Vandaag een wat alternatievere WW. Eens een keertje niet over de nieuwste snufjes op wetenschapsgebied, maar óver de wetenschap, en dan met name de Nederlandse. Afgelopen zaterdag verscheen er in de Volkskrant namelijk een brandbrief van twee Nederlandse postdocs die zijn uitgeweken naar de VS. Zij vragen zich openlijk af waarom zij ooit naar Nederland zouden terugkeren nu zij zich gewenteld hebben in het wetenschappelijke walhalla dat de VS heet.
En waarom? Beide postdocs, Nadine Vastenhouw en Tim van Opijnen, geven aan dat ze geld van Nederland en de EU hebben gekregen, met het idee dat ze na deze periode de door hun opgedane kennis weer in Nederland (en de EU) gaan verspreiden. Een nobel streven, dat de Nederlandse kenniseconomie een zo broodnodige impuls zou kunnen geven.
Maar zo simpel is het allemaal niet, volgens deze twee postdocs. Het Nederlandse wetenschappelijke klimaat is verstikkend voor ambitieuze onderzoekers. Waar je in de VS door jezelf te bewijzen snel kan klimmen op de academische ladder, is het in Nederland maar afwachten of er ergens een professor omvalt of er mee stopt, zodat iedereen, ongeacht competenties, weer een treetje kan opklimmen op de ladder. En als je, zoals Vastenhouw en van Opijnen, naar het buitenland vertrekt vergroot je je kansen niet, maar verklein je ze juist, doordat je een achterstand opbouwt ten opzichte van de thuisblijvers die eerder achteraan aanschuiven.
De postdocs pleiten dan ook voor een wat Amerikaanser manier van het opvullen van vacatures. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.
