De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
“Ik ben de grootste klootzak die je ooit zult ontmoeten,” zo stelt de Amerikaanse singer-songwriter John Grant zichzelf aan ons voor.
Sommigen zouden dat pochen noemen, anderen een vorm van zelfspot.
Rosalía Vila Tobella maakte naam door flamenco te combineren met hiphop, en daarbij maatschappelijke vraagstukken over vrouwenonderdrukking, seks, machismo en schaamte aan te snijden. In retestrakke videoclips ook nog.
Maar die vrouw kan dus gewoon echt flamenco zingen hè. Da’s niet makkelijk, daar moet je echt techniek voor onder de knie hebben.
Deze wereld heeft meer vrolijkheid nodig. Maar de wereld is niet eerlijk, dus krijgen jullie Oud Zeer in plaats daarvan. En dat is helemaal niet erg, want Oud Zeer kan ook heel mooi zijn! Luister maar. Ik kan hier verder niet zoveel over vertellen, aangezien ik dit getipt kreeg maar zelf verder niet ken. Het gaat om een split-EP van de (relatief nieuwe?) Nederlandse bands Throwing Bricks en Ontaard, die hun thuisbasis hebben in dB’s in Utrecht. Waar je, geheel terzijde, heel prima kan eten voor een schappelijke prijs.
‘Less is more’ is vaak een gore leugen. Zo zie ik het tenminste. Ik heb geen idee hoe de mannen van Archspire er naar kijken, maar als ik een gok moet doen, zou ik zeggen dat zij er waarschijnlijk ook niet zo van zijn, van dat less is more. Waarom? Klik op het driehoekje, zou ik zo zeggen. De Canadezen wonnen met de technische death metal van hun album Bleed the Future, waar ook dit pareltje meerdere prijzen. De sfeervolle beelden krijgen jullie er gratis bij.
Björk had dit pareltje al op de plank liggen sinds de late jaren negentig, maar de zangeres vond het te catchy voor Homogenic (1997) of Vespertine (2001).
Over Rosalía morgen meer.
Lavender was een van de eerste echte hits van Marillion, van het album Misplaced Childhood uit 1985. Wie wel eens een vroege prog-rockplaat van Genesis heeft beluisterd, heeft meteen door waar de heren hun muzikale en lyrische inspiratie aan ontleenden.
Zelfs zanger Fish (Derek Dick) klinkt hier behoorlijk als Peter Gabriel in z’n Genesis-tijd.
Peter Frampton werd eind jaren ’70 een wereldster met hits als ‘Show me the Way’. Toen hij midden jaren ’80 in de schulden raakte, liet jeugdvriend David Bowie hem spelen in diens begeleidingsband.
Frampton mag inmiddels een grijsaard van 74 zijn, hij kan nog steeds een aardig stukje pingelen. De pensionado geniet duidelijk van z’n oude dag. Hij kan doen waar ‘ie zin in heeft. Zoals een mooie gitaarcover van Radiohead maken.
Je zal maar een hitsige satyr als Nick Cave aan je deur horen schurken, hinnikend van bronstigheid en huilend van wellust. Daar zou je toch van schrik diep onder de lakens kruipen?
Japan was een Britse artpop/new wave-band die bekendheid verwierf in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig. Hun albums verkochten goed, meestal meer dan 100.000 platen.
In 1982 ging de band echter uiteen, om zeven jaar later weer bij elkaar te komen als Rain Tree Crow.
We blijven nog even hangen in avant-gardistische sferen met het Brooklynse kwartet Wood River.
Frontvrouw en multi-instrumentalist Charlotte Greve zit in tal van muziekprojecten, waar ze dan meestal altsaxofoon speelt.
Ik krijg steevast de zenuwen van experimentele jazz, en deze uitvoering vormt daarop geen uitzondering.
Meer informatie over dit avant-gardistische muzikale project, dat inmiddels alweer tien jaar loopt, vindt u hier.
We kennen Iggy Pop natuurlijk allemaal als langharig podiumbeest. De punkrocker weet halfnaakt en zwetend, met priemende blik en brutaal charisma hele arena’s tot exase te brengen.
Hier zien we Pop echter gesoigneerd, in maatkostuum, bewegen met een gevaarlijke elegantie.