Is de miljoenenclaim die de nabestaanden van het schietdrama in Alphen aan de Rijn tegen het politiekorps doen billijk? Criminologe Therese Klok meent van niet.
Volgens nu.nl loopt er een miljoenenclaim tegen de politie van Hollands Midden, mijn oude korps, vanwege de fouten die er mogelijk gemaakt zijn bij het verlenen van de wapenvergunning aan Alphen-schutter Tristan van der Vlis.
Dezelfde dienders die de noodlottige zaterdag 9 april 2011 dagenlang gewerkt, geruimd en getroost hebben, worden nu aangeklaagd door de nabestaanden en slachtoffers.
Dat het die agenten ook niet in hun koude kleren is komen te zitten, zelfs al zijn die kleren een politie-uniform, maakt voor lokale letselschadejurist Orlando Kadir niks uit.
Hij stelt dat “de nabestaanden en slachtoffers met grote financiële problemen kampen. Zaken werden gesloten omdat klanten wegbleven na de schietpartij en ondernemers kunnen door psychische en lichamelijke klachten niet meer werken.”
Ok, misschien krijgen niet diezelfde politieagenten een claim, maar wel hun collega’s van de afdeling bureau Bijzondere Wetten.
Vergunning
Om voor een wapenvergunning in aanmerking te komen, moet je als aanvrager aan bepaalde eisen voldoen. Deze kan schriftelijk worden aangevraagd, middels een formulier, bij de korpschef van de regiopolitie van de desbetreffende woonplaats. Het ligt aan de aard van de vergunning (jacht, verzamelaar of sport) en of je de afgelopen 4 tot 8 jaar een strafblad hebt gecreëerd, of je er een krijgt. Een wapenvergunning is maximaal 1 jaar geldig.
Een van de voorschriften waar je je aan moet houden is dat de wapens en munitie gescheiden opgeborgen moeten worden in een speciale wapenkluis. Aanvullende eis zou kunnen zijn dat je ingeschreven staat bij een schietvereniging. De politie kan langskomen om te controleren of de vergunninghouder zich aan de voorwaarden houdt.
Nu wordt de politie van Hollands Midden dus verweten dat zij een jongeman met een psychiatrisch verleden een wapenvergunning hebben verleend. Hier zijn uiteraard Kamervragen over gesteld, en die zijn ook beantwoord. Tristan had namelijk enkele zelfmoordpogingen achter de rug en was meerdere malen opgenomen in de crisishulp. Zelfmoord-pogingen inderdaad. Zijn agressie keerde zich namelijk vooral tegen zichzelf en niet direct tegen zijn omgeving.
Nou is het natuurlijk niet verstandig om iemand met suïcidale neigingen een wapen in zijn handen te duwen, maar zelfmoordenaars moet je ook niet alleen laten op een hoog flatgebouw of in een willekeurige badkamer met een medicijnkastje.
Bovendien weet iedereen dat je geen wapenvergunning nodig hebt, om een wapen aan te schaffen. Vraag maar aan James Holmes, of de dichtstbijzijnde drugsdealer. Sterker nog, Tristan had 5 vergunningen en slechts 3 vuurwapens, bovendien is hij tot tweemaal toe onderworpen aan een politiecontrole, waarbij er blijkbaar geen bijzonderheden waren.
Kritiek
De nabestaanden en slachtoffers zijn boos. Zij hebben zelf fysiek en psychisch letsel of zijn hun geliefden / broodwinners (alhoewel, 3 van de personen die zijn overleden vielen in de pensioengerechtigde leeftijd) verloren aan een vreselijke tragedie en ze kunnen niemand de schuld geven, want de dader ligt op het kerkhof.
De huidige kritiek gaat zoals gezegd richting afdeling Bijzondere Wetten. Deze afdeling heeft in 2005 een vergunning-aanvraag van Tristan van der Vlis afgewezen ‘vanwege het incident met een luchtbuks in 2003.’ De toen 16-jarige Tristan liet namelijk een luchtbuks zien aan klasgenootjes.
De ambtenaar die over deze beslissing ging, heeft niets gezegd over eventueel voorhanden zijnde informatie over mogelijke psychische problematiek bij de dader. Uit onderzoek naar de kwestie blijkt ook dat de ouders van Tristan op geen enkele wijze aan hebben gegeven dat zij de politie in 2005 hebben ingelicht over de psychische problemen van hun zoon.
