De antropoloog en de populisten

Het is natuurlijk ook verrekte gemakkelijk schieten op zo'n antropoloog die naar zo'n feestje gaat. Dat het geen wetenschap is. Dat de onderzoeker zijn objectiviteit heeft verloren. Dat het feitelijk een soort gesponsord bedrijven van terrorisme is. Dat hier belastinggeld wordt weggesmeten. Het zijn allemaal zaken waarvan je weet dat je publiek het toch al wil horen, en, tsja, na drieenvijftighonderdduizend stukjes schiet er wellicht best weleens iets tussendoor waar je een tikkeltje kort door de bocht gaat. Die dingen gebeuren, ja. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Maar de gemakzucht en de onnozelheid waarmee de rechtse media deze week het antropologische onderzoek naar salafistische moslims van de Radboud Universiteit neersabelden, is werkelijk fenomenaal (i.c. GeenStijl en Rob Hoogland; zie ook Frontaal Naakt, waarop Hoogland zijn verhaal deels baseert). Als het niet zo gevaarlijk en dom was, zou je er nog om kunnen lachen ook.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.