Het secundaire drama wat de trotse Amerikanen is overkomen: erkennen dat je maar een gewoon land bent dat ook getroffen kan worden door een natuurramp.
#2
Larie
Belezen ben ik zeker niet, hier en daar een flard die blijft hangen. Bij deze, hoe zal ik het noemen..poster van een drama zeg maar, was ik weer in de Efteling bij de ingang van het spookslot. Danse Macabre en iets van Cazalis en ijzige winden over een kerkhof. Dat is het wel, een dans macabre…prachtig!
#3
hw
prachtig, het heeft iets beaderd schildpadachtigs.
ik proef bij Crachat altijd de behoefte aan optimistische vrolijke dingen hetgeen dan wordt uitgedrukt in tekeningen die juist illustreren hoe naar ironie, sarcasme en cynisme zijn, of hoe vreselijk ellende is en hoeveel beter en prettiger het zou zijn als er sprake zou zijn van optimisme en vrolijkheid. Maar langzaam maar zeker begin ik te denken dat we geen optimistische vrolijke zaken hoeven te verwachten van deze tekenaar.
#5
Krekel
’t Is een soort antropomorfe ginsengwortel, die zichzelf verliest in de omgekeerde lucht. Boven zien we het bruine water van de Golf van Mexico, en onder zien we het wolkendek na de storm. De ginsengwortel, voorheen als een genezend, wonderworteltje gezien, beseft dat ‘ie maar een mensenwortel is en dat je met het water van de Golf geen thee kunt trekken. Daarom zijn nu ook de andere wortels nodig, die voorheen nou niet echt als wonderwortels werden gezien.
Dank, allen, voor de comments alweer.
DP, je hebt gelijk, al betreft je conclusie iets anders dan je aanhef. In gezelschap ben ik wel optimistisch ed, maar eens het Witte Veld voor me… contemplatie laat veelal geen vrolijkheid toe.
Er komt ooit een verzameling van mijn sargassaal werk, en (ook) ik hoop/verwacht dan een lijn te zien verschijnen.
Er is echter één element dat ik kan bijdragen aan de ‘kommer&kwel’ inhoud. Ik probeer meestal een esthetische kwaliteit te bereiken. Het donkere dus ‘mooi’ af te beelden. Dat is bewust: zuur en zoet.
Wat deze tekening betreft ben ik gestart met het ‘eind van de zomer’-gevoel. Zoals een acteur zich een beeld vormt van zijn personage, zocht/voelde ik eerst een houding die gevoelsmatig raak was. Snel had ik door dat het omtrent het letterlijk oeverloze Orleans draaide.
En eerst was de huid transparant, omdat ik een soort levende mummiehuid wou weergeven, maar dat werkte niet…
Reacties (6)
Het secundaire drama wat de trotse Amerikanen is overkomen: erkennen dat je maar een gewoon land bent dat ook getroffen kan worden door een natuurramp.
Belezen ben ik zeker niet, hier en daar een flard die blijft hangen. Bij deze, hoe zal ik het noemen..poster van een drama zeg maar, was ik weer in de Efteling bij de ingang van het spookslot. Danse Macabre en iets van Cazalis en ijzige winden over een kerkhof. Dat is het wel, een dans macabre…prachtig!
prachtig, het heeft iets beaderd schildpadachtigs.
ik proef bij Crachat altijd de behoefte aan optimistische vrolijke dingen hetgeen dan wordt uitgedrukt in tekeningen die juist illustreren hoe naar ironie, sarcasme en cynisme zijn, of hoe vreselijk ellende is en hoeveel beter en prettiger het zou zijn als er sprake zou zijn van optimisme en vrolijkheid. Maar langzaam maar zeker begin ik te denken dat we geen optimistische vrolijke zaken hoeven te verwachten van deze tekenaar.
’t Is een soort antropomorfe ginsengwortel, die zichzelf verliest in de omgekeerde lucht. Boven zien we het bruine water van de Golf van Mexico, en onder zien we het wolkendek na de storm. De ginsengwortel, voorheen als een genezend, wonderworteltje gezien, beseft dat ‘ie maar een mensenwortel is en dat je met het water van de Golf geen thee kunt trekken. Daarom zijn nu ook de andere wortels nodig, die voorheen nou niet echt als wonderwortels werden gezien.
Dank, allen, voor de comments alweer.
DP, je hebt gelijk, al betreft je conclusie iets anders dan je aanhef. In gezelschap ben ik wel optimistisch ed, maar eens het Witte Veld voor me… contemplatie laat veelal geen vrolijkheid toe.
Er komt ooit een verzameling van mijn sargassaal werk, en (ook) ik hoop/verwacht dan een lijn te zien verschijnen.
Er is echter één element dat ik kan bijdragen aan de ‘kommer&kwel’ inhoud. Ik probeer meestal een esthetische kwaliteit te bereiken. Het donkere dus ‘mooi’ af te beelden. Dat is bewust: zuur en zoet.
Wat deze tekening betreft ben ik gestart met het ‘eind van de zomer’-gevoel. Zoals een acteur zich een beeld vormt van zijn personage, zocht/voelde ik eerst een houding die gevoelsmatig raak was. Snel had ik door dat het omtrent het letterlijk oeverloze Orleans draaide.
En eerst was de huid transparant, omdat ik een soort levende mummiehuid wou weergeven, maar dat werkte niet…