Afgelopen vrijdag kopte de Volkskrant met “Boze topman verplaatst hoofdkantoor“. Een artikel dat stelt dat Nederlandse topbestuurders dreigen hun hoofdkantoor te verplaatsen als Nederland niet stopt met klagen over hun salarissen. Ik vond het een hilarisch artikel, dat juist onderstreepte waar de topbestuurders zich blijkbaar het meest druk om maken: hun eigen salaris. De afweging zou natuurlijk een andere moeten zijn, namelijk wat het beste is voor het bedrijf. Maar dat station zijn we blijkbaar al gepasseerd.
Zaterdag kwam de Volkskrant dan ook met een welgemeend “fuck you” door te openen met het artikel “Salariskloof verdrievoudigd“. Topbestuurders verdienen nu gemiddeld 44 keer een modaal jaarsalaris, en gaven zichzelf afgelopen jaar een gemiddelde loonsverhoging van 24%.
Je kan gaan schreeuwen om een graaitax, de bedragen belachelijk vinden, maar uiteindelijk gaat het maar om één ding. Zijn de topmannen rendabel? Leveren ze een toegevoegde waarde aan een bedrijf die de beloningen rechtvaardigen?
Ik geloof dat topbestuurders niet rendabel zijn. Ze kosten meer geld dan ze opleveren, en ik vraag me af hoe jullie erover denken. Tijd voor een polletje dus!
Reacties (36)
Leuk ja de vraag of ze rendabel zijn. Ik heb nog een vraag: is Tjibbe Joustra rendabel? De man is uit de UWV geflikkerd omdat ie zijn directiekantoor voor miljoenen liet verbouwen met marmer en gouden kranen.
Toen kreeg de arme man natuurlijk een nieuw baantje en nu plaatst ie als “Nationaal Coordinator Terrorisme Bestrijding” pagina grote advertenties over “200.000 professionals”, om over de radio en tv boodschappen nog maar te zwijgen.
Is dat rendabel?
Knapzak legt hier – ietwat onkarakteristiek – de vinger op de juiste plek. De vraag of topbestuurders een topsalaris moeten krijgen, is namelijk helemaal niet een zaak van de overheid. Wouter Bos gaat er niet over hoeveel iedereen buiten de overheid moet verdienen. Gelukkig maar, anders waren we allemaal arm.
De enigen die recht hebben om te klagen over de topsalarissen, zijn de aandeelhouders. Die vinden het blijkbaar allemaal best – mensen verliezen meestal een hoop moraliserende trekjes als het over hun eigen geld gaat.
Het zou de overheid dan wel weer sieren om op te houden met het subsidiëren van bedrijfstakken waarin zulke topsalarissen vallen.
Nou volgens mij doet de politiek geen reet aan die krankzinnige salarissen. Dat is juist het hele punt.
Wat wel opvallend is dat dit soort salarissen waar nu “alleen de aandeelhouders over gaan” vaak worden betaald aan bestuurders van ondernemingen met functies die vroeger door overheidsbedrijven werden vervuld, of die nog steeds “het algemeen belang” dienen.
Voorbeeldje de energie, toen ik 20 jaar geleden mijn eerste gasrekening betaalde had ik het idee dat ik betaalde voor gas. Nu heb ik daar hele andere voorstellingen bij.
Wat Bart je dus juist probeert uit te leggen: daar heeft de overheid geen reet mee te maken. Als ik iemand zo gek krijg mij een paar miljoen te geven om in een kantoor te zetten en de ‘pointy-haired-boss’ uit te hangen is dat mijn goed recht.
Ze hebben alleen wat over de eigen salarissen te zeggen. En hoewel die nog steeds vrij hoog zijn komt het niet in de buurt van de miljoenen die top-bestuurders van multinationals krijgen.
Wat ik juist probeer uit te leggen is dat ik in tegenstelling tot 20 jaar geleden ik nu topinkomens financier als ik gebruik maak van wat vroeger collectieve voorzieningen waren, zoals de trein, water, gas, licht, post en noem alle geprivatiseerde zooi maar op.
