ACHTERGROND - De verkiezingsuitslag is binnen: Obama blijft president, het Huis van Afgevaardigden blijft in Republikeinse handen en de Senaat houdt zijn Democratische meerderheid. De ruzieachtige patstelling van de afgelopen twee jaar zal dus niet verdwijnen.
Traditioneel krijgt de winnaar van de Amerikaanse presidentsverkiezingen behoorlijk wat ruimte om zijn politieke agenda in de praktijk te brengen. Een verkiezingsoverwinning wordt doorgaans uitgelegd als een ‘mandaat’ om veranderingen door te voeren, óók als de marges klein zijn. Toen Bush junior in 2004 werd herkozen met de kleinste marge sinds 1976 stonden de Amerikaanse mainstream media dan ook klaar om hun steun uit te spreken voor Bush’ conservatieve agenda. De kiezers hadden immers gesproken.
Als een zwarte Democraat wint, liggen de zaken echter net even iets anders. Enkele dagen voorafgaand aan de verkiezingen schreef Politico, dat bekend staat als ‘serious’ en, belangrijker nog, als ‘centrist’ alvast het volgende:
If President Barack Obama wins, he will be the popular choice of Hispanics, African-Americans, single women and highly educated urban whites. That’s what the polling has consistently shown in the final days of the campaign. It looks more likely than not that he will lose independents, and it’s possible he will get a lower percentage of white voters than George W. Bush got of Hispanic voters in 2000.
A broad mandate this is not.
Kortom: Obama’s meerderheid steunt op te veel melanine en te weinig (blanke) penissen. En daarom telt-ie niet. Erger dan de onzinnigheid van dit soort argumenten is dat hiermee de compromisloze en stelselmatige obstructie van de Republikeinen wordt gelegitimeerd.
Tussen 2009 en 2011 bezaten de Democraten het presidentschap en een meerderheid in zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat. Helaas was de meerderheid in de Senaat, op enkele maanden in 2009 na, net niet groot genoeg om aan de zogenaamde filibuster te ontsnappen. Zodoende kwam er nauwelijks nog door de Democraten gewenste wetgeving door de Senaat. Om dezelfde reden, namelijk doelbewuste Republikeinse obstructie, bestaat er op dit moment een schreeuwend tekort aan federale rechters.
Een dieptepunt werd bereikt in het voorjaar van 2011. Inmiddels was het Huis van Afgevaardigden in Republikeinse handen gekomen. De Republikeinse meerderheid aldaar dreigde een verhoging van de zogenaamde debt ceiling koste wat kost tegen te houden. Dit zou hebben betekend dat de Verenigde Staten geen staatsleningen meer konden afsluiten en zodoende ook in gebreke zouden moeten blijven bij het aflossen van eerder aangegane leningen. Dat de Republikeinen er geen enkele moeite mee hadden voor een hogere debt ceiling te stemmen toen Bush de overheidstekorten drastisch liet oplopen, werd voor het gemak even vergeten.
De Republikeinen waren alleen bereid zaken te doen, zo kreeg het Amerikaanse publiek te horen, als de National Labor Relations Board (een traditionele Republikeinse boeman, want soms wel eens opkomend voor werknemers) geen budget meer kreeg, als allerlei financiële regelgeving werd versoepeld en als voortaan naar olie mocht worden geboord in een arctisch natuurgebied. Kortom: een duidelijk geval van volstrekt onverantwoorde chantage, zo vond ook de voorzitter van de Amerikaanse centrale bank.
Uiteindelijk werd er toch een akkoord bereikt dat voor de Republikeinen behoorlijk gunstig uitpakte. Het onderhandelingsresultaat beviel de leider van de Republikeinen in de Senaat zo goed dat hij openlijk opschepte dat hij en zijn partijgenoten in de toekomst bereid waren de kredietwaardigheid van de Verenigde Staten opnieuw op het spel te zetten.
In de afsluitende toespraak van zijn campagne refereerde Romney in niet mis te verstane termen aan deze maar net afgewende economische ramp:
You know that if the President is re-elected, he will still be unable to work with the people in Congress. He has ignored them, attacked them, blamed them. The debt ceiling will come up again, and shutdown and default will be threatened, chilling the economy.
Kortom: ‘Elect me, or the economy gets it.’ Dat belooft alvast veel goeds voor de toekomst.
Reacties (4)
Why do we make us so druk om de verkiezingen in de US?
@1: Als Obama een keer zijn poot stijf houdt bij zo’n budgetgijzeling, zijn wij onze pensioenen kwijt, that’s why.
@2: we zijn onze pensioenen en de makkelijk winbare olie sowieso kwijt. Aan geld heb je weinig als er geen makkelijk winbare grondstoffen zijn.
Obama krijgt gewoon de moeilijke taak om de krimp wat draaglijker te maken voor de Amerikanen.
Obama is herkozen. Kon dat in 2008 nog als een periodieke rage en vergissing worden aangemerkt, in 2012 is de teerling in de stembus geworpen en de Rubico overgestoken. De USA zijn structureel veranderd. Heeft in zijn ‘Opstand der Horden’ uit 1933* Ortega Y Gasset opgemerkt dat Europa is Ge-amerikaniseerd, vandaag lijkt het er op dat Amerika zich heeft Ge-europaniseerd. Onze ordinaire socialisten hier zijn de schreeuwerige Democraten daar geworden. Het oudste Democratische Imperium is voorbij.
Als niets in de persoon van Obama deze ‘Change’ zonder ‘Hoop’ – wat een geblèr! – verklaart, is zijn persoon slechts als embleem op te vatten van diepere, onweerstaanbare krachten; die moeten hem hebben opgewoeld. Wat die ‘krachten’ betreft, denk ik aan demografische ontwikkelingen die de USA kwantitatief en kwalitatief hebben uitgeput. De bodemschatten zijn roekeloos uit geput, de ‘vrije’ grond is op, armoede is ontstaan en toegenomen. De Amerikanen zijn niet rijk meer, en het is van eens rijke mensen en – landen bekend dat ze (te) lang in de waan van hun oude toestand blijven verkeren.
Wat zullen de gevolgen van deze revolutie zijn? In ieder geval een financiële catastrofe thuis, een toegenomen dreiging van Israël mondiaal. En in totaal, wanneer roes en nevel zich zullen hebben opgeheven, laat zich de aanblik van een uitgestrekte ruïne voorzien.
Dit kozen de Amerikanen zelf, omstuwd door hun onverantwoordelijke Europese zusters & broeders die ze aanmoedigden en bejubelden.
* OyG, ‘The revolt of the Masses’, USA 1993, p. 25.