Wanneer Tristan echter in 2008 opnieuw een wapenvergunning aanvraagt, wordt deze goedgekeurd. Dan is er bij de politie nog steeds niks bekend over psychiatrische problemen. Dat komt omdat psychologen, psychiaters en andere artsen niet verplicht zijn om deze informatie te delen; zij hebben beroepsgeheim. Probleem is wel dat de registratie bij bureau Bijzondere Wetten chaotisch is: er wordt overgegaan naar een ander systeem en het papieren dossier met de originele afwijzing uit 2005 is zoekgeraakt.
Het incident met de luchtbuks uit 2003 is echter ten tijde van de aanvraag in 2008 al 5 jaar geleden, en met het oog op de Wet bescherming persoonsgegevens hoeft dat niet meer te worden meegenomen.
Sinds de schietpartij is er uiteraard geroepen om meer en strengere controles en een aanscherping van de procedure voor het aanvragen van een wapenvergunning.
Er is wel degelijk iets veranderd, want sinds Alphen zijn er landelijk gezien 25 wapenvergunningen ingetrokken van de 70.000 die in een half jaar opnieuw zijn bekeken; je kan je wel afvragen hoe zorgvuldig men dat kan doen gezien de onderbezetting, tijd en de hoeveelheid… Twijfel over de psychische toestand van de aanvrager is overigens wel een maal reden voor intrekking geweest, aldus de Volkskrant. Ik denk dat dit de grootste winst is na het incident.
We willen geld zien
Nabestaanden richten nu hun schadevergoedingspijlen op het spaarvarken van de politie. Ze zouden dus ook kunnen focussen op de ouders van Tristan; zij hebben de jongen opgevoed en hem niet in zijn wapenfascinatie ontmoedigd. Tevens hebben zij de politie niet op de hoogte hebben gebracht van zijn psychiatrische verleden.
Een rechtszaak tegen een vriend van Tristan, die mogelijk op de hoogte was van de plannen, loopt nog; hij schikt nog liever dan dat zijn identiteit bekend wordt gemaakt. Misschien is het een idee om de psychiater van Tristan nog aan te klagen, evenals de wapenleverancier, de architect van winkelcentrum de Ridderhof en de aanwezige beveiligers.
Kortom: de mogelijkheden zijn eindeloos, maar evenzo zinloos. Het kost allemaal ontzettend veel tijd, geld en energie. Geld dat de politie beter zou kunnen besteden aan het zorgvuldiger inrichten van een aanvraag- en controlesysteem van wapenvergunningen. Geld dat de politie helemaal niet heeft, want uit onderzoek uit september 2010 blijkt dat ruim de helft van de Nederlandse politiekorpsen zo erg in geldnood zit, dat zijn binnen 3 jaar failliet zouden zijn. Tel daar alle bezuinigingen bij op, en er bestaat binnen afzienbare tijd geeneens meer een afdeling Bijzondere Wetten.
Mooi, kunnen alle vergunningaanvragen bij voorbaat worden afgewezen. Alhoewel het wel een beetje naïef is om te denken dat er zonder vergunningen opeens geen schietincidenten meer plaatsvinden. Ik wil het schietincident niet bagatalliseren, maar ik verwacht dat deze rechtszaak tegen de politie Hollands Midden volslagen kansloos is.
Wordt vast vervolgd…
Reacties (35)
“[I]k verwacht dat deze rechtszaak tegen de politie Hollands Midden volslagen kansloos is.”
Dan lost het probleem zich straks vanzelf op.
Bovendien weet iedereen dat je geen wapenvergunning nodig hebt, om een wapen aan te schaffen. Vraag maar aan James Holmes
Inderdaad, in Colorado heb je geen vergunning nodig om legaal een wapen te kopen. Maar dat is wel heel weinig relevant voor Nederland, niet?
Orlando Kabir probeert overigens wel een heel Amerikaanse aanpak te vernederlandsen…
volkert van der G dan?
Wie is deze gastredacteur? Iemand met goede banden met de politie? De eenzijdigheid doet pijn aan de ogen. Wat een tranentrekker, maar niet heus:
“Dat het die agenten ook niet in hun koude kleren is komen te zitten, zelfs al zijn die kleren een politie-uniform, maakt voor lokale letselschadejurist Orlando Kadir niks uit. ”
O wacht, er is een nuance:
“Ok, misschien krijgen niet diezelfde politieagenten een claim, maar wel hun collega’s van de afdeling bureau Bijzondere Wetten.”
Dus waarom dan dat gejeremieer, gastredacteur? Getverdemme.
Gastredacteur meent dat het geld dat het politieapparaat kwijt dreigt te zijn aan schadeclaims, beter besteed kan worden “aan het zorgvuldiger inrichten van een aanvraag- en controlesysteem van wapenvergunningen”. Zeker, maar helpt een beetje druk daar niet bij? De druk van torenhoge schadeclaims kan veel vloeibaar maken, ook in politiek Den Haag.
