Overzicht

serie

#Dezeweek

Foto: daisy.images (cc)

Peter Buurman bespreekt wat hij de afgelopen week op Twitter vond. Over mooie artikelen, Twitterfitties en andere ongein.


Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Astronauten, reuzen en prutsers

, door

COLUMN - Peter Buurman keek voor het eerst in zijn leven naar de halve finale van het Songfestival.

Ik moet bekennen dat ik afgelopen dinsdag voor het eerst in mijn leven naar de halve finale van het songfestival heb gekeken. Ik moet ook bekennen dat het één van de leukste dingen is geweest die ik de afgelopen tijd gedaan heb. Wat een gekte. Wat daar allemaal gebeurt, zou ik in mijn ergste koortsdromen nog niet kunnen verzinnen. Ik heb mijn ogen uitgekeken, al snapte ik het soms nog niet helemaal.

Oekraïne had een act waarin de zangeres het podium op gedragen werd in de armen van een hele grote vent. Hij was verkleed als reus en elke keer als hij zijn grote voeten neerzette, lieten ze de camera trillen voor extra effect. Als ik het commentaar van Jan Smit moest geloven was het Igor, de grootste man van Amerika, maar van oorsprong wel Oekraïens. Toen hij de dame eenmaal had afgeleverd op de rots waarvan zij haar nummer ten gehore bracht verdween de reus snel weer van het podium. Niks meer van gehoord.

Ik dacht dat deze reus de opvallendste podiumverschijning zou zijn die avond, totdat Montenegro aan de beurt was. Het optreden van de Montenegrijnen bestond uit twee rappende astronauten en knallende dubstepmuziek. Op het refrein knalde er een hoop rook de lucht in en verscheen er een zingende griet vanuit het podium. Het is compleet overbodig te zeggen dat dit mijn persoonlijke favoriet was.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Flipperkasten op Facebook

, door

COLUMN - Over het hoge flipperkastgehalte van Facebook Ads.

Ik gebruik Facebook nu zo ongeveer vier jaar. Daarvoor kende ik het wel, maar in die tijd mocht je pas een account aanmaken als je 16 was. Tot het zover was, sleet ik mijn kostbare vrije tijd dus al krabbelend en ‘respect’ gevend. De dag dat ik mijn eerste like kon geven zie ik nog altijd als een heugelijke, maar sindsdien is al een hoop veranderd.

Enkele maanden geleden heeft Facebook haar newsfeed-beleid omgegooid. Om de al veel langer aanwezige Facebook Ads populairder en rendabeler te maken krijg je nu een veel groter aantal gesponsorde berichten in je newsfeed. Net zoals eerdere uiterlijke veranderingen in de profielpagina en de introductie van de Facebook Chat leverde ook dit weer een hoop gekakel op. Ik heb zelfs het gehoord dat ‘Facebook steeds meer op televisie gaat lijken, al die stomme reclame.’ Ik kan me er niet zo druk om maken. Als je het er zo zwaar mee hebt kan ik alleen maar denken: ‘Hey, er zit een kruisje in de rechterbovenhoek.’ Al loopt dat misschien niet zo lekker op de melodie.

Het unieke aan de Facebook Ads is dat ze vrijwel ultiem getailord kunnen worden op de doelgroep die je beoogt. Inmiddels heeft bijna elke Jan Met De Pet al een Facebookpagina, waarop hij veel meer informatie vrijgeeft dan hij doorheeft. Als jij als bedrijf producten wil aanbieden aan Jan Met De Petten die meer informatie vrijgeven dan ze doorhebben, dan hoef je dat alleen maar in te voeren in het digitale ad-formulier en Facebook doet de rest. Hier geldt echter nog steeds het oeroude computerprincipe dat ik van mijn vader leerde: Als je er poep instopt, komt er ook poep uit.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Vieze Ratatouille

, door

COLUMN - Nog één keer over het Koningslied dan. Dat is een vieze ratatouille, waardoor je toch weer iets meer van Nederland gaat houden.

