COLUMN - De New York Times zette private en publieke gebeurtenissen over mogelijke obstructie van de rechtsgang door Trump inzake Russische inmenging tijdens zijn verkiezing naast elkaar. De twee kolommen lezen als een verhaal en zou wel eens een vorm kunnen zijn waarin veel overzichtelijker nieuws kan worden gepresenteerd.
Dat overzicht is hard nodig. Trump Inc. grossieren namelijk in (bewust geschapen) onduidelijkheid. Neem, recent, zijn advocaat Rudy Giuliani die 30 juli binnen twee uur onthulde dat er een bijeenkomst met Russen is geweest en dat zo’n bijeenkomst nooit heeft plaatsgevonden. Hoe moeten journalisten dit nu coveren en, belangrijker, hoe kunnen we onthouden dat het een onduidelijkheid betreft?
De complexiteit wordt veroorzaakt doordat twee tijden door elkaar lopen, namelijk het moment waarop iemand iets zegt en de timing van de vertelde gebeurtenis in een groter verhaal.
Een voorbeeld. TIJD 1: Ik schrijf nu dat ik gisteren een ijsje heb gegeten. TIJD 2: Het feit dat ik een ijsje heb gegeten, past in een reeks handelingen die zich gisteren voltrokken (ik ging ook even naar de stad, las nog wat en moest koken).
Mijn verhaal wordt complex als ik op twee momenten twee verschillende verhalen vertel: ik zeg bijvoorbeeld nu dat ik gisteren helemaal geen ijsje heb gegeten. U moet een olifantengeheugen hebben om de varianten die nu nog ontstaan uit elkaar te kunnen houden. Want wanneer heb ik nu gezegd dat ik gisteren geen ijsje heb gegeten?
In interviews met politici ontstaan zo conflicten over de precieze gang van zaken: U zei toen wat u nu beweert zo nooit gezegd te hebben. Het publiek heeft het gevoel te kijken naar een strijd om de agenda en (recente) geschiedenis. De vraag of klopt wat wordt gezegd, komt al helemaal niet aan de orde.
Dat probleem hebben fact checkers ook: elke nieuwe claim is ook een moment waarop de geschiedenis moet worden herzien (of niet, uiteraard). Feiten hebben immers een dubbele werking: ze plaatsen wat is gebeurd in een (nieuw) daglicht wat iets zegt over de claim zelf. Uitlatingen die Trump nu over ontmoetingen met Russen maakt, hebben ook consequenties voor uitingen die toen zijn gemaakt en wat toen is gebeurd, werkt in op de claim over de ontmoeting nu.
De New York Times kiest voor een eenvoudige matrix met twee kolommen: publiek en privaat. Daarin houden ze twee informatiestromen uit elkaar. En dat is verstandig. Die matrix moet echter complexer – namelijk driedimensionaal. Op de X-as de actoren (wie zegt iets en over wie wordt iets gezegd), op de Y-as de timing (wanneer is het gezegd) en op de Z-as de plaatsing in de (historische) tijd van het Grotere Verhaal.
De driedimensionale matrix moet in een oogopslag duidelijk maken wie wat heeft gezegd over wanneer iets gebeurde. Zo kunnen eenvoudig conflicten in en tussen verhalen worden aangegeven en kan energie worden gestoken in een check. Rudy Giuliani zou in deze matrix direct in het oog springen met zijn verwarrende opmerking. Die verwarring is weliswaar vastgelegd, maar wie weet over drie weken nog waarover de verwarring precies ging? Precies: journalisten moeten de vork in het bord spaghetti van Trumps tijdlijnen zetten. Of de stofkam. Er zitten namelijk knopen in de tijd die ons het zicht op de werkelijkheid ontnemen.
Dit artikel verscheen eerder bij VanderLubben.
Reacties (13)
Het verhaal wordt nog complexer omdat heel veel van dit soort figuren denken dat ze (een versie van) hun verhaal voor alleen een bepaalde groep kunnen afspelen. Bush had daar, in het begin, ook een beetje een handje van. Alsof mensen binnen en buiten de VS niet gewoon toegang hebben tot dezelfde media. Er zijn dus, in dit schema, ook meerdere versies van ‘publiek’.
Het gaat niet om de inhoud. Het maakt dus helemaal niet uit wat je zegt en hoe hard je jezelf tegenspreekt. Het gaat om de grote bek die je opzet in de media. Het is een oorlog tussen grote bek versus inhoud.