Dit is ook 1 van de redenen dat het leven er niet echt goedkoper op wordt.
Zeg maar, als het ware.
Die aandeelhouders zijn er dus nog niet zo lang. En als zij besluiten hun topman tientallen miljoenen te betalen dan betaal ik dat en ik heb er verder niks over te zeggen want “het is een zaak van de aandeelhouders”.
En dat noemen ze marktwerking want als ik morgen met de trein naar mijn werk wil stap ik gewoon op die trein naast die gele zeg maar. Die van dat andere merk. Ja je weet wel, die dankzij de marktwerking efficiënter en dus goedkoper is.
@3
“Voorbeeldje de energie, toen ik 20 jaar geleden mijn eerste gasrekening betaalde had ik het idee dat ik betaalde voor gas. Nu heb ik daar hele andere voorstellingen bij.”
En dat is flauwekul.
Als een gemiddelde huishouden zo’n 1000 euro per jaar aan energie afneemt (ong 80 euro per maand), komt er bij een Essent of Nuon met 2 miljoen klanten ongeveer 2 miljard euro binnen.
Die 8 ton die Boersma krijgt valt dan ongeveer weg achter de komma.
Jij betaalt elke maand ongeveer 3 cent voor die man.
@5/6
de trein is niet geprivatiseerd, maar verzelfstandigd.
Water, gas (behalve de GasUnie, maar da’s weer Rijk geloof ik) en licht zijn in handen van provincies en lokale overheden. Geen van de topmensen daarvan krijgt tientallen miljoenen.
Post is inderdaad wel privaat, en voor het grootste deel (het deel waar jij geen last van hebt) een vrije markt. Maar kom, een postzegel kost ruim tien jaar geleden al tachtig cent en nu 0,44 euro. Da’s nog minder dan de inflatie.
Waar heb je het eigenlijk over?
@2
De vraag daarentegen of wij het als maatschappij wenselijk vinden dat topmannen zoveel verdienen, en daarover een discussie starten, zodat de aandeelhouders misschien eens *wel* een rem op dit soort graaierij zetten, dat lijkt mij daarentegen toch iets waar politici wel voor zijn, niet dan?
Nog los van het feit dat de aandeelhouders vaak grote pensioenfondsen en andere institiuonele beleggers zijn, en drie keer raden waar *zij* hun toplieden vandaan recruteren?
De fictie van ‘de aandeelhouders’ als een democratische vergadering van kleine luyden die met hun hardgespaarde centjes een paar aandelen gekocht hebben en dus nu invloed hebben op het grootbedrijf is iets wat de topbestuurders graag gebruiken om de aandacht van bovenstaand ‘old boys’ circuit’ af te leiden.
Mart
Misschien ben ik verkeerd voorgelicht, vroeger betaalde ik namelijk aan de PNEM:
“Hoewel de PNEM een goed functionerend bedrijf was, ontstond er politieke druk om de het bedrijf te privatiseren. Eerst doorliep het een soort quango-status, waarbij het steeds meer op een particulier bedrijf ging lijken, hoewel de overheid in zekere zin nog enige regie had. Dit proces ging gepaard met fusies en schaalvergroting. Het leidde in 1997 tot een fusie met Mega Limburg. Zo werd de PNEM/MEGA Groep gevormd. Deze fuseerde in 1999 met de EDON tot Essent.”
NS was altijd al een zelfstandige firma, doch de subsidies werden toentertijd drastisch anders verdeeld. De hoofdaandeelhouder is nog altijd het Rijk.
Privatisering, liberalisering, verzelfstandiging……….
Bladiebladiebla.
@10
Prima, maar de aandeelhouders van essent zijn nog steeds publieke organisaties.
@12
Ja, da’s ook een manier om te “verbergen” dat je er niets vanaf weet.
Kan ik ook wel over jou zeggen.
Meneer “verzelfstandiging”
Maar goed die 2.6 euro die de NL overheid uitgeeft aan externe adviesburo’s zijn ook vast een koopje vergeleken bij wat het gekost zou hebben als die adviseurs nog steeds in overheidsdienst waren geweest?