De eenzijdigheid doet pijn aan de ogen.
Je leest liever stukjes die je eigen eenzijdigheid bevestigen? GS is —-> die kant op.
Daarnaast prima dat d’r eens geschopt wordt tegen het mantra ‘er is iets errugs gebeurt en dat moet door iemand komen en dus moeten we schadeloos gesteld worden’.
Je kunt toch niet ontkennen dat er in het stukje toch wel een paar tenenkrommende passages voorkomen, zoals bijvoorbeeld ook:
“Zij hebben zelf fysiek en psychisch letsel of zijn hun geliefden / broodwinners (alhoewel, 3 van de personen die zijn overleden vielen in de pensioengerechtigde leeftijd) verloren”
Blijkbaar kunnen mensen in de pensioengerechtigde leeftijd geen kostwinners meer zijn, noch geliefden hebben. Hoe durf je zoiets te bedenken, laat staan op te schrijven?
Gastredacteur (overigens staat daar gewoon Therese Klok genoemd) schrijft: “Wanneer Tristan echter in 2008 opnieuw een wapenvergunning aanvraagt, wordt deze goedgekeurd. Dan is er bij de politie nog steeds niks bekend over psychiatrische problemen.”
Oftewel: terechte afgave van vergunning.
Een tranentrekker, zoals reactie #3 doet daar verder niets aan af.
Wie is deze gastredacteur? Iemand met goede banden met de politie? De eenzijdigheid doet pijn aan de ogen. Wat een tranentrekker, maar niet heus:
Inderdaad, mea culpa. De naam van de gastredacteur staat erbij. Had ik over het hoofd gezien. Afgezien daarvan blijf ik erbij dat dit stukje al vanaf de weinig subtiele titel “Schadeclaims Alphen aan den Rijn zijn wanhopige greep in de staatskas” doorweekt is van vooringenomenheid en geschamper. Moet dat mogen? Ach ja, waarom ook niet, al hoop ik niet dat dit stukje de nabestaanden van slachtoffers van het schietdrama onder ogen komt. Ook neem ik aan dat iemand die zich als criminoloog afficheert, liever wil bekendstaan om de afgewogen analyses dan om een vernauwde kijk en een badinerende stijl.
Wat mij verder in het schamperende betoog trof, is dat Therese Klok luchtig wandelt over het gegeven dat Tristan van der V. suïcidaal is. In de ‘Samenvatting resultaten Rechercheonderzoek naar schietpartij Alphen aan den Rijn’ lees ik dat een van de vereisten voor wapenverlof luidt dat de aanvrager “geen gevaar voor zichzelf, de openbare orde of veiligheid vormt”. Iemand die met zelfmoordplannen rondloopt, komt dus niet in aanmerking voor een wapenvergunning. Ook stelt het rapport dat dit gegeven over de dader bekend had kunnen zijn bij degene die de verlofaanvraag behandelde. Maar helaas: “Óf de relevante informatie is door de infodesk niet verstrekt aan de behandelaar, óf de behandelaar heeft de informatie over het hoofd gezien.” Oepsie.
Natuurlijk kun je dan nog steeds suggereren dat suïcidale neigingen niets uitstaande hebben met homicidale neigingen. Maar is dat zo? Nogal wat van dit soort zinloze schietpartijen eindigen immers alsnog in suïcide. Zo ook in het geval van Tristan van der V. Mij lijkt het juist niet vergezocht dat er onder de suïcidegeneigden flink wat lui zijn — ongetwijfeld meer mannen dan vrouwen — die de op zichzelf gerichte agressie (ook) op anderen gaan richten. Om zinloze schietpartijen in te dammen is het dan ook terecht om te stellen dat degenen die een wapenvergunning aanvragen geen zelfmoordpogingen achter de rug hebben of om die reden zijn opgenomen. Moge aan die eis nooit getornd worden.
Over eventuele fouten gemaakt bij de verstrekking van de wapenvergunning kan ik moeilijk oordelen. Daarvoor weet ik te weinig van wapenvergunningen en van deze zaak. Voor aansprakelijkheid lijkt het me echter ook belangrijk dat er enig causaal verband is tussen het verstrekken van de vergunning en de moordpartij. En dat lijkt me bijzonder onwaarschijnlijk.
Juridisch is het volgens mij toch echt nodig dat de betreffende ambtenaren destijds al een vermoeden hebben gehad dat hij dit soort dingen met zijn wapen wilden gaan doen. Het lijkt me al onvoldoende als ze dat vermoeden alleen maar hadden kunnen hebben en zelfs dat lijkt niet aan te tonen. Alleen het vinden van een foute beoordeling en dan met een als..als..als-constructie naar een moordpartij 3 jaar later springen houdt in een rechtzaal echt geen stand.