Ik heb gesmuld de afgelopen week. De rel rondom het koningslied was er één om de vingers bij af te likken. Onevenaarbaar kneuterig op alle fronten. Het lied was natuurlijk een waar gedrocht, de communicatie wellicht nog slechter. Maar het allermooiste vond ik dat uiteindelijk de ontstane rel erin slaagde Nederland anno nu zóveel beter te beschrijven dan het lied zelf.

Ewbank maakte een denkfoutje. Hij was hoogstwaarschijnlijk in de veronderstelling dat wanneer hij ‘van alles wat’ zou hebben, hij ook ‘voor ieder wat wils’ zou hebben. Tot zover klopt het nog, maar inherent daaraan is natuurlijk ook dat er ‘voor ieder wat haats’ is. Ik wil mezelf bijvoorbeeld al van kant maken als ik Ruth Jacott op televisie zie, maar er zullen natuurlijk ook mensen zijn die enkel bij het zien van Ali B al zin krijgen om PVV te stemmen. Het Koningslied werd een goor compromis waar niemand het mee eens was. Eén grote ratatouille, en iedereen vond ‘m vies.

Net toen ik deze ratatouille in gratie had opgenomen – ik kende de tekst, en was er klaar voor het dinsdagavond half acht uit volgegoten borst, als ware het een geuzenlied, mee te blèren – barstte de bom. Blijkbaar waren de kritiek en de (onjuiste) bejegeningen van taalfouten Ewbank te veel geworden en vond hij het gepast, als enige paraplu in de zeikregen, de biezen te pakken. Hij ‘trok het Koningslied terug’. Dit was al leuk. Sinds wanneer kun je een liedje terugtrekken? Hoe gaat dat praktisch in z’n werk? Ergens was het ook wel een beetje treurig. Het maakte vooral duidelijk dat Ewbank dat hele liedje zelf ook maar niks vond. Anders blijf je er, zelfs in een flinke zeiktsunami, gewoon achter staan.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | 3 redenen waarom Poetin beter thuis had kunnen blijven

, door

Eerder uitte ik al mijn voorzichtige twijfel over het nut van staatsbezoekjes. Er moet op een dergelijk moment zó een ongemak door het torentje waaien, ik kan de gedachte daaraan bijna niet aan. Maar er zijn nog wel meer redenen waarom Poetin beter thuis had kunnen blijven.

1. Het is zinloos
NOS kopt ‘Rutte en Poetin spraken over mensenrechten’. Wat een waardeloos gesprek moet dat geweest zijn. Uitzichtloos natuurlijk, geen van beide partijen zal na even nadenken zeggen: ‘Je hebt helemaal gelijk, ik ga het helemaal anders doen.’ Sterker nog, het werd in realiteit zelfs een beetje moddergooien. Nadat Rutte de Russisch premier wees op zijn mensonterende homo-wet, antwoordde deze met: ‘Wat je zegt ben je zelf!’ Om vervolgens Martijn en de SGP aan te halen als argumenten. Volgens sommigen een ware diss, volgens mij juist een illustratie voor de fundamentele verschillen die een vruchtbaar gesprek onmogelijk maakten. Waar de Russische situatie juist een uitdrukking is van een beletting van vrijheid, is de Nederlandse situatie een uitdrukking van (wellicht te veel) vrijheid.

2. Protesteren is stom
Omdat Mark natuurlijk giechelend op z’n stoeltje tegenover Vladimir zou zitten, kende Nederland enkele mooie initiatieven om de eigen tolerantie jegens seksuele voorkeuren duidelijker aan Poetin te tonen. Mooie gebaren, ik bewonder het idealisme, maar om eerder genoemde reden is het natuurlijk zinloos, en vooral een actie die voortkomt uit een altruïstisch rechtvaardigheidsgevoel. Omdat ik mijn nihilisme echter aan niemand op wil leggen zal ik mijn probleem met protesteren uitleggen aan de hand van een voorbeeld.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | 1 april valt dit jaar laat

, door

COLUMN - Van een stel gebeurtenissen afgelopen week ga je toch vooral hopen dat een paar 1april-grappen vertraging hebben opgelopen.

