Ja, wolken genoeg, of net nou de rookwolken van de bosbranden zijn of de metaforische zwarte deken van rook die over het hele ongelukkige land hangt. Anyways, een nummertje van DevilDriver. Normaal ben ik niet zo van de metalcore en groove metal, maar hey, dit is gewoon prima muziek.
‘Cadaveria’, dat klinkt toch mooi, als naam? En jullie kennen haar al! Want ze was ooit de zangeres van Opera IX, die hier al eerder langskwam. Blijkbaar is Cadaveria, de zangeres van dat gezelschap, daar al ruim 20 jaar vertrokken. En heeft ze daarna een nieuwe band opgericht, gelijkluidend als haar artiestennaam. (Tenminste, ik neem aan dat ze niet als Cadaveria ter wereld is gekomen, maar what do I know, misschien had ze ook gewoon rare ouders.) Anyway, allemaal terzijde, ze maakt dus gewoon (nog steeds) vette muziek met invloeden van gothic, diverse stijlen metal, doom en zelfs wat grunge invloeden. Flowers in Fire geeft een mooie illustratie.
Kijk, de heavy metal van BattleSnake is heel prima aan te horen, en leverde de band zelfs een plaatje op in een prestigieus jaarlijstje – maar eerlijk is eerlijk, nog meer dan dat is de reden dat ik dit post die fantastische albumhoes. Nee, een gebrek aan goede smaak kan dit Australische gezelschap niet verweten worden. Lekker!
We hadden hier al eerder de metal uit India van Bloodywood, en de metal van Babymetal uit Japan, en lo, behold! Zij hebben elkaar gevonden en samen een nummertje uitgebracht. Dat mogen ze vaker doen. En uiteraard weer ere wie ere toekomt, zonder Elizabeth had ik dit liedje niet gevonden – dat blijft een bron van wonderschone nieuwe muziek.
ANALYSE - Aankomende januari zullen we ongetwijfeld weer horen voor hoeveel miljoenen er schade is aangericht en hoeveel mensen er gewond zijn geraakt tijdens deze vuurwerkperiode. Oogartsen en hulpverleners zullen opnieuw hun bezwaren uiten tegen de verkrijgbaarheid van consumentenvuurwerk. Huisdiereigenaren plaatsen berichten op Facebook over hun bange honden, katten en paarden. Elk jaar opnieuw.
Maar hoe erg is het nou werkelijk en wat heeft Nederland er voor over om deze traditie voort te zetten?
De hoeveelheid schade wisselt nogal. Volgens het Verbond van Verzekeraars lag voor de coronapandemie de jaarlijkse particuliere schade zo tussen de 10 en 15 miljoen euro, met uitschieters tot wel 20 miljoen. Afgelopen jaarwisseling is die op 8 miljoen uitgekomen, het betreft vooral schade aan woningen en auto’s. Volgens het Verbond hebben de vuurwerkverboden en vuurwerkvrije zones een positief effect op de schade. Ook slecht weer ‘helpt’. Verder verspreiden de verzekeraars tips om zelf één en ander te doen. Overigens wordt vuurwerkschade aan je auto vaak niet vergoed.
Daar komt de schade aan gemeentelijke eigendommen natuurlijk nog bovenop: kapotte vuilnisbakken, verkeersborden, rioolputten en wat al niet meer. Terwijl de gemeente Baarn voor 2022-2023 een schadepost had van 400 euro, werd er maar liefst 122.000 euro schade veroorzaakt in Utrecht. Als we het schadebedrag van de 10 grootste steden optellen, komen we makkelijk boven de miljoen euro [1]. De overige 332 gemeenten tikken natuurlijk ook aardig aan: vele kleintjes maken groot. En het geld dat besteed wordt aan het voorkomen van schade komt daar nog bovenop.
Dat powermetal zich ook nog leent voor kerstliederen laat de Zweedse powermetalband Majestica hier zien.
In een quasi-medley vertolken ze een minimusical van de scène uit Charles Dickens A Christmas Carol (1834) waarin Ebenezer Scrooge wordt bezocht door de geest van zijn oude compagnon Jacob Marley.
Ook het Duitse metalinstituut Blind Guardian is zo’n wonderlijke band waarvan je je afvraagt, hoe kan het dat die na tig jaar Closing Times nooit de revue heeft gepasseerd? Ik heb er geen antwoord op, buiten dat het toch ook een beetje voelt als falen van ondergetekende. Nou ja, om het goed te maken twee nummertjes, en dan krijgen jullie lezers ook nog een stukje sfeer van één van de grootste metalfestivals van ons continent.
Een tijdje terug hadden we de ‘battle of the dead Lugosi’s‘, waar een gedurfde black metal versie van Bela Lugosi’s Dead het opnam tegen het origineel van bauhaus. Het lezerspubliek koos, met een nipte meerderheid, voor het origineel.
Nu mogen jullie weer kiezen! Welke BOOM BOOM BOOM verkiezen jullie, beste lezers? Bovenstaande computerspelletjesmuziek van Dan Bull? Of toch deze klassieker?
Dark Angel was de eerste band van de (in metal-kringen) legendarische drummer Gene Hoglan. Van The Promise of Agony kunnen we maar liefst acht minuten genieten, wat best lang is voor deze stijl van muziek. Hoglan is later verbonden geweest aan tal van instituten in metal, waaronder Strapping Young Lad, Fear Factory, Testament en Death. Hij was zelfs roadie van Slayer, helemaal in de begindagen van die band, en schijnt zelfs wat achtergrondvocalen op hun debuutalbum te hebben verzorgd.
Ok, jullie zien dit logo, wat piramides op de cover, en denken waarschijnlijk gelijk dat er nu één of andere extreme death metal plaat je tegemoet gaat rochelen. Vooroordelen, tsss. Oké, het moet gezegd, Blood Incantaion maakt op Absolute Elsewhere misschien dan wel death metal, en ook wel extreem – maar dan extreem progressief en technisch, met allemaal vage jaren 70 progressive rock invloeden. De vraag is natuurlijk: werkt dat? De jury is er nog niet over uit, als je recensies gaat bekijken zul je zien dat mensen het of extreem geweldig vinden, of volkomen kut, met niet zo veel ertussen in. Maar dat is vaak toch beter dan extreem gemiddeld. Oordeel zelf, zou ik zo zeggen. Ik ga ‘em in ieder geval aanschaffen zodra ik weer langs de platenzaak rijd.
Pure jaren tachtig power/speed metal. Dat hebben we hier een tijd niet gehad. En dat is zonde, want eigenlijk is dat natuurlijk precies wat deze wereld nodig heeft. En omdat het feest is (het is immers 27 november) krijgen jullie van Abbatoir niet slechts een enkel nummertje maar HET COMPLETE ALBUM The Only Safe Place uit 1986. Geen dank.
Damn, mijn vrienden! Kijk, jullie wisten al langer dat ik Ice-T en zijn metalband Body Count hoog heb zitten, en als jullie op deze linkjes klikken kunnen jullie horen waarom dat volkómen terecht is. Maar dit is wel weer een nieuw hoogtepuntje hoor. Samen met David Gilmour (die van Pink Floyd) heeft Body Count een remake opgenomen van het Floyd-nummer Comfortably Numb. Geweldig hoor, zowel de tekst en zang van Ice als de solo van Gilmour die van begin tot eind van het nummer heen klinkt.