serie

Closing Time

Foto: Ted (cc)

De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders


Closing Time | You gotta move

Een paar dagen geleden hadden we een bluesklassieker als afsluiter. Daar zijn er meer van. ‘You gotta move’ is een op gospel gebaseerde bluesstandard, ook door velen gecoverd. Misschien kennen de meeste luisteraars het nummer van de Rolling Stones.  Wij doen deze:

Deze uitvoering is van jazz-zangeres Cassandra Wilson en staat op het album ‘Belly of the sun’. De bluespuristen kennen het waarschijnlijk van Fred McDowell.

Closing Time | Sorry To Bother You

Voordat de absurdistische antikapitalistische film Sorry To Bother You (2018) uitkwam, was er jaren ervoor een gelijknamig album van regisseur Boots Riley met zijn band The Coup. In 2012 had Riley het scenario al geschreven, maar geen geld om de film te maken, en dus maakte The Coup dit album.

I guess you all wonder why I called this meeting
Paycheck cut can’t stop the bleeding
Sharks are feeding, we ain’t eating
No more pleading, time for stampeding

Closing Time | Going down

Een stevige funky bluesstandard. Deze klassieker is onnoemelijk vaak gecoverd door menig (hard-)rockbandje. Van Deep Purple tot Pearl Jam, van The Who tot  Chicken Shack.

Hier in de uitvoering van de in januari overleden Jeff Beck, voortgestuwd door bassiste Tal Wilkenfeld (eerder bij Sargasso stond ze Herbie Hancock bij) en vertolkt met de het doorleefde geluid van Beth Hart.

Going down = een reisje van Chicago naar Chattanooga, vermoedelijk omdat de hoofpersoon van het lied ( ene ‘I’) aan de grond zit en bij haar/zijn zus op de bank gaat slapen.

Closing Time | Against All Logic

Against All Logic is de ‘dancefloor alias’ van Nicolaas Jaar. Niet mijn favo alias, want muziek voor de dansvloer is al snel een beetje saai (voor thuis dan tenminste). Maar er zitten fijne nummers tussen en vaak hoor je toch in de op het eerste gehoor gewone nummers ergens wel iets dat klinkt à la Jaar.

Closing Time | Rhoda Scott

Blijven bewegen met Rhoda Scott Lady All Stars. U hoort en ziet hammondorganiste Rhoda Scott. Ruim over de Franse pensiioenleeftijd heen en nog altijd optreden. Hier met haar Lady All Stars, zeven Franse jazzmuzikanten:

Op tenorsax Sophie Alour, trompet Airelle Besson,  op barionsax Celine Bonacina, op altsax Lisa Cat-Berro en Geraldine Laurent. De ritmesectie bestaat uit  Anne Pacéo en Julie Saury.

I wanna move is gecomponeerd door Sophie Alour.

Closing Time | Azu Tiwaline

Azu Tiwaline (Berbers voor “ogen van de wind”) woont in de Tunesische Sahara en probeert zowel de stilte van de woestijn als de Berberse muziektradities te vangen in haar muziek. Maar ze maakte, onder meer tijdens haar jaren in Frankrijk, onder de naam Loân ook al twintig jaar techno, bass en dub, wat je óók hoort. En dan heeft haar EP Vesta ook nog iets kosmisch, geïnspireerd op de vondst van een stukje van de gelijknamige asteroïde in de woestijn.

Closing Time | Limits To Growth

De Zweedse elektronisch artiest Peder Mannerfelt maakte met Controlling Body een niet al te opbeurend experimenteel album dat verschillende maatschappelijke thema’s lijkt aan te snijden, waaronder, met verwijzing naar het bekende rapport uit 1972, de neoliberale mantra’s rondom ongebreidelde economische groei.

Closing Time | De prijs van een mijl

Er zijn van die dingen, waarvan je zou willen dat ze níet weer actueel worden. Zeg maar, in de categorie waar ook “wereldwijde gruwelijke pandemie met miljoenen doden” en “terugkeer van het fascisme” in vallen: loopgravenoorlogen. Met immense hoeveelheden slachtoffers, een landschap dat volledig verdwenen is en waarbij alleen maar kraters en modder achterblijven… afijn, zie hier. Sabaton beschrijft het uitstekend in hun nummer The price of a mile.

Closing Time | Exhaust

Voor elektronisch artiest Lee Gamble, muziek is politiek. Hij maakte onder meer de driedelige serie Flush Real Pharynx rondom het concept ‘semioblitz’ van schrijver en kritisch denker Mark Fisher (bekend van het pamflet Capitalist Realism: Is There No Alternative?). ‘Semiotic pollution’ noemde Fisher het ook wel, en dat is te horen op het tweede deel in de serie, Exhaust, over “the extreme sensory overload that comes with the oppressive late capitalist system we are forced to inhabit, studded with incessant noise and manipulation.” Deel drie, A Million Pieces Of You, klinkt hoopvoller, alsof Gamble ruimte wil geven aan het alternatief. Fisher besloot zijn pamflet dan ook met de woorden: “From a situation in which nothing can happen, suddenly anything is possible again.”

Closing Time | Jaar van de boemerang

Al die crisissen, iemand al op de gedachte gekomen dat we zo langzamerhand in het jaar van de boemerang terecht zijn gekomen? Het ene rapport na het andere bewijzen het. De ‘resultaten’ van jarenlang neoliberale kapitalisme komen hard aan.

‘Year of tha Boomerang’ van Rage Against the Machine verwijst naar Jean-Paul Sartre. In een voorwoord van boek ‘De verworpenen der aarde’(Les Damnés de la Terre; The Wretched of the Earth) van Frantz Fanon.

Vorige Volgende