@2: Maar het kan toch geen kwaad die “oorlog tussen grote bek en inhoud” in beeld te brengen zoals in #0 wordt voorgesteld?
En voor wie is dat grote alomvattende, uitelkaargekamde beeld? De zwevende midtermkiezer die niet het vermogen heeft om te zien dat Trump een chronische leugenaar en een oplichter is die zich aan vrouwen vergrijpt? Of zal die toch weer voor de grote bek gaan omdat de inhoud ze niet interesseert? Het zal mij benieuwen in november.
Ondertussen is Rudy Giuliani als stoorzender toegevoegd om nog meer verwarring te zaaien.
Rudy Follows Up ‘Truth Isn’t Truth’ Flub With An Even More Baffling Explanation; “the truth is relative.”
https://www.huffingtonpost.com/entry/rudy-giuliani-truth-tree-falling-in-a-forest_us_5b7b8282e4b05906b416afd1
@4: De meeste zwevende midtermkiezers blijven thuis. Hoewel de opkomst in de VS altijd een beetje mistig is, begrijp ik dat ie bij de midterms onder de 40% ligt. De uitdaging zit er (nog meer dan bij de algemene verkiezingen, waar de opkomst ook al niet denderend is) dus niet zozeer in om kiezers te overtuigen van je standpunt, als om de kiezers die voor jou zouden stemmen te overtuigen te gaan stemmen.
@4
Ik zou zeggen dat deze registratie van uitspraken handig is voor de geschiedschrijving, als ze daaraan toe zijn. Op zichzelf zal zo’n overzicht van de NYT weinigen overtuigen.
@5
Voor een advocaat is Giuliani behoorlijk inexact. Hij had wel degelijk een legitiem punt te maken, maar omdat hij met zo’n brede kwast schildert slaat hij nu een Orwelliaanse flater. Zelfs als je filosofische opvattingen achterwege laat over subjectieve waarheden, of subjectieve interpretaties van waargenomen waarheden, dan nog had hij een punt te maken. Als het neer zou komen op die-zei-dit vs. deze-zei-dat, en er wordt één als ‘waarheid’ gekenmerkt, dan is de andere een leugenaar. Daarmee zou Trump meineed (kunnen) plegen als het enkel tegenover het verhaal van Comey zou staan. Giuliani had iets moeten zeggen: “One’s recollection of what one thinks is truth isn’t the total, objective truth”. In plaats daarvan krijgen we zo’n domme uitspraak van hem, en een hele verontwaardigde poeha eromheen, terwijl prima op de stelling ingegaan kon worden die Giuliani eigenlijk bedoelde. Het komt namelijk niet neer op die-zei-dit vs. deze-zei-dat, maar op een hij-zei-dit vs. hij heeft een hele documentatie, ondersteunende getuigenissen, naast dat hij-dat-zei.
Giuliani uitte de angst dat Trump betrapt zou worden op een simpele tegenstrijdigheid met de verklaring van iemand anders, en dat hij, doordat een rechter (of het Congres) Trump niet zou geloven, direct op meineed ‘gepakt’ zou worden (een vergrijp waarvoor Clinton uiteindelijk geimpeached werd), in plaats van op iets substantieels (zoals verraad). Dat zou namelijk ten onrechte zijn, en behoorlijk politiek bevooroordeeld (impeachment is politiek). Giuliani probeert daarmee ook voor te doen alsof Trump nooit èchte leugens zou vertellen, maar hoogstens ongemakkelijke uitspraken die ‘slechts’ binnen een bepaalde context of wereldbeeld onwaar zijn.
@6
Midterms hebben altijd een lagere opkomst. Lagere opkomst komt doorgaans Republikeinen beter uit, maar bij de midterms is de oppositie doorgaans sterker. Sowieso is het vaak zo dat bij de midterms het Huis de andere kant opgaat. In november zullen we zien dat de Democraten winnen, dat is -wat mij betreft- geen verrassing. De Amerikaanse politiek is in die zin behoorlijk kapot. De eerste twee jaar van een presidentschap kan de president doorgaans doen wat hij en zijn partij willen. Na twee jaar verandert het Huis (en ook nog wel eens de Senaat), waardoor de president niet zondermeer ‘partijbeleid’ uit kan voeren. Vervolgens wordt het niet of slecht functioneren van de overheid op het Huis afgeschoven (of eigenlijk, de niet-presidentiële meerderheidspartij in het Huis) ‘omdat die dwars ligt’. De president kan bij herverkiezing twee jaar later dan weer gratuite beloftes doen die ‘zijn blijven liggen’ door de dwarsliggende partij.
