en op tv. Het zijn beroemdheden geworden, met alle nadelen van dien.
Gaat het daarbij nog over kwesties? Nee. Het gaat voornamelijk over human interest en schandaaltjes. Dat verkoopt. Ziedaar de mens.
Reacties (5)
Ik zit me een beetje af te vragen: Tenzij je een volconservatief bent (en die waarden politiek wilt uitdragen, ik meen uit de foto niet die indruk te krijgen), wat doet je sextingleven er dan precies toe als politicus?
@1 Het zegt iets over je karakter, namelijk dat je een ontrouwe hond bent. Althans in de ogen van veel Amerikaanse kiezers.
De media (en Trumps rivalen) zochten keer op keer naar iets kwalijks in alles wat hij zei en deed om ‘m te kunnen beschadigen in het oog van de Republikeinse kiezer. Niks bleef plakken, behalve een oude opname waarin hij pochte dat hij als beroemdheid alles kon maken bij vrouwen; hij kon ze in hun ‘poes’ grijpen, alles.
Maar goed, het is niet enkel iets van die gekke Amerikanen, natuurlijk.
Rob Oudkerk moest aftreden als wethouder van Amsterdam omdat ‘ie aan Heleen van Royen had verteld dat ‘ie naar de hoeren ging; was zijn portefeuille namelijk, en heroïnehoertjes zijn kwetsbaar (en soms te jong).
Toen beelden van wethouder Paul Depla (Nijmegen) die in de keldergarage van het gemeentehuis oraal werd bevredigd door een VVD-raadslid in 2007 door GeenStijl aanhangig werden gemaakt, werd dit een landelijk relletje. Het heeft het VVD-raadslid nog haar zetel gekost. Depla is inmiddels burgemeester van Breda.
En dan is er nog de affaire rond burgemeester Onno Hoes en zijn seksdates met veel jongere jongens, die door Powned is aangejaagd.
@2: Bij Trump is het nog begrijpelijk, hij heeft het namelijk over aanranding/verkrachting. Hij heeft zich overigens niet teruggetrokken, noch is hij door de partij van de fatsoensrakkerij op enigerlei wijze gedisciplineerd, laat staan geroyeerd en zijn kansen op het presidentschap zijn na het uitkomen van het schandaal zelfs gestegen (hoewel nog steeds klein, volgens de polls). Rob is al minder begrijpelijk, tenzij hij heeft toegegeven dat hij naar minderjarige hoertjes is geweest. De affaire Depla is te belachelijk voor woorden en dito voor de affaire Hoes (ik ben blij dat we van hem af zijn, maar dat had moeten gebeuren vanwege zijn desastreuze coffeeshopbeleid, niet om zijn privéleven).
@1: Waarschijnlijk omdat men openlijk zo dweept met het familieleven. Als dan blijkt dat ‘ie niet zo trouw is heeft ‘ie staan liegen en dus zal ‘ie als politicus ook wel onbetrouwbaar zijn. Of is dat te eenvoudig gedacht?
@4: Ja, die redenering volg ik (het is eenvoudig, maar niet te eenvoudig, zo werkt het in de VS vaak), maar geldt dat voor Weiner ook? Ik bedoel op de foto zie je hem toch iets andere waarden dan mannetje, vrouwtje, kinderen uitdragen.