Het is eindelijk april. Geen maand meer die onstuimig zijn staart roert, maar gewoon een maand die begint met een hele leuke dag. 1 april heeft zich in het verleden bewezen als een dag vol geinige grollen en hilarische hilariteiten, maar ik moet zeggen dat het dit jaar nogal een fletse was. Of het door het weer kwam, weet ik niet, maar het leek gewoon helemaal nergens op. De enige leuke grap was niet eens op 1 april, maar op 31 maart. Als grappen te vroeg kunnen komen, dan komen er ook vast een paar te laat. Ik koester goede hoop.

Die hele commissie rond de kroning – of moet ik zeggen: ‘inauguratie’? – van Willem Alexander, dat kán namelijk toch helemaal niet echt zijn? Ik kreeg al twijfels toen de uitgekauwde melodie van ‘het Koningslied’ werd gepresenteerd, maar het werd naar mijn idee wel heel extreem met de ‘polonaise voor de koning’. Typische 1 april-grap natuurlijk, ervoor zorgen dat er zo veel mogelijk mensen openlijk intuinen, en dan ook nog eens lallend in een malle sliert. Ze hebben zichzelf nu echter wel weggegeven met de ‘droom voor de koning’. Veel gekker moet het niet worden, welke monarch zit nu te wachten op mijn droom waarin ik achtervolgd word door Joop Munsterman op een scooter?

Foto: daisy.images (cc)

Dezeweek | Crisis in een crisis

, door

COLUMN - Is er echt crisis, of is het gewoon een onderwerp waar we al jaren over mekkeren?

Ik moet wat bekennen. Het gaat nu al weken over Cyprus en ik snap er nog steeds geen zak van. Misschien had ik er toch wat artikelen over moeten lezen, of misschien had ik toch naar die ene Jeugdjournaal-aflevering moeten kijken waarin ze het hele spaargeldgedoe beter uitleggen dan Dijsselbloem in 120 afleveringen Pauw en Witteman zou kunnen. Ik ben echter tot de conclusie gekomen dat je er helemaal niet zo veel van af hoeft te weten, er wat van vinden is veel belangrijker.

Hoe lang is het intussen al crisis eigenlijk? Eerst die kredietcrisis, en voor je er eigenlijk erg in had was het alweer eurocrisis. Deze crises hebben mijn dagelijks leven nog nooit beïnvloed. Voor een biertje in de kroeg betaalde ik altijd al te veel, en geld had ik altijd al te weinig. Pas na jaren crisis kreeg ik pas écht een gevolgje kwam van de crisis. Een potentiële langstudeerboete, maar die was ook zo weer verdwenen eigenlijk.

Voor mijn gevoel is de crisis in Nederland dan ook veel meer een sociale bezigheid, dan daadwerkelijk een catastrofe die de hardwerkende Nederlander in de portemonnee raakt. Natuurlijk zwieren de beurskoersen alle kanten op, natuurlijk doet de euro het slecht tegenover de yen en natuurlijk raakt er hier en daar iemand z’n baan kwijt. Maar dat betekent nog steeds niet dat we geen brood meer kunnen kopen en dat we op straat in onze eigen urine moeten slapen. Nee hoor, de tank wordt gewoon vol benzine gegooid voor een weekje skiën.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Erdogan op de koffie

, door

COLUMN - Dat maart nogal eens de neiging heeft zijn staart te roeren, blijkt wel weer. We hebben nog geen nieuwe Paus of de studio van Erwin Olaf staat in de fik. Ik heb mijn zomerjas nog niet aan of er ligt alweer een sloot gesmolten hagel in mijn capuchon. Of stel je voor, je voedt een kind fatsoenlijk op, heb je opeens Erdogan op je stoep.

De man met een indrukwekkende naam, Recep Tayyip Erdogan, komt vandaag op de koffie bij de man met een iets minder indrukwekkende naam, onze minister president, Mark Rutte. Ze slurpen aanvankelijk ongemakkelijk een beetje aan de genoemde koffie. Ze leuteren over voetbal, over, naar ik hoop, Wesley Sneijder. De man met de indrukwekkende naam is kritisch. De goal tegen Kayseri was behalve vroeg ook belangrijk en mooi, maar de Nederlandse middenvelder is momenteel nog ver van het inlossen van zijn belofte. De man met de iets minder indrukwekkende naam zal het schamper weglachen.