2.6 miljard euro in 16.
@14
Wat?
En wat de topman van Gucci verdient zal me een worst wezen, al verdient ie een triljard.
Maar dat een vertrekkend bestuurder van een staatsbedrijf 3 jaarsalarissen krijgt als vertrekpremie om te voorkomen dat ie gaat dwarsliggen bij de privatisering van dat bedrijf spreekt wat mij betreft boekdelen over hoe fijn privatisering is voor de prijs van mijn buskaartje.
Maar goed ik zal jullie verder wel met rust laten want ik weet er duidelijk niks van.
@2:
Ik zou denken dat de eersten die recht hebben op klagen de stakeholders zijn, de werknemers.
Ja jemig zeg. Je HOEFT niet veel te betalen. Ga je toch lekker met de fiets achter die trein aan fietsen? En als je nog meer wilt besparen ga je achter een taxi aan fietsen.
En wissel van energieleverancier.
Ik had altijd wel respect voor de topmannen. Koene roofridders die meer bijeengraaien dan de belastingkantoren van de meeste niet-Westerse landen.
Blijken het toch een stelletje zeikwijven te zijn. Wat een desillusie.
De zaak ligt indd genuanceerder. De ene CIO is de andere niet. Er zijn een paar die van `hun’bedrijven zeer winstgevende zaak van hebben gemaakt en anderen die een potje van hebben gemaakt en ook nog veel geld aan hebben verdient: zie rijkman, maar ja als je zo door jou ouders wordt genoemd, dan moet je het waar maken, ook als het niet hebt verdient
De ‘graaiende’ bestuurders zijn het probleem niet zolang ze niet stelen.
Subjectieve oordelen als hij/zij verdient ’t niet of ’t is teveel zijn gebaseerd op jaloersheid, ‘onderbuik’ (:-)) argument voor FNV & co.
Werknemers moeten hierover niet klagen maar zorgen dat ze ook hun x% loonsverhoging bemachtigen.
@2&9 Daarnaast is wel (mede) aan de overheid om de ‘checks and ballances’ binnen het bedrjfsleven te bewaken (bv door het recht op staken wettelijk vast te leggen).
Als de aandeelhouders te weinig macht hebben of het verkeerde ‘instrument’ zijn om bestuurders te controleren, dan kan men ervoor kiezen om wettelijk meer macht aan OR, commissarissen of ondernemingskamer te geven. Of om de afstand tussen CEOs en die organen te vergroten.
Maar ik vind niet dat topbestuurders te veel verdienen als ze hun werk goed doen. Ik vind wél dat men te makkelijk bonussen behoudt en er te moeilijk uitvliegt als het slecht gaat. Hét argument van topbestuurders voor hogere salarissen, naast ‘zo ligt de markt voor ons’, is altijd dat ze veel verantwoordelijkheid dragen en risico lopen. Dan moet je die verantwoordelijkheid ook nemen en de gevolgen van dat risico ook dragen als je je werk niet goed doet.
Wat voor risico lopen ze eigenlijk precies? Kan iemand dat even uitleggen?
@26: dat ze eruit liggen of hun bonussen niet uitgekeerd worden als het bedrijf niet loopt. Dat vind ik niet, dat zeggen zij.
Ik heb wel eens een tamelijk overtuigend argument van een econoom gehoord die stelde dat topbestuurders juist weinig zouden moeten verdienen. Er zijn immers heel veel mensen die wel topbestuurder willen zijn, terwijl het aantal beschikbare plekken juist erg laag is. Hij stelde voor topbestuurderposities te veilen in een openbare veiling.
zijdelings gerelateerd aan de kwestie of ze hun excorbitante salaris waard zijn: dezelfde topbestuurders die 24% salarisverhoging krijgen van de aandeelhouderes, zijn er als de kippen bij om te gaan mekkeren als de vakbonden om 2.1% vragen voor de overige werknemers. Op zijn minst hypocriet dus….
