De ijzeren wetten van Hollywood dicteren dat romantische films een vrolijk einde hebben. Daarom is de verfilming van 'Silver Linings Playbook' een beetje teleurstellend.
Ik lees eigenlijk niet zo veel boeken. Weinig romans, in ieder geval. Ik lees de godganse dag al zoveel -online, in de krant, in de weekbladen, enzovoorts- dat ik liever op andere manieren ontspan. Sporten, naar de film, een Zweedse puzzel maken, ik prefereer het doorgaans boven een boek. Er zijn maar weinig boeken die ik meerdere keren heb gelezen, terwijl er heel wat films zijn die ik meerdere keren gezien heb. Romans zijn gewoon niet zo m'n ding.
Maar zo nu en dan komt er eentje tussendoor die wel m'n hart weet te stelen. The Art of Fielding was het een tijdje terug, en vrij recent Silver Linings Playbook. Een verfilming van die laatste is sinds deze week in de Nederlandse bioscopen te zien, dus daar ben ik natuurlijk gelijk heen gehobbeld. Ook al omdat hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence een Oscar won voor haar rol, en ja, ik ben zo iemand op wie dat invloed heeft.
(Volgens mij valt het mee met het spoilergehalte van deze post, maar voor wie heel gevoelig is: niet verder lezen).
