‘Ramadancriminaliteit’ blijkt broodje aap
, door
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Gestolen blackberry
, door
Dat dit land in een vrije val van anti-Marokkanenhysterie is beland, bewijst de PVV deze week wel weer met het zoveelste rondje Kamervragen naar aanleiding van sensationalistische berichtgeving door TMG BV. Dat er een Turk dood en beschadigd in een politiecel werd gevonden, is kennelijk een onbeduidend nieuwtje. Wel vond de partij van de brievenbuspissers, zwangerevrouwenstompers, kopstotenuitdelers en belastingfraudeurs het nodig de ministers van Binnenlandse Zaken en van Veiligheid & Justitie aan hun jasje te trekken omdat vijf Marokkanen in Zandvoort zowaar de blackberry van een meisje hadden gejat.
‘Politie rukt uit voor strandtuig in Zandvoort’, kopte de Telegraaf. “Marokkaans straatterrorisme”, blèrt de PVV. En op GeenStijl herhaalt men nog maar eens dat dit land het zat is (c’est ça!), de rechtsstaat deaud, en doet bij voorbaat huilie-huilie dat ze wel voor racist zullen worden uitgemaakt als men voorzichtig suggereert dat knokploegen om “lichtgetinte jongeren” het ziekenhuis in te tremmen inmiddels best wel een beetje begrijpelijk en gerechtvaardigd zouden zijn.
Als we Bert Brussen mogen geloven bedoelt men bij GeenStijl met kreten als “Nu is het te laat. De eindstrijd is ingezet. Final battle: Helmond. FITTIE!” eigenlijk dat Job Cohen alsnog premier moet worden en dat alle burgemeesters van Nederland zeecontainers aan kopjes koffie moeten drinken met hun bange burgers om uit te leggen dat het toch zo verdomde moe-hoe-hoeilijk is hen adequaat te beschermen tegen het tuig dat onze straten afschuimt (“koekje erbij?”). Dat de reaguurders dat toch echt een *tikkie* anders begrijpen, mag uiteraard geen naam hebben; tachtig procent van dat volk is volgens Brussens ‘Eerste wet van Lucas’ immers sowieso volstrekt mongeaul. Dat het hele publicitaire model van GeenStijl is gebaseerd op het voeren van hetzerige stukjes aan die schare Pritt Kids zodat zij daar hun haat jegens iedereen die niet blank is en als corporate loonslaaf op kantoor werkt weer eens ongegeneerd op kunnen botvieren, daar heeft meneer het uiteraard liever niet over.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.