Veronica

In het algemeen vind ik het te makkelijk om met de wolven mee te huilen en te hakken op iets of iemand die toch al onder vuur ligt, maar uitzonderingen bevestigen de regel. Laatst keek ik, als een van de weinigen, weer eens naar Veronica.

De troefkaart van Bert van der Veer, de programmaleider van Veronica, is Menno Buch. Op de een of andere manier heb ik het altijd een beetje met Menno te doen. Hoe dat komt, weet ik eigenlijk niet. De man is schathemelrijk en zo te zien prima gezond, maar ik vind hem altijd een beetje zielig. Hij doet meestal heel verongelijkt, alsof de hele wereld tegen hem is. Misschien dat het daardoor komt. Met pijn in het hart moet ik dan ook constateren dat Buchs praatprogramma echt een dieptepunt is in het toch al niet al te beste aanbod van Veronica.

Kijk er eens naar, zou ik zeggen, want het praatprogramma van Buch is zo ont-zet-tend slecht, dat het gewoon weer leuk wordt. Geen hond wil dan ook naar dat programma komen. Gisteren hadden ze een man, die spannend werd aangekondigd als “politie-stalker”. Een half uur lang was die persoon aan het woord, maar niemand werd er een cent wijzer van. De man was het onderwerp van een strafrechtelijk onderzoek geweest omdat zijn vrouw aangifte had gedaan van verkrachting. “We hebben wel een beetje liggen knuffelen” knipoogde hij. Later werd het tenlastegelegde omgezet in aanranding en volgens de man bewees dat zijn gelijk, namelijk dat justitie erop uit was hem een oor aan te naaien. Daarop was hij de officier van justitie en de procureur-generaal thuis, op hun privé-adres lastig gaan vallen. Steeds aanbellen en plakkaten op de ramen van het huis plakken, de man zat het allemaal trots te vertellen. Na dertig seconden was al duidelijk dat deze figuur op z’n minst lichtelijk gestoord was, maar Menno “leidde” het gesprek alsof hij hier de vinger had gelegd op vreselijke misstanden, die op z’n minst zouden leiden tot kamervragen. Daarna kwam Tineke, die weer mocht vertellen over die boot en zo, alsof we dat uitgekauwde verhaal niet al duizend keer gehoord hebben.

Steeds als Menno’s egaalbruine hoofd in beeld is (hij gaat heel fout gekleed in houthakkershemd, spijkerbroek en laarzen met schuine hak) zit hij ingespannen zijn kaartje te lezen. Hij merkt daardoor meestal niet dat de gast allang is uitgesproken en stelt dan vervolgens de vraag waarop de man even tevoren net antwoord had gegeven. Je ziet de verwarring bij de gast. Heel gênant en dus grappig om te zien. De regisseur heeft bij wijze van eye candy altijd nog wat “ “lekkere wijven” opgetrommeld, die het duidelijk ook allemaal geen hol interesseert, maar die goed voldoen aan hun taak “mooi wezen en verder je kop houden”.

Het is allemaal zó slecht, dat het alleen maar beter kan worden. Dus kijk ernaar voor het te laat is!