Verboden bijengif in Westland nog steeds tussen de kassen

Persbericht: Bijengif imidacloprid vergiftigt het slootwater tussen de kassen Sinds april 2018 is het gebruik van het bestrijdingsmiddel imidacloprid verboden in open teelten. Toch werd imidacloprid in 2019 nog in alle meetpunten van het hoogheemraadschap Delfland aangetroffen boven de toegestane norm. De Algemene Waterschapspartij wil dat de vervuiler betaalt en pleit voor een toeslag op de waterschapsbelasting voor de glastuinbouw. Imidacloprid, dat verkocht wordt onder de naam Admire, is uiterst effectief. Elk insect dat zijn snuit in een blad prikt, gaat er onherroepelijk aan. Imidacloprid breekt maar heel langzaam af. Zo langzaam, dat de tomatenplanten aan het einde van het groeiseizoen niet op de composthoop mogen maar bij het chemisch afval moeten. Imidacloprid veroorzaakt blijvende beschadiging van het zenuwstelsel van insecten. Bijen en hommels, die met imidacloprid in aanraking zijn geweest, kunnen de weg naar de korf niet meer terug vinden en gaan onherroepelijk dood. “Imidacloprid is het DDT van onze tijd”, zegt Anne Van Hagen van de Algemene Waterschapspartij. “En een drama voor de biodiversiteit.”

Door: Foto: Johan Wieland (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Angsthaas Nederland

, door
Zo zien we het graag, een net, schoon en vooral leeg strand (Foto: Flickr/F.d.W.)

Een paar honderd kuthooligans hebben het voor elkaar: de komende twee jaar waarschijnlijk geen gratis feesten meer in Hoek van Holland en verre omstreken. Te gevaarlijk. Te eng. Te veel risico op escalatie. Te veel kans op wat zand tussen je tenen.

De burgemeester van buurgemeente Westland wil dat Hoek van Holland in het vervolg zelfs helemaal afziet van massale strandfeesten aangezien “dit drama grote impact heeft gehad op onze Westlandse jongeren die in groten getale aanwezig waren. Zij zijn geschokt door het geweld en de chaos. Er heeft grote paniek geheerst.”

Rotterdam houdt het feest tijdens oud en nieuw tegen het licht: “Aangezien het evenement in de duisternis plaatsvindt, wordt er zorgvuldig naar de risico’s gekeken.”

Gadverdamme. Hoe de bestuurders van een half land over elkaar heen buitelen om iedereen te straffen voor de wandaden van een kleine groep ellendelingen die te dom zijn om te poepen. Kiezen voor de makkelijkste weg, dat is het. Over een paar jaar kan en mag niks meer, omdat we te laf zijn om te vechten voor onze vrijheden.

Ja, zo worden we vast allemaal heel oud.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.