Ik zou Khalil rond 10 uur ’s ochtends ontmoeten om zijn zaak te bespreken. Zijn gezin met vijf kinderen – alle in Nederland geboren – zou later die dag op straat worden gezet. Ze waren na tien jaar uitgeprocedeerd.
Toen ik rond het afgesproken tijdstip bij het AZC in Utrecht aankwam, was het terrein afgesloten. Politie. Brandweer. Beveiligers. Ik belde de vader op zijn mobiel. Hij was overstuur. Hij had zichzelf met benzine overgoten en dreigde zich in brand te steken. Hij zag geen uitweg meer. Doe je wel voorzichtig, vroeg ik ‘m nog, verlegen om het juiste advies.
De politie wist hem te overmeersteren, maar daarmee was de rust in het AZC niet hersteld. Andere asielzoekers, wier lot weinig verschilde van dat van Khalil en zijn gezin, waren over de rooie. Ze ventileerden hun woede op de politie. Die kwam in het nauw en schoot in de lucht om de menigte op afstand te houden. En ineens was daar de berusting. Ieder ging zijns weegs. Alsof er niets gebeurd was.
De volgende dag ontmoette ik vrouw en kinderen. Gewone lieve kinderen, die perfect Nederlans spraken, hier vriendjes hadden. Een leven hadden ze nooit kunnen opbouwen. Ze deelden twee kamers op het AZC. De familie had het zolang uitgehouden omdat ze van meet af aan een wortel was voorgehouden: blijf procederen, dan kom je er wel.
Toen kwamen de groeiende migratiestromen, lekkende tenten, lokaal verzet. De familie Khalil werd door een aantal plaatselijke kerken opgevangen. De gemeente weigerde ook het bevel van de IND op te volgen en bleef het gezin steunen.
Dit was in 2002.
Gisteren werd bekend dat de plaatselijke gemeenschap in Ter Apel zich verzet tegen het op straat zetten van een 5-jarig asielkind. De procedure is afgelopen. De IND trekt zich niets aan van het vonnis van het Gerechtshof in Den Haag van vorige week dat het op straat zetten van kinderen verbiedt. Het ministerie van Justitie trekt zich niets aan van de internationale kritiek (VN, Raad van Ministers en nog wat respectabele internationale organen) op de uitzetpraktijk die een baaierd aan internationale verdragen schendt.
We zijn een decennium verder, maar er is nog geen zak geleerd. Als Bruin-1 dan toch het hardvochtige asielbeleid voortzet – en alles wijst daarop – straf dan de ouders en niet de kinderen. Dat was een decennium geleden al een schande.
Hoe het met Khalil en zijn gezin is? Geen idee. Die zijn in de illegaliteit verdwenen.
Update: NRC Handelsblad heeft er vandaag ook nog het een en ander over te zeggen.
Reacties (10)
In een recent verleden was Nederland wel eens te tolerant, nu slaat dat door naar de andere kant.
Kun je de Nederlandse samenleving nog langer opzadelen
deze problemen
op een gegeven moment knapt het touwtje.
Misschien dat er wat informatie in het artikel mist, maar als ik dat zo lees, klinkt dit als een geval waarin de asielaanvraag dus al bij voorbaat kansloos was, maar waar het gezin door goedbedoelende hulpverleners en advocaten valse hoop is gegeven (“blijf procederen; kerken en gemeente die steun geven).
Men had veel eerder tegen Khalil moeten zeggen dat hij maar beter eieren voor zij geld kon kiezen en vertrekken voordat hij op deze manier vele jaren van het leven van zijn gezin en de kinderen zou hebben weggegooid.
Ik weet, het klinkt hardvochtig, maar zachte heelmeesters maken soms stinkende wonden.
Je kan de IND wel de schuld geven, maar dat is maar 1 kant van het verhaal. Uiteindelijk moet je toch regels stellen aan wie je wel en niet toelaat en, nadat die door het Parlement zij vastgesteld, moet iemand dat toch gaan handhaven.
@London Calling: Het tegendeel van goed lijkt me in dit geval goedbedoeld.
@3: Dat is maar de vraag. Als hij meteen had gehoord dat hij teruggestuurd werd (naar?), had hij zich misschien ook wel meteen in brand gestoken. Het zou best wel eens kunnen dat hem en zijn vrouw bij terugkomst helemaal geen vele jaren beschoren waren geweest. Nederland stuurde in die tijd (en de jaren daarna) namelijk geregeld mensen terug naar een gewisse dood. Verdonk deed daar zelfs een schepje bovenop door in ieder geval Congo en Syrië in te seinen wie er op het vliegtuig gezet werd (en wat hij hier had losgelaten over de redenen van zijn vlucht), zodat bij aankomst meteen een ontvangstcomité klaarstond. Veel van die mensen zijn daarna nooit meer teruggezien.
Die familie heeft het toen niet goed aangepakt. Ik denk dat de ouders in deze ook behoorlijk onverantwoordelijk zijn geweest. Dan nog, heb je als land wel een plicht om in ieder geval de kinderen goed op te vangen. Desnoods vang je hen wel op en de ouders niet – totdat ze kunnen aantonen terug te gaan.
W.b. de beslissing van de familie om niet terug te gaan. Bedenk wel dat het andere tijden waren. Jaren negentig werkte het i.d.d. zo. Blijven procederen, uiteindelijk word je niet weggestuurd. TOtdat het beleid ineens verandert. Op zulke snijvlakken is altijd een groep mensen de lul. In dit geval deze familie.
Als ik het goed begrijp, dan waren de ouders al in 2002 uitgeprocedeerd?
Ja, wat doe je dan. Weet je wat, je maakt een stel kinderen! Dat zijn tenslotte de ideale gijzelaars.
Maar ja, het zijn toch echt de ouders die die kinderen in deze situatie hebben geplaatst.
Niet de IND.
@6: Waarom je juist dit voorbeeld / deze case hebt gekozen ontgaat me, Dimitri.
@7
In 2002 waren ze na 10 jaar uitgeprocedeerd.
Die kinderen waren er toen al lang.
@2
Je bedoelt het probleem dat Nederland steeds hardvochtiger en racistischer wordt? Daar heb ik inderdaad een bijna knappend touwtje van.
oorzaak/gevolg