De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Wat een band uit het New Romantic-genre doet op een Zwitsers jazzfestival is me niet geheel duidelijk, maar dit optreden van een muzikaal icoon van de jaren ’80 mag er zeker zijn.
Rotary Connection was een psychedelische soulgroep uit Chicago. Voor liefhebbers van een musical als ‘Hair’, zullen we maar zeggen. Zelfde tijdperk ook.
De 77s zijn zo’n bandje die bij velen onder de radar zullen vliegen. Toch is deze groep alweer bijna vijftig jaar actief. Maar ja, meestal gezeten bij christelijke platenlabels hè. Die pluggen niet bij de gewone radiostations.
In 1987 werd hun album ‘The 77’s’ wel uitgegeven bij het Ierse Island Records, maar die stopte al hun promotiebudget naar het schijnt in U2’s The Joshua Tree, en geef die platenmaatschappij eens ongelijk.
Een introspectief nummer van Nadine Shah, wiens alt hier goed tot haar recht komt. De voornaamste complimenten komen echter toe aan de drummer, die de monotone cadans van de zang van een aanstekelijk ritme voorziet.
Idles staat bekend om haar rauwe geluid en de intense uitvoering door zanger Joe Talbot. Dat geldt niet minder voor het nummer Beachland Ballroom, dat opvallend genoeg is opgetuigd als een romantische ballade uit de jaren zestig.
Het belet de zanger niet schijnbaar zijn ziel uit zijn lijf te zingen.
Satan komt uit 1979. Sommigen zullen nu denken, nee, die is toch veel ouder, van voor de schepping van de aarde enzo, maar dat is een andere Satan. Dit is een Britse heavy metal band. En ja, 45 jaar later maken zij nog steeds prima heavy metal. Waarom zou je ook iets anders gaan doen, als je ergens gewoon heel erg goed in bent? Luister maar naar Turn the Tide.
–
Charanjit Singh is de Jean Michel Jarre van India. Hij verwierf in 1983 internationale bekendheid met zijn plaat Ten Ragas to a Disco Beat, waarop hij traditionele Indiase muziekstijlen ten gehore bracht op een Roland synthesizer en drum machine.
Volgens sommigen heeft Singh hiermee de basis gelegd voor de acid house. Grappig detail: de man ziet er eerder uit als een informaticaleraar dan als internationale muziekster.
Funkrockgroep The Time bestaan uit allerlei muzikanten die nauw samenwerkten met Prince, en dat hoor je er onmiskenbaar aan af. Volgens Wikipedia zijn ze vermoedelijk ook de meest succesvolle artiesten die uit zijn stal kwamen.
De live-versie van deze ode aan Brigitte Bardot, het Franse sexsymbool van de jaren ’50 en ’60 valt aanzienlijk beter te pruimen dan de studioversie van 1968.
Overigens heeft Therion ook een metalversie opgenomen, die hier verrassend dichtbij blijft.
Wie midden jaren negentig de popcharts en MTV volgde, zal ze vast nog wel kennen: Eels. Met hun debuutalbum Beautiful Freak werden ze in één klap wereldberoemd.
Hier spelen ze een aantal nummers in een semi-akoestisch formaat.
Gisteren overleed Marianne Faithfull op 78-jarige leeftijd. Ze werd op 18-jarige leeftijd op een platenfeestje ontdekt door de manager van de Rolling Stones, maakte in de jaren ’60 een aantal platen, speelde in diverse films en was vier jaar lang het liefje van Mick Jagger.
Na een breuk belandde ze – verslaafd – op straat, pakte zichzelf uit de goot en brak in 1979 nogmaals door met de plaat Broken English: nog altijd haar best gewaardeerde werk.
Bij dergelijke klassieke funk-acts heb ik regelmatig het idee dat ik naar een geseculariseerde kerkdienst zit te kijken. Veel zwarte popidolen hebben trouwens leren zingen in de kerk.