Het wetsvoorstel voor het aanpassen van de wet op preventief fouilleren heeft de Tweede Kamer bereikt. We volgen dit dossier al jaren en hebben menigmaal beschreven hoe weinig effectief de huidige regeling is. Buro Jansen & Janssen heeft hier ook een uitstekend dossier over. U kunt dus onze verbazing voorstellen toen we het volgende stukje lazen in de memorie van toelichting: "In veel gemeenten is na 2002 het middel preventief fouilleren ingevoerd en effectief gebleken. Preventief fouilleren draagt bij aan de vergroting van de veiligheid en het veiligheidsgevoel en wordt over het algemeen door het publiek gewaardeerd." Bij het voorstel is ook advies gevraagd aan diverse instanties.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Ergens aan het begin van deze nog verse eeuw hebben we in Nederland de rede los gelaten en zijn over gegaan op wat Colbert zo fraai het label “Thruthiness” gaf. Zo ook in de discussie rondom het preventief fouilleren in Amsterdam. Directe aanleiding hiervoor was het overlijden van een juwelier bij een overval.
Dus dan maar preventief fouilleren invoeren. Immers, zo gaat de redenering, dan krijg je minder wapens op straat.
Dat er nog geen enkel onderzoek is dat aantoont dat er daadwerkelijk een relatie is tussen preventief fouilleren en afnemende criminaliteit of wapenbezit, doet even niet ter zake. Feiten mogen je populistische mening niet in de weg staan. Iedereen begrijpt met zijn buik immers dat het moet werken. Een thruthiness dus.
Dus gooien we de grondwet maar weg en gaan we nu lekker massaal inbreuk plegen op de lichamelijke onaantastbaarheid van onschuldige burgers (artikel 11). Alleen om het gevoel te krijgen dat het veiliger wordt. Tot het volgende incident. Maar dan voer je toch gewoon weer een nieuwe symbolische maatregel in? Net als in het verleden de identificatieplicht en het cameratoezicht.
En om dan te verhullen dat je eigenlijk geen goede argumenten hebt, ga je partijen die wel nadenken en met argumenten komen, en dus tegen zijn, uitschelden: “een klap in het gezicht van de ondernemers in West”
Eentje in de categorie “If you are not with us, you are against us”. En de rede verliet stilletjes de kamer.
Terzijde, een goede Nederlandse equivalent van Thruthiness zou wel handig zijn.
Nu duidelijk is dat de naaktscanner er komt, kunnen we weer rustig ademhalen. Het is nóg onwaarschijnlijker geworden dat je door een terroristische aanslag met of op een vliegtuig om het leven komt. Inmiddels is de kans dat je door een politieagent gedood wordt dus méér dan acht keer hoger.
We danken de overheid dus op onze blote knietjes dat deze scanners, die onder andere explosieven detecteren die bij fouillering niet gevonden worden, onze luchthavens gaan verrijken en vooral beveiligen. En gelukkig gaan we in Nederland ook nog met respect om met die mensen die om wat voor reden dan ook morele bezwaren hebben tegen de scanner.
Laten we dit stukje dan ook afsluiten met de wijze woorden van de Nationaal Coördinator Terrorisme Bestrijding:
“Wie toch moeite heeft met de scan hoeft er niet doorheen en kan ervoor kiezen om zich te laten fouilleren”.
Ja natuurlijk, da’s logisch.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De afgelopen week besloot Duitsland de bodyscanner, of in lokale bewoordingen de ‘naaktscanner’, niet toe te laten op Duitse vliegvelden. De machine kan door kleren heen kijken en zo de contouren van het menselijke lichaam laten zien.
Het zou de Duitse agenten het imago van gluurders kunnen geven, volgens de Duitse minister Wolfgang Schäuble.
Op zich een opvallend standpunt, aangezien het alternatief fouilleren zou zijn, waarbij een douanebeambte de contouren van het lichaam voelt. De bodyscanner wordt door veel mensen dan ook als minder erg ervaren dan een fouillering.
Het grote voordeel van een fouillering is natuurlijk dat er nog veel onduidelijk blijft, en er bestaat geen compleet plaatje van het lichaam, dat kan worden opgeslagen voor later gebruik.
Wat vanuit privacy-oogpunt beter is weet ik niet. Maar één ding lijkt me duidelijk. Als met fouilleren het gevaar bestaat dat Duitse douanebeambten “losse handjes” wordt verweten, en met de bodyscan gluren, dan zou ik als bewindspersoon voor het laatste kiezen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.