Er valt al snel niet zo veel meer te lachen, als het tijd wordt om het over de eigenlijke reden van de koffie-afspraak te spreken. Beide mannen worden ernstig. ‘WHO THE FUCK is Lodewijk Asscher?’ Wij weten, behalve wie Asscher is, ook dat hij de zogeheten bad cop is, in een strategie waarin Rutte de rol van good cop inneemt. Als eerstgenoemde de archiefkasten door de verhoorkamer heeft gesodemieterd, dan kan laatstgenoemde rekenen op meer goodwill van de verhoorde. Tenzij de verhoorde met de indrukwekkende naam daar niet zo’n zin in heeft natuurlijk.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | De Al Qaida-dans

, door

COLUMN - De terreurdreiging in Nederland is omhoog gegaan, maar hoe merken we dat eigenlijk?

Ik merkte er eigenlijk niks van, maar toen ik in het zwembad baantjes aan het trekken was, is de terreurdreiging van beperkt naar substantieel gegaan. Ik moet nu opeens rekening houden met een aanslag, maar ik heb eigenlijk geen flauw idee hoe dat moet.

Op 11 september 2001 was ik slechts acht, maar ik kan me nog wel herinneren ‘waar ik was’. Het was woensdagmiddag, de vrije middag, en ik ging bij een vriendje spelen. Zijn moeder kwam ons ophalen op het schoolplein en ze was zichtbaar ontdaan. Toen mijn vriendje vroeg wat de reden was, vertelde ze over de vliegtuigen die het World Trade Center in New York waren binnengevlogen. Ik weet nog goed dat we elkaar op de achterbank van de auto aankeken en dachten: ‘nou en?’

Ik was op dat ogenblik ongetwijfeld te jong om de impact van die gebeurtenis te begrijpen, maar in de jaren daarop zou ik opgroeien in wat ik, heel clichématig, een samenleving van angst zou noemen. Elk zoekgeraakt rugzakje ging gepaard met evacuaties en bomb-squads. De Nederlandse burger moest worden voorgelicht dat niet elke buurtbewoner met gezichtsbeharing zomaar terroristisch zou worden. Terreur als constant aanwezige levensbedreiging. De angst polariseerde en leverde politiek leiders als Pim Fortuyn en Geert Wilders op. Een bijna buitensporige angst die ik, ondanks mijn scepsis, wel te verklaren vond.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Biechten

, door

COLUMN - Het liefst had ik vijfhonderd woorden geschreven over de poeptaarten van de IKEA, maar mijn wereldbeeld is ontwricht door de biecht van Michael Boogerd. 

Wielrenner Michael Boogerd (nul tourwinsten) heeft gisteren na jarenlang ontkennen verteld dat hij toch doping en andere prestatieverhogende middelen heeft gebruikt. Dat deed me eigenlijk niet zo veel. Ten eerste vind ik wielrennen een domme sport. Ik kijk de Tour de France bijvoorbeeld alleen uit zomerverveling, en zelfs dan alleen voor de helikoptershots van de Bourgondische kasteeltjes. Ten tweede stond Boogie wat mij betreft nou niet echt op een voetstuk, laat staan dat hij er vanaf kon vallen.

Het deed me wel wat dat het interview met de ex-wielrenner door alle media als ‘biecht’ werd bestempeld. Naar mijn idee is ‘biechten’ (de seculiere vorm van het woord) een woord als ‘bekennen’, wat inhoudt dat het gebiechtene nog onbekend is bij degene tegen wie je biecht. Een wielrenner die vertelt dat hij doping heeft gebruikt valt wat mij betreft niet onder die definitie. Zo kunnen we toch elke dag wel een rennersbiecht gaan livestreamen? Eigenlijk wordt het pas een biecht als een renner komt vertellen dat hij juist nog nooit doping heeft gebruikt. ‘Tja misschien dat nu duidelijk is waarom ik altijd laatste werd.’

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Cursus twittergrapjes deel 1: Paardenvlees

, door

COLUMN - Iedereen kan grappig zijn, als je maar weet hoe. Peter Buurman geeft een kleine cursus met betrekking tot Twitterhumor.

