De jeep in, het stof overboord. Hoe heerlijk klinken deze klanken, Vèt Limburgs, en veul kènderen. Met zulke reisgenoten heb je niets te vrezen. Langzaam wordt duidelijk dat Ensor alive and well is, and living in Mongolia. Men neme er het voortdurend waaien bij, geluiden zijn of alles of nada. Limburgse Waaikes. Maar de kleuren! Die zijn van een ongehoorde kwaliteit. Of er het grijs van de treinsluier doorheen gaat, of de kleurug gele paaltjes, Monogolia, Monochromia, Mondo Mondriana. Hey: zo maak je die ronde hut, bron van alles, en geef Koolhaas een trap van ons. Uiteraard weerzint China ons, uiteraard spoeden we ons easteasteastwart dernaartoe. Bezeten van een stoornis. Af en toe stoppen voor een quickie lookie around. Niet schrikken van de bek op het laatst. Het zijn ik niet. Kans is niet ondenkbeeldig dat we op de trein verdergaan.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
hun honderdroebelprentjes, hun giffabrieken, hun ondergondse kunst en bovengrondse mijnbouw, hun stad: ze mogen haar houden. Hier komt men niet meer weer, zoveel is zeker. Krasmaarop.
Onze woorden zijn nog niet koud of spijt bekruipt ons. Wat is dat toch met een reizigersziel? Waarom laat je wàt achter in je thuishuis, waarom neem je wat mee, en wat blijft over, in dat hoofd van de passagier die je werd, die toeschouwer in plaats van acteur in Hometown?
Het zijn precies dezelfde demonen, basculine balansen, die de dienst uitmaken, maar, hoe zou het ook anders kunnen: helemaal anders. Waar je voor op reis trok, ongeduldig, waar je vandaan wou, daar ga je zonder ontkomen onderkomen krijgen. Wat je achterliet, verschijnt zonder mededogen voor je.
En net op momenten van uitzichtloosheid, van opgave, van de doodlopende straat, wanneer de partizaan zijn laatste briefje schreef – in dat gevoel, wordt je wakker op een concert wat zo onwezenlijk lief is, zo boven zichzelf is uitgestegen tenmidden van klanken die tastbaar uit alle hoeken van de beschaving komen, dat – we zijn voorzichtig – hoop mag wederkeren, in de vorm van: niet alles is voorbij.
De zin komt terug. We zijn naar het zuiden gedraaid. Fucking pinksteren, het feest van verliezers en futiliteit, is begraven.
Wie schetst onze verbazing, wanneer we op de gsm een sms kregen met een YouTubecode. Verbluffend genoeg had iemand ons gefilmd op de M53 toen we hem (haar?) passeerden. We kunnen onszelf zien rond 0:28. Ook de muziekdeun dreunt in onze hoofden verder, we schenen hetzelfde station op te hebben gehad. Niet moeilijk, er zijn er maar twee, dat van Poetin en dat van Zij Die Niemand Kent.
Op weg zijn we, bevreesd, wakend wakker van de adrenaline, naar het industriële wereldlijke hoogtepunt, het is te zeggen: Kemerovo. Tandenknarsende neuroten, maar vechtend om waarde, en eer. Veel jongeren, veel uitzichtloosheid, maar het zijn vechters. Vlieggewichten, zoals Yuri Yakovlevich Arbachakov.
Op weg naar een brute confrontatie met de echte andastrial schijnwerkelijkheid Kemerovo.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wiegend en eniszins besmet door de afstand afgelegd
Ploeteren we onszelf verder, niet zozeer door weg getemperd of practische ongemakken
Maar door onze eigen verwachtingspatronen. Teveel dagen van arbeid, te weinig ledigheid.
De bus stopt, twee dollars, blablabla, en in de taxi. Waarom? Dat weten we niet meer. We weten niet eens meer waar we naartoe gingen.
Oost, dat wel. Verder Oost. Naar een beloofde land.
Na een dag dat Nederland weer voor even werd gedomineerd door portiekplassende Provincialen sluiten wij af met dronken Russen. Locatie: een buitenhuisje nabij Chelyabinsk. Chelyabinsk voorheen ook wel Tankograd genoemd, de stad achter de Oeral waar Stalin de tienduizenden tanks liet produceren die het Nazimonster uiteindelijk de nek braken. Maar nu, Geert hou je gemak, terug in de 21ste eeuw: Met een tuintafel kan je frisbeeën, in een bos, na paar flessen vodka, das logisch…
Chelyabinsk style freesby [Chelyabinsk, Челя́бинск]
De Close du Jour op Reis ontmoet zomaar even naamloze hauffeurs, monteurs, polkadots, de broer van Benny “Pavel” Hill, een collectief gezelsschapsspel op LSD met bijlen, vaten en slangen plus 3 minirokjes: wie durft in ernst beweren dat de communisten niet rockten als de beesten!? Check ook de funkmeister dirigent, een wegenkaart als was het de door onszelf afgelegde weg en weet dat we op de goede weg zijn!
Naar Orenburg!
En kommaan, doe eens gek: gratis en voor nada een ‘Modern Telephone Directories of ex USSR‘ bij. You Can Ring Their Bell, Bell, Bell, Ring Their Bell!
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Twee dagen te laat voor Earth Day,
maar voor de Dayaks op Borneo is het sowieso al te laat…
My Forest Tears – Hutanku Meratap
(voor wie toch nog met een lach wil gaan slapen: Fuck Earth Day)
Nog niet bekomen van de heidenen met hun 3 stappen voorwaarts twee terug, pocketalpenhoorns en sandalenernst, ratelt de Trabant steeds verder in die, het lijkt een vastgeroest kompas, zuidzuidwestelijke richting.
Boterhammetjes eten, pul bier erbij en wat griespap, als plotsklaps een gang voor ons passeert, vertikaal de muur oplopend.
Een gang? fout…. het: IVANTEEVKA PARKOUR TEAM – STREET FREEDOM CLAN MIX
