De hand van God, Boca, Napoli, nummer tien. Voetballegende Maradona is samen te vatten in weinig woorden. Vooruit, nog een dan: cocaïne. Maradona is een held in de mythologische traditie, briljant en tragisch. Vandaag wordt hij vijftig, maar hij heeft al levens achter zich. Wie meer wil weten over zijn leven op en buiten het voetbalveld kan overal op internet eindeloos de briljante slalomgoal tegen de Engelsen terugzien, of het ‘dat ze me pijpen’ incident . In Argentinië kwam ik hem drie keer tegen.
Ik woonde pas in Buenos Aires, in de trendy wijk Palermo. Tijdens een wandeling door de buurt stuitte ik op een menigte op straat, die met rood omrande ogen opkeken naar een gebouw, het sanatorio de los arcos. Ik zag bidprentjes en bloemen, biddende vrouwen en nagelbijtende mannen. Later begreep ik dat Maradona in de privé-kliniek lag te vechten voor zijn leven, zijn vette lijf geveld door drank en drugs.
De tweede keer kwam hij voorbij tijdens een Engelse les aan de trainers van de URBA, de rugbybond van Buenos Aires. Maradonna, schreef ik op het bord en er viel een pijnlijke stilte. Pancho, de grootste van het stel, kwam dreigend overeind. Ik kreeg een seconde om iets aan die dubbele n te doen. Donna, een vrouwelijke associatie met de legendarische nummer tien…hoe durfde ik. Een dag later kreeg ik mijn congé.
De derde ontmoeting kwam toen we asado gingen eten, vlees met daarbij vlees en nog meer vlees, de meest typische Argentijnse maaltijd. El Mosquito, heette het restaurant in Almagro, een heel gewoon buurtje niet ver van het centrum. Op onze tafel lagen vier placemats van bruin papier, met daarop het bekende portret en een gekrabbeld tekstje. Vol trots vertelde de eigenaar hoe op een goeie dag Maradona binnenkwam en aan tafel ging zitten terwijl cameraploegen, fotografen, straatjongens en huismoeders zich buiten voor de ramen verdrongen. Maradona trok zich er niets van aan. Wat hem betreft kon de hele wereld hem een zuigbeurt geven. Hij genoot van zijn maaltijd, vroeg een pen en schreef…
Reacties (4)
Letterlijk “Dat ze me zuigen en dat ze me blijven zuigen”
en – always a gentleman – hij verontschuldigt zich bij de dames
Overal waar Pluisje gaat voel je de siddering. Mijn (pseudo) Maradona momenten dateren uit juni 1997 toen ik in de schemering langs de Recolate begraafplaats liep in BA en hij net langs was geweest om te bidden. Er stonden nog wat pers en toeschouwers na te sidderen. Maradona zou de volgende dag voor eerst in lange tijd op de bank weer spelen voor Boca Juniors.
De dag daarna belandde ik met mijn vriendin op de eerste hulp in het ziekenhuis naast het Boca stadion. Ze had haar oor opengehaald toen ze in het donker langs een opengeknipt bouwhek liep. Argentijnse straten in het donker… Jodium uit colaflesjes en er was geen verpleegster om te assisteren met het hechten, dat mocht ik doen… Ondertussen druppelden dronken en geblutste Boca supporters binnen. “Hey gringos hebben jullie Maradona ook zien spelen?” Je voelde de excitement nog in lucht.
Held…
Meest overschatte voetballer ooit. Drama King, een soort van groot kind.
Wel knap van ‘m dat hij nog leeft.