Spotlight: The Madd

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken (bijna) elke week een spraakmakende muzikant.

Sinds een aantal jaren heeft Den Haag een grootscheeps popfestival: ?Den Haag Beatstad.? Toch wat merkwaardig, want wat je ook van Di-rect, Anouk of Kane kan zeggen: beat maken ze niet. Nee, voor echte beat moet je tegenwoordig naar Rotterdam. Zoals verlopen havenstad Liverpool ooit de Beatles voortbracht, komt uit Rotjeknor het vierkoppig combo The Madd. Het kwartet speelt korte, aanstekelijke liedjes met een duidelijke couplet-refrein structuur en doet z’n uiterste best deze met fluitsolo?s, handclap en koortjes van een vintage sixties-geluid te voorzien. Zelfs orgeltjes, melodieuze samenzang, haar in een scheiding en het aantrekken van een pak worden niet geschuwd. Het prettige is dat het ook resulteert in uitermate fijne liedjes, zoals onderstaande clip van Her Big Man, overigens geregisseerd door Erik ?Spinvis? de Jong, bewijst.

Driekwart van the Madd (Dave von Raven, Richard Bouguet, Schuins en Slammin? Marty Graveyard) leert elkaar kennen op de middelbare school en volgt samen de vooropleiding van het conservatorium. Hoewel ze al eerder in bandjes hadden gespeeld, besluiten ze pas zo?n 2 jaar geleden een serieuze poging te doen. Het plan is eigenlijk alleen een single opnemen en in eigen beheer uitbrengen. Voor ze het wisten staat echter het platenlabel Stardumb Records op de stoep, en word de single de EP The Madd are left behind met in schreeuwende letters ?Beat from Holland? op de cover. Dat is een wenk naar het label CNR dat in de jaren ?60 exact hetzelfde deed met een reeks Nederlandse beatsingles.

De EP krijgt goede recensies en zelfs internationaal groeit de belangstelling. The Madd stapt over naar het Excelsior-label en begint in 2007 aan de opnamen van hun debuutalbum Ongeneeslijk beat met voornamelijk covers van vergeten juweeltjes waar the Madd zijn eigen draai aangeeft. De plaat, die in de beste 60?s tradities nog geen half uur aantikt en in die tijd er elf liedjes doorheen jaagt, krijgt alom lovende recensies. Ook Giel Beelen toont belangstelling en laat hen bij hem in de show hun single Jump Now spelen.

Hoewel The Madd klinkt als de harde kant van de Beatles of de softere kant van de Stones, en daarmee wellicht de oplossing is voor een al vier decennia durend conflict, zijn ze niet alleen door de 60?s beinvloed. Naar eigen zeggen is ook de Zweedse ruige rammelrock van The Hives en de melodieuze Nederpop van Johan een inspiratie geweest voor hun geluid. Dat inspiratie nooit luie imitatie wordt en ze wel degelijk hun eigen interpretatie geven aan de muziek uit die tijd blijkt uit het feit dat ze zich niet tot Engelstalige liedjes beperken. Bonustrack Je suis parti klinkt nog vrolijker dan een escargot aan het lachgas.

Een leuke plaat is natuurlijk één ding, maar ook op het podium doen ze van zich spreken. Muziekweblog Apply Some Pressure zet The Madd zelfs op plaats 3 van de beste supportacts van 2007. Als je dat zelf een keer wil meemaken dan moet dat zeker lukken, want de komende zomer doen ze zo ongeveer elk zichzelf respecterend festival in Nederland aan. Op 14 juni spelen ze bijvoorbeeld een thuiswedstrijd op het gratis toegankelijke Slag bij Waterloofestival. Ik ga daar maar eens kijken of Den Haag de geuzennaam beatstad binnenkort toch echt aan Rotterdam moet overdragen….