@7: Je hangt het hele optreden van Giuliani aan één item op.
Er is natuurlijk nog veel meer gebeurd onder Giuliani …
There was no meeting with the russians
There was a meeting
There was no collusion
There was collusion
Collusion is not a crime
Coming soon: What’s wrong with a little crime?
Alles geschiedkundig op een rijtje hebben in deze warrige tijden van getrol en gehuichel is uiteraard handig. Voor die twintig avondvullende speelfilms (waarvan drie geanimeerd) over de opkomst en ondergang van Trump, uit te brengen na de Tweede Amerikaanse Burgeroorlog.
@8 Precies. Waarmee we weer terug zijn bij de tijdslijn met private en publieke gebeurtenissen, wat wist Giuliani ten tijde van zijn publieke uitspraken?
Je ziet hier dat Trumps advocatenteam zich veel minder bezig houdt met het juridische vlak en veel meer met het politieke c.q. public relations bedrijven. Met genoeg fear, uncertainty and doubt doet de uitkomst van het onderzoek er niet meer toe. Giuliani is dezen geen groot filosoof die hier een legitiem punt aandraagt i.m.o.
@8
Ik zoomde daarop in, omdat jij daar in #5 op inzoomde. Het liefst zou ik me zo min mogelijk aantrekken van wat die idioot en zijn gelobotomiseerde apologeten nou weer zeggen, maar ja… hij zit toch met zijn oranje reet in het Witte Huis.
Maar zelfs als jij het niet als enige punt in #5 aanhaalde, was er wel iets te zeggen over geweest. Er zijn er velen die vinden dat er aan beide kanten in de VS overdreven wordt. Met het uitvergroten van de uitspraak ’truth isn’t truth’ preek je voor eigen parochie: voor liberals is nogmaals duidelijk dat Trump en zijn kliekje het niet zo nauw hebben met de waarheid, de uitspraak is voor hun dan ook weinig meer een Freudiaanse verspreking van een Orwelliaans ideaal, ook al weten ze dat Giuliani eigenlijk de zin bedoelde die ik in #7 zei, maar dat Giuliani gewoon niet zo snugger of ad rem was om dat te zeggen.
Maar het aanhalen van ’truth isn’t truth’ is ook de zwakste uitspraak om ‘gematigden’ (mensen in de VS die om welke geschifte reden dan ook denken dat Trumps handelingen acceptabel zouden kunnen zijn) te overtuigen. Het is namelijk de uitspraak waarvan je het makkelijkst kunt zeggen (en terecht!) dat het uit context is gehaald, en dat Giuliani niet de belachelijke onzin bedoelde die hem in de mond is gelegd door die uitspraak. (Lees mijn #7 nog een keer: hij bedoelde er andere onzin mee, die iets minder belachelijk is, maar niet minder kwalijk. Door zoveel aandacht aan ’truth isn’t truth’ te besteden, komen de punten die jij (terecht!) in #8 noemt op de achtergrond. Bannon c.s. zitten in hun handen te knijpen: liberals hebben van het punt dat het makkelijkst te weerleggen is hun hoofdpunt gemaakt, en vaak genoeg werkt het wel zo dat weerlegging van het hoofdpunt in de ogen van het publiek ook de weerlegging van het hele betoog is. “Zie, CNN slaat volledig de plank mis door misrepresentatie van de uitspraak ’truth isn’t truth’. Ze kunnen gewoon niet snappen wat Giuliani bedoelt, of ze verdraaien opzettelijk met kwade intentie zijn woorden. Hoe dan ook, van liberals kun je niet op aan!”
Dames heren amateurkroniekers, attentie.
Michael Cohen heeft een guilty plea deal gemaakt met het openbaar ministerie in New York. Dat zal me een gewoel en gewroet worden in het eenzame presidentiële bed vannacht. Met om 3 uur in de ochtend een spetterende presidentiële Twitteruitbarsting die zijn weerga niet kent.
Wat ik vooral heel gek vind in dit verhaal, is dat allerlei volwassen, universitair geschoolde mensen, in belangrijke functies, niet eens uit hun woorden lijken te kunnen komen, laat staan volwaardige zinnen lijken te kunnen bouwen. Het is allemaal zo ‘chatty’, ‘stream-of-consciousness’ achtig. Zo emotioneel ook: je krijgt een woordensoep voorgeschoteld, en je mag een beetje roeren en proeven.