Tijdens het slotdebat: ping! Een mailtje. Van the Atlantic Monthly, het wat conservatieve, zeer leesbare Amerikaanse magazine. Of ik even wilde gaan kijken naar hun lijstje met de 100 meest invloedrijke Amerikanen. Gek op! Doen we!
Een beetje obligaat lijstje hoor. Lincoln, Washington, Jefferson, Einstein, King… Maar hé, wie staat daar op nummer 96? Ralph Nader? Was dat niet die kansloze kandidaat voor de Amerikaanse Groenen, die nog verrassend veel stemmen wist binnen te halen?
Naast kandidaat was Nader beroemd in de VS vanwege zijn ijver sinds de jaren zestig om auto’s veiliger te maken. Ah! dus daarom op de lijst.
Maar kijkt u eens naar het fijn ironische commentaar:
thirty years later, he made George W. Bush the president.
Dus eigenlijk was Nader een van de grootste losers van de eeuw! Strijden voor meer democratie en een beter milieu en vervolgens George Bush aan de macht helpen in plaats van Al Gore, de milieuprins himself. Wie zegt dat strategisch stemmen niet bestaat?
Reacties (15)
Strategisch stemmen is hot.
Wanneer je niet weet wat je denkt, stem je maar wat anderen voor je hebben bedacht….
Rouvoet doet het, Marijnissen doet het en ook Wilders zou strategisch bezig zijn.
En uiteraard gaat het om het premierschap. Wie is de grootste? Dikke lul.
Mijn moeder stemde 1x strategisch om Den Uil groot te maken. Ze schaamt zich er nu nog voor.
Wellicht dat hetzelfde geldt voor de stemmers op Nader in ’96. Maar guess what, we are having a representative democracy over here…
Keuze zat zou ik zeggen. :)
Ontbreken : Muhammad Ali. James Brown. Dat kan m.i. echt niet. Behalve sportman en artiest waren zij ook rolmodellen als ondernemer, politiek, enz. Elke “move” die ze maakten, werd gevolgd, werd naar uitgekeken.
En verder ook : Jimi Hendrix. Chuck Berry. Berry Gordy. De Erteguns. Ray Charles. Miles Davis. Thelonious Monk. Duke Ellington. Billie Holiday. Robert Johnson. Bob Dylan. En dat in een land dat wereldwijd misschien nog meer zichtbaar is met z’n entertainment export en pop- en zelfs hamburgercultuur (hallo Ronald McDonald) dan met z’n intellectuelen. ’t Is duidelijk een lijst van oudere, blanke heren met een grotere interesse in Binnenlandse Geschiedenis dan in naoorlogse cultuur. Zie ook de comment bij Elvis.
Belangrijker, misschien : Rosa Parks. Of ’n indiaan naar keuze. Nee, dan liever #97 of enig ander “amiable architect”. Ontbreken ook : Oswald & Kennedy. Orson Welles. WR Hearst. Warhol & Duchamp. Kerouac & co. Edward Bernays. Pemberton & Candler. The Marlboro Man. ’n Maffioso. Maar bon, dat heb je met elk lijstje. En wat zou je ook willen van een conservatieve club. Misschien moeten we een en ander niet overschatten. Alleszins leerrijk, da’s ook een verdienste.
(kan mij die Nader nou schelen – let yer bygones be bygones)
Ik heb wel ‘ns een interview met Ralph Nader gezien.
Dat is een indrukwekkende man, een verademing tov al dat gekrakeel wat je tegenwoordig hoort.
Explicitieter kan een impliciet stemadvies niet zijn. Maar goed, het neoconformisme bepaalt kennelijk dat het verplicht is een strategische keuze te maken. Kiezen voor kansrijken. Hm.
Strategisch stemmen is in Nederland onzin. Hier immers doen we niet aan ondemocratische first-past-the-post verkiezingen. Als je PvdA stemt uit strategische overwegingen, stem je eigenlijk ook CDA, want met een groot PvdA kun je rekenen op CDA-PvdA als kabinet. Proficiat met je strategische keuze voor nog vier jaar waarden en normen.
Strategisch stemmen is niet slim, wat door Van Mierlo bij Pauw en Witteman zeer sterk uitgelegd werd. Bijvoorbeeld: je wilt SP stemmen, maar stemt PvdA omdat je geen CDA als grootste partij wilt. Twee situaties:
– CDA wordt de grootste partij. Balen, heeft mijn stem toch geen zin gehad, had ik beter SP kunnen stemmen.
– PvdA wordt de grootste partij. Je krijgt een kabinet dat plannen uitvoert waar je niet achter staat, want tenslotte was je het meer eens met de SP dan met de PvdA!
Resultaat van strategisch stemmen: ontevreden kiezers.
Trouwens een verlichting om Van Mierlo te horen: een baken van rust en relevante inhoud in vergelijking met de campagnes van de afgelopen weken.
Het is misschien een aardige man, hij heeft bush idd in het zadel geholpen. Als hij echt het beste voor had met amerika dan had hij zich terug getrokken. Het is verder oud nieuws hoor
Nader heeft Bush niet in het zadel geholpen. Het was de prestatie van de Republikeinen dat ze meer kiezers wisten te overtuigen dan de Democraten. Dat was geen prestatie van Nader. Anders zou je hetzelfde kunnen roepen over de niet-stemmers. Die hadden immers ook verschil kunnen maken.
Nader was geen serieuze kandidaat, hij wist heel goed dat hij de democraten in de wielen reed.
(een mooier plaatje). Nu stop ik met de plaatjes.
Dat Nader Bush in het zadel hielp heeft meer te maken met het volkomen achterlijke en verouderde kiessysteem van de VS dan met Nader. Ondanks Nader had Gore nog steeds de meeste stemmen, toch verloor hij. Verder heeft elke fatsoenlijke republiek minimaal een systeem met twee ronden, zodat de kiezer in den beginne ook voor zijn idealen kan gaan en pas in tweede instantie pragmatisch hoeft te stemmen.
Wat heb je aan strategisch stemmen als de poolkappen smelten?
http://www.volkskrant.nl/vk-online/20061122/public/pages/01001/articles/VOK-20061122-01001002.html
Heb je Kennedy op de lijst gezien? (een van de?)
Maar ja het blijft een conservatieve lisjt
@Snapora,
fijn rolmodel die James Brown, aantal malen vastgezeten, vrouwtjes slaan, 4 keer getrouwd.
Maar dat je Ray Charles noemt maakt alles weer goed ;-)
@14: de ugly kant is vooral in z’n later leven naar boven gekomen, oiv angel dust, etc. En er zijn natuurlijk wel meer helden met een donkere kant privé. Los daarvan was hij ook een despoot tgo. zijn bandleden, en ook hier lang niet de enige. Soit. Wat ik ivm Mr. Brown als voorbeeld bedoelde is dat hij niet enkel muzikaal dé norm was gedurende pakweg tien jaar (tussen ruwweg ’64 en ’74 waren zelfs jazzartiesten benieuwd naar elke nieuwe release van ‘m) maar ook dat hij een van de eerste zwarte artiesten was om geen “sucker” te zijn van z’n platenfirma (zie ook Ray C, Curtis M, the Isley Bros), enz. Over z’n politieke bewogenheid doen allerlei verhalen de ronde (bv. door de de Panthers tot ‘black power’ bekennen gedwongen at gunpoint). Opportunisme was de man niet vreemd, maar artistiek is hij (mee dankzij z’n bandleden) een van de allerbelangrijkste artiesten worldwide van de 20e eeuw.
Desondanks is de écht onvergeeflijke lacune het ontbreken van Muhammad Ali.