Canadezen wegen minder dan Amerikanen, das logisch zult u zeggen: ze eten immers gezonder en hebben meer bos om door te wandelen. Maar er is nog een andere factor: het zwaartekrachtveld vertoont in Canada een minimum. Jarenlang werd aangenomen dat dit kwam doordat de aardkorst in Canada na het verdwijnen van het landijs uit de laatste ijstijd weer opveert. Met ongeveer een stijging van 12 mm/jaar herstelt de aardkorst zich van de last van het landijs. Ultraprecieze satellietmetingen in Gravity Recovery and Climate Experiment (GRACE) geven nu aan dat het minimum in het zwaartekrachtveld niet alleen verklaard kan worden uit isostasie maar dat een afwijkend patroon in de mantelconvectie ook meespeelt. Even after the Earth's crust rebounds completely from the glacier melting, there may still be a gravitational low over the area due to mantle convection. That would suggest that even parts of a continent away from the tectonic plate boundaries are affected by mantle convection (Science). Mantelconvectie, onverwachts best belangrijk dus...
Maar Tom Poes was niet de enige die vaak Ahum zei: de aarde doet dat ook. Dat werd voor het eerst in 1998 vastgesteld door Japanse seismologen, die met een supergeleidende gravimeter een seismisch signaal opvingen dat het beste als ‘hm’ kan worden omschreven. (NGV-Geonieuws)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Tijdens het regime van Saddam Hussein werden mensen die vuilnis dumpten in de rivier de Tigris bestraft. Tegenwoordig is de Tigris een open riool vol giftige stoffen en drijvende lijken. Ieder jaar neemt het debiet van de rivier verder af, zomers komen op een toenemend aantal locaties modderbanken tevoorschijn. Het VN-nieuwsorgaan IRIN publiceert een somber stemmend verslag over één van de twee de levensaders van het oude Mesapotamië. Het verhaal bevat geen plot en ook geen oplossing, net als de totale situatie in Irak, maar is desondanks boeiend (in een gruwelijk soort van) om te lezen. In Suwarah hangen ijzeren netten in de rivier om vuilnis in te vangen. The situation is even worse in Suwayrah, a southern area of the capital, where the government has built barriers with huge iron nets to trap plants and garbage dropped in the river but now this is also a barrier for bodies. “Since January 2006 at least 800 bodies have been dragged from those iron nets, and this figure does not include those collected from the central section of the river. (IRIN)
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.