De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
We blijven nog even in de Kerstsfeer met dit sprookjesachtige winternummer van Kate Bush uit 1979. Hier als luisterband geplaatst bij beelden uit Tim Burtons poppentheaterspel ‘The Nightmare before Christmas’.
Dat is ’s even wat anders dan Maria Carey.
Eigenlijk is het een stukje uitvaartmuziek, deze outro van The Libertine: een rolprent over het leven van de rokkenjager, sodomiet, pornograaf en schimpdichter John Wilmot 2nd Earl of Rochester.
Desondanks een prima deuntje voor een Tweede Kerstdag.
Deze Closing Time is voor M. die vandaag jarig is. Gefeliciteerd.
Maar wat draag je op aan iemand die vrijwel al zijn favorieten al minstens één keer voor het voetlicht heeft gebracht.
Ik kwam uit op deze parel.
Eergisteren was er een Closing Time van Dean Owens, met medewerking van de Calexico-mensen. Dat mooie Calexico-achtige woestijngeluid, dat zit ook in het eerste stuk van dit mooie, melancholieke nummer van Micah P. Hinson uit 2008. Hij heeft een zeer herkenbaar stemgeluid. Ik had hem altijd voorgesteld als een wat oudere heer, maar hij blijkt er uit te zien als een wat schriele maar best hippe gast.
Van syntpop tot folkpop, Annie Lennox kan het allemaal. Maar is het nou ‘God rest ye, merry gentlemen’ of: ‘God rest ye merry, gentlemen’?
Dean Owens is een Schotse muzikant, een singer-songwriter. En dat is hij al meer dan 30 jaar, maar hij had zich in al die tijd nooit bij mij gemeld. Dus ik kende hem niet, Terwijl hij in die periode toch genoeg platen heeft gemaakt, met band en solo-albums.
Ik heb een boel gemist. Maar daar komt verandering in met de plaat Sinners Shrine waarop hij te horen is met de twee muzikanten van Calexico: Joey Burns en John Convertino.
Op dag 5 van de Snob 2000, uitgezonden op Pinguin Radio, de nummers 1404 tot en met 1260. Op plaats 1347 staat het nummer ‘Surf Solar’ van duo Fuck Buttons (die in het geheel niet voorkomen in die andere lijst) dat te horen was tijdens de opening van de Olympische Spelen in 2012 in Londen. Helaas is er bijna tien jaar geen nieuwe muziek van Fuck Buttons verschenen en liet een helft afgelopen oktober via Twitter weten dat “the band is no longer.”
Renaissance is het debuutalbum van jazzartiest DoomCannon. Het thema van het album is de “young Black British experience”, geïnspireerd door de wereldwijde Black Lives Matter-beweging. Het nummer ‘Black Liberation’ gaat over het de behoefte aan gelijkheid en een einde aan politiegeweld en sociale onrechtvaardigheid. Dat klinkt allemaal zwaar, maar de muziek is dat niet – zoals een recensent zegt: “the overwhelming majority of this material is: Black joy.”
Bij nomaden in Mongolië zag Nynke Laverman hoe de mens met de natuur kan samenleven vanuit het besef dat de mens onderdeel is van de natuur, en er niet los van staat. Sindsdien gaat haar muziek daarover. Zo ook haar album Plant, dat vergezeld gaat van een podcastreeks en een theatertour. De theatertour is inmiddels afgelopen maar het album en de podcasts zijn nog beschikbaar én aanraders!
Zelf beschrijft de artiest Plant als een indringende muzikale trip, waarin kwetsbare, ijle soundscapes worden afgewisseld met beats en spoken word. Nou, indringend is het zeker, zo indringend dat ik nog niet alles heb geluisterd en er graag de tijd voor neem om dat te doen. (Zoals Nynke zelf ook het album in een ‘slow album release’ uitbracht.)
Artiesten Koenraad Ecker en Frederik Meulyzer lieten zich voor hun album Carbon inspireren door de wereldzadenbank op Spitsbergen. Deze zadenbank wordt wel de ‘Doomsday vault’ genoemd. Waar andere zadenbanken kwetsbaar zijn voor vernietiging door oorlogen of natuurrampen, zou de zadenbank op Spitsbergen vanwege de locatie en constructie in de permafrost bestand zijn tegen apocalyptische gebeurtenissen en wereldwijde rampen. Maar door klimaatverandering warmt Spitsbergen snel op en komt ook de Doomsday vault in gevaar. In 2017 was er al een overstroming bij de ingang van de kluis door smeltend ijs. Voor hun album Carbon gebruikten Ecker en Meulyzer field recordings van de locatie. De muziek die je hoort in deze korte documentaire is een nummer van het album.
RECENSIE - Heb ik toch weer een serie-muziekje! Waarmee ik dus ook gratis reclame maak voor – in dit geval – Netflix, maar dat moet dan maar even. Want wát een serie! Ik heb het natuurlijk over Wednesday, de nieuwste Addams Family spin-off. Nou ben ik niet zo’n groot fan dat ik alle films en series over dit notoire gezin heb gezien (het zijn er toch heel wat), maar dit is wel een pareltje. Visueel prachtig, heel grappig en ook best spannend en verrassend. Met recht genomineerd voor een Golden Globe.
“When you slow down the cumbia, the ghosts start to emerge,” zegt Ezmeralda over zijn muziek. Ezmeralda aka Nicolás Vallejo uit Bogota maakt een soort donkere ambient door het vertragen van de ritmes en melodieën van cumbia, de traditionele Colombiaanse muziek- en dansstijl waarin Spaanse muziek zich vermengt met de muziek die Afrikaanse tot slaaf gemaakten meebrachten.
‘America burns too much oil’
Een gloedvolle soulsong met daarin een millieu-aanklacht tegen Amerika, dan kan deze Closing Time vast wel in de lopende klimaatreeks Moeder Aarde.
Had ik eindelijk een favoriete televisie serie, houdt-ie na vier seizoenen ermee op. Terwijl allerlei andere series, die niet half zo geestig zijn, tot in den treure op de televisie te zien zijn.
My Name Is Earl was mijn favoriet destijds vanwege de humor, natuurlijk. En ook vanwege de personages. Die onnozele broer van Earl, Randy, die (ex-) vrouw van Earl, Joy, haar nieuwe geliefde: Darnell, en Catalina met haar charmante accent. Allemaal personages om van te houden. Maar wat Earl ook bijzonder maakte was de aandacht die binnen de serie was voor mensen met een beperking, een handicap, een rugzakje. Die hadden volwaardige rollen in de afleveringen, zoals een prostituee, of een vrouw met een kunstbeen.