De Paralympics: moge de minst beperkte winnen

Waarin gastredacteur Johnny Volente een Micha Wertheimpje doet en nut en noodzaak van de paralympics analyseert. Gisteren zijn in Londen de Paralympische Spelen officieel geopend. De Britten organiseren dat niet voor hun lol. Als je de echte Spelen naar je stad haalt dan verplicht je jezelf namelijk om ook zorg te dragen voor het gehandicapte kleine broertje. Het is een beetje als dat misselijke gevoel nadat je je katerige honger gestild hebt met te veel afhaalchinees, maar dan beter voor je karma. En voor je stoelgang. Het klinkt charmant dat mensen die niet kunnen lopen toch topsport kunnen beoefenen, maar eigenlijk is het vrij curieus. Iemand die spastisch is zal nooit hersenchirurg worden en een blinde wordt geen buschauffeur. Waarom moeten mensen zonder armen dan wel zwemkampioen kunnen worden? Ikzelf zou de Tour de France wel eens willen winnen, maar ik heb geen conditie, geen doorzettingsvermogen en geen fiets. Dat gaat hem dus niet worden. Hoewel... er zijn vast wel een miljard mensen te vinden die nog minder getalenteerd zijn dan ik. Afhankelijk van waar je de grens trekt win ik de Tour de France voor ongetalenteerde wielrenners.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: copyright ok. Gecheckt 26-11-2022

Kunst op Zondag | Paralympics

, door

Hebben we alle zomersporten nu wel gehad? Nee, de Paralympics komen er aan (25 augustus tot 9 september). De ‘London Cultural Olympiad’ presenteert met het programma Unlimited natuurlijk kunstenaars die wat missen.

Blinde kunstenaars beeldhouwen, dove kunstenaars dansen, ontarmde kunstenaars voet- of mondschilderen. Soms bepaalt de handicap het vak dat de kunstenaar beoefent. Rolstoelers kunnen bijna alles.

Waarom hebben ze in Londen “onze” Rob Scholte niet uitgenodigd?

In de Boterhal in Hoorn kun je tot 26 augustus nog niet eerder vertoonde zeefdrukken en viltstifttekeningen van hem zien. Hier doen we het met een fragment van ‘Après nous le déluge’, de enorme wand- en plafondschilderingen die hij in de negentiger jaren maakte in het in Japan nagebouwde Huis ten Bosch. Dat was wel voor hij in een rolstoel belandde. Werk van na die tijd vind je op zijn website.

In Londen mag curator Priscilla Sutton (Australië) haar ‘Spare Parts’ tentoonstellen. Al eerder vertoond in Brisbane (2010), toen de eenbenige Sutton op het idee kwam haar oude protheses door kunstenaars te laten bewerken. Ze riep gehandicapten op hun oude protheses door kunstenaars te laten recyclen.
‘One step a head’ van Charlie Tuesday Gates, op de afbeelding boven dit artikel, is een van de resultaten.  Hieronder links ‘Born of a diabolo’ van Tim Rix en rechts ‘Mr Chips goes to Washington’ van Giles Kilham.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.