Stop nou eens met die archaïsche lintjes
Het is weer zover, menig Nederlander krijgt vandaag een lintje. Een paar duizend zijn zo uitgegeven. Maar worden die ook terecht uitgegeven?
Ik gun iedereen erkenning voor bijzondere prestaties. Maar wie bepaalt of iets wel of niet een bijzondere prestaties is? Bij de lintjesregen is het, op een paar uitzonderingen op landelijk niveau na, zo dat iemand een lintje krijgt op voordracht. Iemand uit de omgeving van de persoon moet het initiatief nemen om de procedure te starten voor zo’n lintje.
En daar zit al de eerste filter. Het is niet de prestatie zelf die bepalend is voor het in aanmerking komen voor een lintje maar het feit of er mensen zijn die het je gunnen. En dan moeten die mensen ook nog eens voldoende vrije tijd hebben om het allemaal ruim van te voren in gang te zetten.
Dat betekent dat veel van de bijzondere prestaties in dit land nooit op gepaste wijze aandacht krijgen. Culturele factoren en willekeur spelen een grotere rol. Een eenzame vrouw die voor veel verschillende liefdadigheidsorganisaties jaarlijks geld ophaalt en misschien al meer heeft binnen gehaald dan Bernard ooit voor het Wereldnatuurfonds, zal zelden op het bordes van het gemeentehuis staan. Al helemaal niet als ze een kleurtje heeft.
Tijd dus om dit systeem overboord te gooien, bijvoorbeeld als Beatrix opstapt. Maar misschien is het dan wel aardig om het te vervangen door een ander systeem dat eerlijker is. Suggesties zijn welkom.
Niet dat ik denk dat nu veranderingen mogelijk zijn aangezien de trend juist omgekeerd is. Het Wilhelmus is weer te horen op de radio. Terug naar de jaren 50!