Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Er zijn van die dagen dat het leven je als atheïst best wel moeilijk wordt gemaakt. Als je geconfronteerd wordt met schoonheid die eigenlijk alleen maar van goddelijke afkomst kan zijn. Als het niet anders kan zijn dan dat er een engel van oogverblindende schoonheid en met een hemelse stem door God naar ons, simpele stervelingen, is toegestuurd. Het zijn van die dagen als Anna Ternheim’s prachtige stemgeluid uit je speakers rolt. Pijnlijke dagen van verwarring, een mengeling van verwondering en verbazing. Pijnlijke dagen die je telkens opnieuw wil oproepen. En gelukkig kan dat door haar albums nog een keer op te zetten.
Geboorte van een nachtegaal
Anna Ternheim is een Zweedse singer-songwriter, vooral bekend om haar buitengewoon gevoelige en fragiele luister- en liefdesliedjes, beter beschreven als kleine gevoelige juweeltjes. Oorspronkelijk voorbestemt om architect te worden koos zij er gelukkig voor om de liedjes die in haar hoofd rondzweefde achterna te gaan. Ze besefte dat ze niet in de wieg was gelegd voor het ontwerpen van mooie huizen, en stortte zich op het maken van liedjes met een buitengewone schoonheid.
Op tienjarige leeftijd was Anna Ternheim al volop in de weer met zowel de gitaar als de piano. Twee instrumenten die nog steeds de basis vormen voor al haar nummers. Op zeventienjarige leeftijd, toen ze een jaar als uitwisselingsstudent Amerika verwarmde met haar aanwezigheid, begon ze met optreden in haar eerste bandje genaamd Solva.
In de tijd nadat Amerika de warmte van haar aanwezigheid weer kwijt was geraakt werkte ze met verschillende muzikanten samen voordat haar debuut album ‘Somebody Outside’ uitkwam, genoemd naar een toen al tien jaar geleden geschreven nummer van dezelfde naam. De schittering van de schoonheid van de nummers op dit kleine zilveren schijfje sloeg snel om naar de schittering van de muzikale prijzen die ze ervoor in de wacht sleepte. Ze won een Zweedse Grammy in 2005 en nog twee in 2007.
Onbeschrijfelijke schoonheid beschreven
Eigenlijk doet elke poging om de schoonheid van Anna Ternheim’s muziek te beschrijven deze geen recht. De uiterst fragiele liedjes raken je of diep in het hart, of doen je helemaal niets. Het is of een onvoorwaardelijke liefdesverklaring voor de schoonheid van haar muziek, of je kille en ijskoude hart haalt haar neus op voor deze fragiele nachtegaal.
De meeste van haar liedjes zijn echte luisterliedjes die pas volledig tot hun recht komen met een koptelefoon op of als je in het bezit bent van een volwassen stereo installatie. Pas dan ontdek je alle kleine liefelijke details van de muziek en komen de composities volledig tot hun recht. De meestal oorspronkelijk op de piano of op de gitaar gecomponeerde muziek bevat vaak meerdere lagen. Dat neemt niet weg dat elke speaker straalt van geluk als het haar muziek de woonkamer in mag laten rollen.
De twee albums die Anna Ternheim tot nu toe heeft opgenomen, het debuut ‘Somebody Outside’ en haar opvolger ‘Separation Road’, ontlopen elkaar eigenlijk amper in zowel kwaliteit als stijl. Beide albums zijn eerst akoestisch gecomponeerd en vervolgens vol liefde en pracht verwerkt tot een zeer emotioneel totaalpakket. Akoestisch komen de nummers echter ook zonder twijfel tot hun recht. Geluksvogels die er vroeg bij waren kregen namelijk bij hun aankoop (alleen via de website) bij beide albums een special edition met een tweede CD. Deze tweede CD bevat de zogenaamde ‘naked versions’. En voordat u onreine gedachte durft op te wekken over deze engel van het lied, het betreft hier akoestische versies van de liedjes op de normale CD. Prachtig uitgevoerd, soms alleen met gitaar en andere keren met band, geven een inzicht in het schrijfproces. Deze nummers komen namelijk dichter in de buurt van zoals ze oorspronkelijk door Anna zijn geschreven voordat ze bewerkt werden voor het grote publiek.
Valentijnsdag mag dan alweer voorbij zijn, maar het moge duidelijk zijn dat mijn liefde voor Anna Ternheim’s muziek onvoorwaardelijk is. Haar zuivere stem, met de Scandinavische tongval die haar onzekerheid in de liefde bezingt is onweerstaanbaar. Daarmee, beste Anna, prachtige engel van de luisterliedjes, bewijs je voor mij tenminste op dezelfde hoogte te staan als een grootheid als Leonard Cohen. Waar hij de mannelijke kant is, ben jij de vrouwelijke. Open gevoelige luisterliedjes van ongekende schoonheid.
Mocht je nog meer willen horen van deze Zweedse engel bekijk dan het onderstaande interview. Ze spreekt hierin over haar tweede album, hoe deze tot stand is gekomen en wat haar inspireerde. Wat, gezien de schoonheid van haar nummers, misschien nog best wel een verassing kan zijn; horrorfilms.