@28 Hun eigen argument is dat goede bestuurders dun gezaaid zijn. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel bestuurders door het old boys network aan hun baan komen en hoeveel door ‘opleiding en selectie’, maar zolang die beoordeling in eigen gelederen plaats vindt, is dat moeilijk te beoordelen. Net als met artsen, zeg maar :-)
@29 Ja, dus? Exorbitante beloning voor een enkele bestuurder is misschien moreel verwerpelijk, maar het heeft weinig invloed op de prijzen van de producten van het bedrijf. De verhoging van de salarissen van alle werknemers wel: daardoor wordt de producten of de diensten die ze aanbieden duurder (en stijgt macro-economisch gezien de inflatie). Tenminste: als jij een bestuurder kan aanwijzen waarvan het loon zo hard gestegen is, dat het product van het bedrijf waar hij of zij werkzaam is, merkbaar duurder geworden is, da hoor ik het graag.
Of we het met die topsalarissen eens zijn of niet, doet niet zo veel ter zake, want we hebben natuurlijk alleen wat te vertellen over de bedrijven, waar we (als aandeelhouder of via de overheid) wat over te vertellen hebben. Zo lang we maar niet gaan zeggen, dat die topbestuurders hun geld verdienen. Ze krijgen dat geld gewoon. Verdienen houdt in, dat zij meer salaris gaan krijgen, omdat het bedrijf meer winst is gaan maken dankzij hun werk. In de meeste gevallen maken die bedrijven echter meer winst, doordat allerlei personen binnen dat bedrijf daar een bijdrage aan hebben geleverd, of omdat de internationale omstandigheden toevallig goed zijn. De enigen, die echter met de eer voor die extra winst gaan strijken, zijn de topbestuurders, die net doen alsof dat aan hen (en aan hen alleen) te danken is. En zelfs als een bedrijf verliezen leidt, krijgen die gasten alsnog salarisverhogingen, omdat zij aan de aandeelhouders weten te verkopen, dat het verlies zonder hen nog veel groter zou zijn geweest. En de kleine aandeelhouders zijn onnozel en niet goed georganiseerd, terwijl de grote aandeelhouders zelf topbestuurder bij een ander bedrijf zijn, waar de te beoordelen bestuurder weer een grootaandeelhouder is of vertegenwoordigt.
@30:
Precies. Laat de Raad van Bestuur of een onafhanklelijk selectiebureau maar een aantal (5,10) kandidaten met hun plannen en salariseisen selecteren en die zich laten presenteren aan de aandeelhouders (en eventueel ook werknemers), die dan mogen stemmen.
Het trieste voor de Volkskrant is dat ze er prat op gaan dat ze al 25 jaar topsalarissen aan de kaak stellen, maar dat de kloof in die tijd alleen maar groter is geworden.
Vandaag commentaar in de NRC: Ga vooral weg als vindt dat je in Nederland te weinig krijgt, maar neem een bedrijf wat niet van jou is, niet mee.
Dat is wel een beetje de crux, denk ik.
Precies. En dat ze dat wel overwegen zegt wel wat over hun instelling, denk ik.
Bij mij bevestigt het in ieder geval een vooroordeel.
Raar dat sommigen menen dat “we” niets over de salarissen te zeggen zouden hebben.
1. Iedereen zegt altijd wat over welk salaris dan ook, dus we hebben het al voor het zeggen.
2. Als er CAO’s (inclusief salarisafspraken)tot stand moeten komen, zegt ook iedereen er wat van.
Veel gewhoord argument: de salarissen moeten ook weer niet te hoog worden want dat is nadelig voor de economie en dus voor ons aller welzijn.
3. De topsalarissen zijn van zo’n omvang dat je wel kan stellen dat er geld aan de samenleving wordt onttrokken. Over de samenleving hebben we (hopelijk) wel wat te zeggen en dus ook over salarissen die er geld aan onttrekken.
4. De topsalarissen worden, net als alle andere salarissen, mogelijk gemaakt door de producten en diensten die gekocht worden. Door “de consument”. Dat zijn wij. Dus mogen we er dan a.u.b. ook wat over zeggen?