Hillary toch!

Mexico als ?een nieuw Colombia?. Die vergelijking is het afgelopen jaar wel vaker gevallen, tot mijn ongenoegen. Vorige week was een en ander wederom te horen, maar was het niet de minste die het zei: de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Rodham Clinton. Volgens haar begint de georganiseerde criminaliteit in Mexico steeds meer op een opstand te lijken, zoals ?twintig jaar geleden in Colombia?. Maar die vergelijking gaat nogal mank. Clinton was afgelopen woensdag te gast bij de invloedrijke denktank Council on Foreign Relations, waarbij ze de volgende uitspraken deed: ?We face an increasing threat from a well-organized network, drug-trafficking threat that is, in some cases, morphing into, or making common cause with, what we would consider an insurgency,? [...] ?(Mexico) is looking more and more like Colombia looked 20 years ago, where the narco-traffickers controlled certain parts of the country.?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.