Onze Sargasso-lijstjes tonen regelmatig aan dat onze lezers bestaan uit echte liefhebbers van muziek. Mensen die wars zijn van het goedkope sentiment, de oppervlakkige hitparade-krakers en de pathetische tranentrekkers, en kiezen voor kwaliteitsmuziek. Van muzikanten waarvan we concerten bezoeken, platen kopen en die we aanraden aan onze vrienden en bekenden.
Maar soms is ie daar ineens: de grijsgedraaide massa-plaat die regelmatig op de radio te horen is, van een artiest die je nooit live zouden willen zien, en met wiens platen je nog niet dood gevonden wilt worden. En toch.... toch raakt het lied je in het hart. De tekst is prachtig in zijn eenvoud, de achtergrondzingzang is ontroerend en van het intro wordt je mond een beetje droog. Je realiseert je: ik hou van dit liedje...
Sargasso gaat op zoek naar deze ultieme schaamplaat. We vragen jullie om diep in je ziel te kijken en op te biechten, ons te bekennen wat je aan je partner of beste vrienden nog niet toe durft te geven. Geef ons jullie heimelijke genoegens!
We zijn op zoek naar oprechte emoties, niet naar camp of feestnummers. Om een redactielid te citeren: "Iedereen heeft wel eens met een zatte harses staan dansen op Ich bin wie du of Yes Sir, I Can Boogie."
Om een voorzet te geven hebben een aantal redactieleden al een bekentenis gedaan. En wilt u voortaan niet bekend staan als Marco Borsato, Whitney Houston of John Denver-liefhebber? U kunt gewoon anoniem reageren. Reageren op andermans bekentenissen is uiteraard toegestaan, maar respecteer de biechter! (een beetje).
