Het blauwe permanentje ging expres voor mijn kinderen staan. Ze lagen op de grond in het museum voor een schilderij met schapen. Die moesten ze zo goed mogelijk natekenen. We liepen de kinderroute, meestal is dat een speurtocht met allerlei opdrachten, door het museum zelf bedacht om kinderen al wat liefde voor kunst bij te brengen. Het blauwe permanentje vond het maar niets. Zij kwam voor haar rust. Dat zag je zo. Mijn tip voor haar zou zijn om musea op zaterdag en zondag te mijden. Door de week had ze vast tijd zat. Geen kind te bekennen in de meeste musea op een doorsnee dinsdagochtend. Intussen zagen mijn kinderen enkel nog dunne kuiten ingepakt in vleeskleurige pantykousjes. Ik had zin om haar een flinke duw te geven. De oudste vroeg haar vriendelijk of ze een beetje opzij kon gaan staan. Hij zag de schapen niet meer en als ze nou twee passen naar links ging, konden ze het alle drie zien. Hij kreeg een vieze blik en de vrouw weigerde een stap te verzetten. Mijn oudste bleek een ‘brutaal nest’. Ik besloot even af te wachten, kijken wat ze zouden doen. De jongens keken elkaar aan en pakten allebei hun papier en potlood op. Ze liepen om haar heen en plofte voor de oude vrouw weer op de grond, tongen direct uit de mond, blik van papier naar schilderij. Toen ze eventjes naar mij keken stak ik mijn duim omhoog. Prima opgelost.
Jack English is een 93-jarige pensionado die zich na het overlijden van zijn vrouw terugtrok in de wildernis van Ventana, Californië.
English is geheel zelfvoorzienend. Om wat bij te verdienen maakt hij strijkstokken voor violen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Morgenochtend vroeg gaan we fietsen. De natuur is hier werkelijk fantastisch. We komen zaterdag 1 augustus langs om de foto’s te laten zien en Nelson weer mee naar huis te nemen. Tot snel.
Liefs Arno en Dinie.”
WTF?! Arno en Dinie?! Who the fuck zijn Arno en Dinie?! Natuurlijk ken ik geen mensen die AR-NO én DI-NIE heten!! En Nelson bij mij in huis?! Al zou ie Mandela als achternaam hebben zou ik hem nog niet in huis nemen! Lazer toch op met die ansichtkaart uit Heimalzer!1!!
Wellicht zou u zo reageren op de nep-ansichtkaart van de Internationale Stichting Alzheimer Onderzoek (ISAO). U ontvangt en verstuurt immers al 20 jaar geen ansichtkaarten meer. Zo niet tientallen bejaarden die oprecht confuus werden van de slinkse (en dus geslaagde) briefkaartactie om aandacht te vragen voor de ziekte Alzheimer. Voor even waanden ze zich in het universum van een vergeetachtige Alzheimer patiënt of dachten opgelicht te gaan worden. En wat doe je dan als verontwaardigde burger? Precies: klagen! Ruim tweehonderd boze of verwarde mensen benaderden de stichting.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.