De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland. Voor de liefhebbers van moderne klassieke muziek, luister even met de ogen dicht naar de volgende twee muziekstukken: Zoals te zien is zijn beide stukken gecomponeerd door ene Emily Howell. Deze naam zal zelfs bij grote muziekliefhebbers geen belletje doen rinkelen en ook een Google search levert weinig persoonlijke informatie over deze mysterieuze componist op. De reden is al snel duidelijk: het gaat hier om een computerprogramma. Emeritus professor David Cope begon zijn eigen carriere als componist al op jonge leeftijd. Hij bekleedde posities aan verschillende conservatoria en universiteiten en componeerde vele stukken. Maar in 1980 raakte Cope een creatieve muur toen hij gevraagd was om een opera te schrijven. Het resultaat van dit writers block was dat Cope zich tot de computer wendde. Nu had hij al eerder de computer gebruikt bij het schrijven van muziek, maar het echte componeren gebeurde tot dan toe in zijn hoofd.
Carl Burgess, still uit de video Tales from the unexpected op Moresoon.org.
Beetje psychedelisch maar een virtuele wandeling waard.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Trouwe lezers zullen vast gemerkt hebben dat naast Wetenschap en Technologie, Dans ook een onderwerp is waar ik af en toe graag over schrijf. Het is daarom erg jammer dat de twee gebieden van oorsprong zeer weinig met elkaar te maken hebben. Dans (of beweging) is wellicht de oudste vorm van menselijke artistieke expressie en is in die zin ook wellicht te beschouwen als de meest fundamenteel menselijke, voor dans is immers – in tegenstelling tot veel andere kunstvormen – een fysiek lichaam nodig. Dat kan verklaren waarom dans zo lang resistent is geweest voor technologische invloeden.
Toch kent de danswereld ook zijn technologische pioniers waarvan verreweg de bekendste – Merce Cunningham – deze week overleden is op 90-jarige leeftijd. Cunningham was zonder enige twijfel één van de belangrijkste choreografen van de 20e eeuw en hij heeft het avantgardistische post-modernisme dat in andere kunstvormen al heel lang bloeide ook in de conservatieve danswereld doen doordringen. Hij was zo’n grootheid dat zelfs de machomannen van Retecool er deze week een stukje aan wijdden.
Merce Cunningham onderscheidde zich behalve door zijn choreografieën ook door zijn manier van werken, waarin hij wetenschappelijke methoden hanteerde en zich liet inspireren en ondersteunen door de nieuwste technologische ontwikkelingen. In de eerste categorie hoort zijn gebruik van het begrip ‘chance’. Geinspireerd door de I Ching zag Cunningham de wiskundige mogelijkheden van het combineren van verschillende danssequenties. Het toelaten van willekeur in de aaneenschakeling van de sequenties (soms door het rollen van dobbelstenen), zorgde voor vele nieuwe stukken choreografie. Door ‘goede’ stukken te bewaren ontstond een evolutionair process waaruit nieuwe, onverwachte choreografieën voortkwamen. Auteur Roger Copeland betoogt dat het hier niet alleen om een trucje ging, maar dat Cunningham methoden afgeleid uit die van de wetenschap hanteerde om tot zijn meesterwerken te komen.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
We leven niet langer alleen maar in de Petabyte Age, we weten sinds vandaag dat we ook in de PetaFLOPS Age zijn aanbeland. Maandag werd de nieuwe toplijst bekend gemaakt, waarop de twee snelste supercomputers ter wereld deze snelheidsgrens glorieus hebben doorbroken. En daarmee breekt niet alleen voor onderzoekers een nieuwe tijd aan, ook gamers en beurshandelaren spinnen garen bij de snellere snelsten.
Dat je laptopje waarschijnlijk niet de snelste ter wereld is, had je waarschijnlijk al wel langer vermoed. Al sinds de opkomst van de thuis-PC in de jaren zestig is er een parallele ontwikkeling in het allerhoogste segment gaande. De eerste CRAY supercomputers rolden in dat decennium van de lopende band.
Deze monsters (want ze nemen in de regel meerdere vierkante meters in beslag) worden sinds die tijd gebruikt voor rekentaken die gigantisch veel berekeningen vereisen. In de wetenschap, maar ook op de beursvloer is men al jaren erg blij met de inzet van de bakbeesten. Bij het grote publiek is vooral de schaakcomputer Deep Blue bekend. Deze special purpose supercomputer versloeg in 1997 de wereldkampioen schaken, een prestatie die een paar jaren daarvoor onmogelijk geacht werd. Deep blue was helemaal niet zo intelligent als je zou verwachten: de immense rekenkracht waarmee Deep Blue de vele mogelijke stellingen berekende leverde hem uiteindelijk de overwinning op.
Sinds de jaren zestig groeit de kracht van de supercomputers exponentieel, overigens net zoals die van de consumenten PC’s. Die snelheid wordt gemeten in
zogenaamde FLOPS (FLoating point Operations Per Second), ofwel het aantal elementaire berekeningen per seconde. Een simpel rekenmachientje heeft een snelheid van zo’n 10 flops, een standaard PC draait al met zo’n miljard flops: één gigaflop(s). Sinds vandaag weten we dat de Teraflops grens ook doorbroken is. Ieder half jaar brengt het TOP500 project een lijst naar buiten met de resultaten van de snelheidsmetingen. De door IBM gefabriceerde, snelste supercomputer ter wereld, bijgenaamd Roadrunner, haalt officieel de 1.105 Teraflops (ofwel een ruime Petaflop).
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De chief information officers (CIO) worden meer en meer gezien als de groene ambassadeurs binnen het bedrijf, aldus een onderzoek van Cisco. De voornaamste reden waarom de computermannen groen zijn uitgeslagen is niet milieubewustzijn, maar de elektriciteitsrekening.
Efficiënt werken zit de IT’ers in de genen, dus wordt niet alleen intern, maar ook bij de leveranciers gekeken of het niet zuiniger kan. Volgens Cisco is de helft van de bedrijven inmiddels bereid een ‘groene premie’ te betalen als er zuinig met middelen wordt omgegaan. De link wordt niet expliciet gelegd, maar het ligt voor de hand dat de CIO’s verwachten dat grondstofprijzen voorlopig niet omlaag zullen gaan.
Aangezien de CIO steeds meer in de melk te brokkelen heeft en ook zaken als gebouwbeheer naar zich toe begint te trekken, is dat een interessante ontwikkeling. De incorporatie van milieubesef in het kapitalistische denken is een betere weg naar klimaatbeheersing dan wachten tot het bedrijfsleven uit ideële motieven milieu-interesse gaat opbrengen. Of niet?