De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Evelyn “Champagne” King is een Amerikaanse zangeres en muziekproducente die van eind jaren zeventig tot midden jaren tachtig een aantal discohits had.
Nog een klassieker dan die wordt besproken in de driedelige docuserie Can You Feel It – How Dance Music Conquered the World: ‘Pacific State’ uit 1989 is een housenummer van 808 State, een groep van drie house-artiesten uit Manchester. Het nummer werd kennelijk in die tijd zo definiërend gevonden voor de tijdgeest dat de BBC besloot het nummer op de achtergrond te draaien bij beelden van de val van de Berlijnse muur.
Op NPO is de driedelige docuserie Can You Feel It – How Dance Music Conquered the World (BBC, 2018) te zien. Deel 1 over de geschiedenis van de beat, waarin we de ontwikkeling van disco, house en techno volgen, is het meest boeiend (deel 2 gaat over de opkomst van de club, deel 3 over de DJ’s). Een van de belangrijke figuren in die geschiedenis die aan het woord komen is Derrick May, een technopionier uit Belleville (een suburb van Detroit, de bakermat van techno). Onder de naam Rhythim Is Rhythim (samen met Michael James) bracht hij in 1987 het nummer ‘Strings of Life’ uit wat een house- en techno-klassieker zou worden. Voor de liefhebber – of voor wie een afkeer heeft van house/techno – is hier ook een versie met echte strings.
New Age Doom is een band die naar eigen zeggen bekend staan om hun “freewheeling chaos”, te omschrijven als een combinatie van noise en drone-rock. Samen met indie-zangeres Tuvaband (Tuva Hellum Marschhäuser) maakten ze het album There Is No End (2023).
De Australische avant-garde jazzband The Necks maakt al een eeuwigheid (of nou ja sinds 1987) geïmproviseerde albums met nummers die een eeuwigheid duren (of nou ja lang, zoals het nummer ‘Drive By’ van een uur). Hun kunst is om hun herhalende melodieën en ritmes langzaam op te bouwen op zo’n manier dat het niet gaat vervelen en je er volledig in opgaat. ‘Signal’ duurt slechts 20 minuten en staat op hun laatste album Travel (2023).
Speciaal voor Halloween hebben we iets bijzonders voor jullie. Twee YouTube vocal coaches (voor degenen die nu “huh?” denken: zie hier) hebben zich verkleed, gieten zich vol met wijn, role-playen, en nerden (ook) over zingen. En dat aan de hand van een liedje van het onvolprezen Cradle of Filth. Wat een geweldige manier om je geld te verdienen. En dan ook nog eens met kennis van zaken en humor enzo. Ik buig diep.
Het Portland Cello Project weet de naargeestigheid van dit Radiohead-nummer uit 1997 tot volle uitdrukking te brengen.
Met een glansrol voor zangeres Patti King.
Met Halloween voor de boeg, lijkt deze gouwe ouwe van de Schotse singer-songwriter Donovan uit 1966 zeer toepasselijk.
“Both lyrically as well as musically, the languid and trippy contents project a dark foreboding atmosphere. (…) Donovan’s lyrics are well matched as they project a sort of sinister tale of paranoia and the paranormal.” (Lindsay Planer)
Parliament verzorgt hier even op funky wijze het gospeluurtje voor non-conformisten en alternativo’s.
Morphine was een Amerikaanse alternatieve rockgroep, die in 1989 werd geformeerd door Mark Sandman en Dana Colley in Cambridge, Massachusetts. De groep ging uit elkaar toen voorman Sandman in 1999 overleed aan een hartaanval.
‘Rope on fire’ is van het album The Night, postuum uitgebracht in 2000. Het beschrijft in een aantal filmische droomscènes een relatie in crisis.
_-
Cab Calloway was een populaire jazzartiest in de jaren ’30 en ’40. Hij acteerde van de jaren dertig tot de late jaren zestig ook in tal van films, waaronder de korte muziekfilm Hi-De-Ho.
Calloway speelt hier een notoire versierder, die het aanlegt met de vrouw van een treinconducteur, die ‘ie eerst een radio heeft aangepraat, zodat zij naar jazz kan luisteren. Met een flinke dosis sluikreclame voor een zeker radiomerk. Al vraag ik me af of de mannelijke kijkers van het filmpje geneigd zullen zijn zo’n ding in huis te halen.
Ik kan niet zeggen dat de nieuwe single van Chelsea Wolfe me bijzonder aanspreekt, maar de clip van regisseur George Gallardo Kattah is huiveringwekkend mooi.
Het is net een sprookjesachtige nachtmerrie.