De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Urban sprawl, de voortkankerende verstedelijking, lijkt in dit lied een metafoor voor een verstikkend bestaan als consumerende werkbij.
Het idee dat steden in de nabije toekomst samen zullen smelten in een eindeloos doolhof aan infrastructuur vormt tevens een terugkerend thema in het werk van science-fictionauteur William Gibson (Neuromancer)
Er lagen geen handschoenen in het handschoenenvak van de auto. Wel foto’s van de zanger en z’n ex.
De Britse elektroniekmuzikant Skinny Pelembe, artiestennaam van Doya Beardmore, maakt volgens eigen zeggen vooral muziek uit vergelding, om zich te bewijzen.
Deze cover van Leonard Cohen is lang niet onaardig.
De muziek van de Chileense Natureboy Flako heeft iets spiritueels – “this album is offering a mind travel to focus and re-calibrate. Nature Heals!” schrijft hij op Bandcamp bij zijn album Ambitus Of Beauty – maar dan niet van het zweverige soort: zijn muziek is vooral speels en verrassend en soms een beetje gek.
Fixed::context is het laatste album dat de post-rockband Labradford maakte, ruim twintig jaar geleden. Het eerste van de vier nummers is lang, 18 minuten, maar ook het meest de moeite waard vanwege de langzame opbouw en omdat het meer is dan wat je wellicht verwacht van post-rock.
Het album Techxodus is de epiloog van Assembling a Black Counter Culture, een boek over techno en de relatie met Zwarte geschiedenis in America van DeForrest Brown, Jr., die onder de naam Speaker Music muziek maakt. Het is ook een album in de traditie van Drexciya-mythe. Geen techno zoals ‘wij’ Europeanen het maken en luisteren, maar “Black music that sounds technological, rather than music made with technology.”
Welke band droomt er nou niet van een dakconcert te geven met Bruce Springsteen als achtergrondmuzikant?
Deze ode aan een dag in het leven van een vakkenvuller klinkt al bijna als hip-hop.
Het was 1981, Thatcher was net aan de macht en Groot-Britannië zat juist in een recessie.
Soms kom je op bands door de covers van andere artiesten. Zo vond ik ‘Strange Little Girl’ van The Stranglers door een versie van Tori Amos.
Die spreekt me trouwens meer aan. Zit net wat strakker in elkaar.
Trudy and the Romance is een retroband uit Liverpool, die haar inspiratie haalt uit de jaren ’50, met een beetje doo-wop en garage punk om het interessant te houden.
Een sarcastisch marsliedje over het zelfbeeld van koloniale mogendheden.
PJ Harvey neemt hier specifiek de VS en Groot-Britannië op de korrel, maar het is natuurlijk net zo goed toepasbaar op hoe Rusland haar imperiale ambities handhaaft.
Bluesrocker Eric Gales weet ook wel hoe hij zijn gitaar moet laten janken. Hij leerde de gitaar ondersteboven bedienen van zijn oudere broer, die linkshandig is.