Voedselgooiers voelen zich gedemoniseerd

Rupert Wehrinkel is boos. Ik ontmoet de voorzitter van de Nederlandse Spijzenwerp Vereniging op een terras in hartje Nieuw-Vennep. Wehrinkel vindt dat hij nu lang genoeg zijn mond heeft gehouden en kiest frontaal de aanval. Ziedend hoorde Strevelvliet gisteren het Kamerdebat aan over de ketchup waarmee Verdonk werd aangevallen. “Sinds Fortuyn hebben protestacties met eten hun onschuld verloren, heet het dan. Nou, de Kamer vergeet dat een integere club als de NSV hiervan erg te lijden heeft……. wij worden gewoon gedemoniseerd!”, concludeert hij mismoedig.

Het ketchupsprietsincident tegen Verdonk plaatst het voedselgooien wederom in een verkeerd daglicht”, vervolgt Wehrinkel . “Na de taart van Fortuyn moest ik al in veel lokale media opdraven om de goedaardigheid van een non-statisch voedselbegrip te prediken. Uitleggen dat bijvoorbeeld het Bourgondisch eten een sociaal gebeuren is waar de afgekloven kippepootjes op een positieve manier in de rondte vliegen. Tuurlijk speelt de bloederige kleur van ketchup in je nadeel. Als de dames met een vrolijke fles whiskey-cocktailsaus aan de gang waren gegaan, dan was het vast niet zo hoog opgenomen. Zeker met de huidige oranjegekte.”

Wehrinkel hekelt met name de irrationele en populistische houding van de volksvertegenwoordigers. “Dat er enig verband zou zijn tussen het gooien met voedsel en moorden wordt ons met een demagogische logica aangepraat. Je bent tegenwoordig al verdacht als je met consumptie praat. Alle verhoudingen zijn zoek. Als je wel kan zeggen dat die vernederingen in de Abu Graib-gevangenis te vergelijken zijn met ontgroeningsgrapjes, dan kan je toch niet in alle ernst menen dat een taart in het gezicht staatsgevaarlijk is?! Zeker de volksvertegenwoordigers moeten de discussie zuiver houden. Maar voorlopig zie ik het niet gebeuren. Op onze vereniging gaat het verhaal rond dat Mat Herben zo bevlogen is in deze issue vanwege een jeugdtrauma. Toen hij vroeger in de klas niet oplette omdat hij met zijn bolle toet naar overvliegende vliegtuigen tuurde, probeerden zijn klasgenootjes altijd rozijnen in zijn oor te mikken. Maar Herben zou zich over deze slechte ervaring heen moeten zetten en zich moeten openstellen voor vrolijker vliegend voedsel-ervaringen. Laat hem eens beginnen een toefje slagroom op de neus van zijn vrouw te spuiten en dat er af te likken. Het hoeft allemaal niet zo dramatisch te zijn. Ik bedoel, zoek eens op internet naar mensen met een taart in hun gezicht. De vrolijkheid straalt er in praktisch alle gevallen vanaf.” Wehrinkel staat op (ik bedank voor het interview, hij betaalt een klein bedrag voor de aandacht die zijn verhaal op Sargasso krijgt), hij pakt het bakje olijven van de tafel en gooit dit zonder om te kijken over zijn schouder het lege terras op.