treinkaping de punt Archives

Geen aanwijzingen voor doelbewuste executies Molukse treinkapers

Dat zou althans blijken uit archiefonderzoek dat minister Ivo Opstelten van Veiligheid en Justitie heeft laten doen op verzoek van de Tweede Kamer. Wel accepteerde het toenmalige kabinet dat waarschijnlijk alle kapers zouden omkomen: Het doel van het plan was de bevrijding en bescherming van de gegijzelde passagiers in de trein. De consequentie dat waarschijnlijk alle gijzelnemers zouden omkomen, werd aanvaard. Het uitgeoefende geweld door de precisieschutters en de mariniers viel binnen de grenzen van de geweldstoepassing die door het bevoegd gezag was voorzien en aanvaard', aldus Opstelten vanmiddag in een verklaring. Saillant: Het archiefonderzoek bevestigt volgens Opstelten en Hennis 'op vrijwel alle punten' wat het kabinet in 1977 in de Tweede Kamer heeft verklaard en in het kabinetsverslag heeft geschreven. Op één punt zit het anders. 'Dit is de mededeling dat er in de trein niet is geschoten op gijzelnemers die zich niet met een vuurwapen verzetten.' Er is dus wél geschoten op kapers die zich niet met een vuurwapen verzetten. Maar goed, gezien de situatie kan dat verdedigbaar zijn: je gaat bij het binnenstormen van een treinstel natuurlijk niet zitten wachten totdat je 100% zeker bent dat een gijzelnemer geen wapen bij de hand heeft waarmee hij of zij alsnog wat gijzelaars gaat afknallen. Maar dat alles neemt natuurlijk niet weg dat dit hele onderzoek bij voorbaat kansloos was. Immers: De situatie was zodanig dat er altijd wel specifieke scenario's zijn te bedenken waarin het doorzeven van ook ongewapende gijzelnemers te verdedigen valt. Het onderzoek is gebaseerd op archiefonderzoek. Als je als minister of kabinet besluit dat illegale executies op zijn plaats zijn, leg je dat natuurlijk niet vast in de notulen van een overleg. Dus wat hadden de nieuwe onderzoekers sowieso boven water kunnen krijgen? Met andere woorden: door alleen archiefonderzoek te doen, stond de uitkomst in feite al van tevoren vast.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.