Twitter zit vol grapjurken. Opvallend, want in de openbare ruimte krijg ik al doodverwensingen naar mijn hoofd geslingerd als ik mijn hand vergeet uit te steken op de fiets. Op het web blijkt men echter in staat overal met een malle kwinkslag, knipoog en korrel zout op te reageren. Zijn nu heel veel mensen stiekem grappig, of kan iedereen grappig zijn? Ik denk dat ik het antwoord gevonden heb.

Grapjes maken is een doodserieuze zaak, je zult er het één en ander aan werk voor moeten verrichten. In het geval van Twittergrollen is het een kwestie van herkennen van sjablonen, om die vervolgens zelf naar hartenlust in te vullen. Waarschijnlijk ben ik nu te abstract, dus laat het me aan de hand van een recente gebeurtenis uitleggen.

Het lijkt de laatste tijd wel een rage om in van alles paardenvlees aan te treffen. Verrassend slachtoffer uit de reeks: de gehaktballetjes van de IKEA. Niet geheel verwonderlijk dus dat er al gauw grappen werden gemaakt over waar het vlees zich dan nog meer in zou bevinden. Het sjabloon:

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Alternatieve Oscarnominaties

, door

COLUMN - De grote winnaar van de Oscars staat elk jaar zo’n beetje vast. Jammer, maar misschien kan daar met alternatieve nominaties verandering in gebracht worden.

Zondagnacht worden voor de 85e keer de Oscars uitgereikt. En voor de 85e keer (denk ik hoor, was er niet altijd bij), staat de grote winnaar eigenlijk al vast. Vorig jaar was het The Artist, dit jaar zal het, niet volledig zonder de hulp van flapuit Paul Verhoeven, Michael Haneke’s bejaardendrama Amour worden. Ik vind het jammer dat het al zo goed als vaststaat en misschien ben ik een beetje laat, maar ik zou daarom graag nog wat nominaties aan de lijst toevoegen.

Jelle Brandt Corstius voor beste mannelijke hoofdrol. Deze op het eerste gezicht wellicht brave knaap laat zien wel degelijk een wild side te hebben en veroverde daarmee de afgelopen tijd mijn hart. Als verlegen Ruslandkennertje zaagt hij plots brutaal aan de stoelpoten van de Richard Leeuwenharts van deze tijd. Hij toonde me dat het eigenlijk heel maf is om als directeur een bonus van twee miljoen te krijgen, voor een daad die het faillissement van zijn bedrijf betekent. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit een tien gekregen als ik enkel een piemel op mijn tentamenblad tekende.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Ontslag

, door

COLUMN - Over carnaval, de paus, Henk Krol, en de kracht er niet meer voor hebben.

Als hij door het kraken van zijn openende oogleden ontwaakt. Als hij kleine kloofjes in zijn lippen trekt door adem te halen. Als hij zijn keel schraapt en krachteloos aan een snotje in zijn neus pulkt. In zijn hoofd gaan geen gedachten. Maar als hij in de scherven van leeggezopen bierflessen zichzelf aankijkt gaat er één ding door zijn hoofd: ‘Ik heb er geen kracht meer voor.’

Hij veegt wat confetti uit zijn haren. Op de vloer ligt natte serpentine, in zijn bed ligt een minderjarig vrouwenlichaam met slechts nog de helft van een sletterig pakje gemaakt van bloemen. Hij heeft een gebruikt condoom om zijn plasser en een frons op zijn voorhoofd. Als hij om te bierpoepen in de badkamer arriveert, treft hij een enigszins ongebruikelijk tafereel aan. En als hij er niet te brak voor was, was hij er ongetwijfeld van geschrokken.

In zijn badkuip ligt Henk, verkleed als verongelijkte 50-plusser. Henk is dronken, maar nog wakker. Hij wisselt kotsen af met het zingen van een zelfverzonnen lied. ‘Er staat een paardenvleeslasagne op de gang.’ Henk heeft duidelijk niet door dat zijn gastheer op het toilet naast de badkuip zit te poepen. Net zoals dat Henk niet doorheeft dat ouderen niet écht benadeeld worden, zijn eigen partij een janboel is en dat computervredebreuk wel een heel rare claim is voor mensen die normaliter Internet Explorer nog niet eens kunnen opstarten.

Vorige Volgende