Bij mijn weten hebben de politieafdelingen ‘bureau Bijzondere Wetten’ de wettelijke middelen niet om er achter te komen of iemand psychische problemen heeft of niet, en wat de aard van die klachten dan is.
Zorgverleners zijn niet verplicht om die informatie te verstrekken (als ze dat al mogen); en schietverenigingen mogen die informatie niet opeisen, dus kunnen de politie er niet over informeren.
Wie iemand iets wil verwijten, zal dus bij de wetgever moeten zijn.
Bizar
Terechte afgifte, erbarmelijk slecht toezicht.
Twee maal een koekwaus controleren en niets constateren zet me te denken over de kwaliteit van die inspectie en de vakbekwaamheid van het personeel.
Informatie hoef je niet op te eisen maar je kunt er wel naar vragen om rechtsvervolging te ontkomen , is Tristan toen de vraag gesteld hoe gaat het met u , bent u onder behandeling of neemt U medicatie.
Een opmerking als de geliefde was toch al met pensioen is voor de nabestaanden een misselijk makende opmerking.
Die politieambtenaren die dat moeten controleren zouden inderdaad beter de vriendelijke en geïnteresseerde mede-wapenliefhebber kunnen spelen, biertjes gaan drinken bij de lokale schietclubs, en mensen een luisterend oor bieden.
Komen de verhalen er vanzelf wel uit.
De politie-ambtenaar moet een biertje gaan drinken voor zijn werk. Ik vermoed dat dit de beeldvorming over agenten niet ten goede komt.
Claimen kan altijd.
Maar voor iemand voor iets aansprakelijk kan worden gesteld moet er iets zijn, het is lang geleden dat ik colleges recht volgde, als voorzienbaarheid.
Hoe de wapenvergunningverleners zo’n schietpartij hadden kunnen voorzien ontgaat me.
Ja, het aanschaffen van een vuurwapen is zoiets als het kopen van een busje zout. Daar kan je als koper ook de gruwelijkste dingen mee uithalen zonder dat het te voorzien was. Je vraagt je af waarom ze zo bezopen zijn geweest om een instantie in het leven te roepen die moet beoordelen of iemand geschikt is om een wapen onder zich te hebben. Alles wat daarmee gebeurt, is immers niet te voorzien. Of die wapendrager nu een gestoorde malloot is of ze alle vijf op een rijtje heeft, het kan alle kanten op gaan. Gooi dus het wapenverkeer vrij en knallen maar.
Dan zeg je dus eigenlijk dat de uitvoerende overheidsinstantie per definitie aansprakelijk is als het foutloopt.
Dus als de Voedsel-en-Warenautoriteit een shoarmatent sluit, en de radeloze eigenaar pleegt zelfmoord en neemt zijn vrouw en kinderen mee het graf in, dan is de Voedsel-en-Warenautoriteit aansprakelijk, want ja, je kunt weten hoeveel impact zo’n maatregel kan hebben.
De politieambtenaren die de wapenvergunningen verlenen, voeren de wet uit. Als je wil dat ze de wet nog beter gaan controleren, zul je daar meer mankracht voor uit moeten trekken. En dat kost geld.
Maar wat wil je dan? De hele jacht en schietsport onmogelijk maken, omdat er af een toe een gek tussen de mazen van het net schiet?
Welnee. Ik zie alleen graag dat er een stevig nee-tenzijprincipe wordt gehanteerd. Dus nee, je krijgt geen wapen, tenzij dit wapen voor de jacht of schietsport wordt gebruikt, je bij je verstand bent, je geen psychiatrisch verleden hebt etc. etc. Laat het maar lekker streng zijn, want wapens zijn nu eenmaal geen snoepjes. In het geval van Tristan van der V. heeft het er alle schijn van dat de controlerende overheid steken heeft laten vallen (zie mijn post 13), dus ja, deze instantie mag aansprakelijk worden gesteld. Houdt die lui scherp.
Het probleem is hier de privacy van de patient.
Kennelijk speelt dat punt niet. In de ‘Samenvatting resultaten Rijksrechercheonderzoek’ naar het schietdrama in Alphen aan den Rijn wordt er ook niet van gerept. Terecht. Wie als piloot aan de slag wil mag ook geen beroep doen op z’n privacy als patiënt om zodoende te verbergen dat z/hij een verrot paar ogen heeft. Over de brug met die gegevens en anders word je maar geen piloot. Simpel.
“Nee, tenzij” werkt hier niet goed. Een wapenvergunningsaanvrager moet verklaren dat hij geen psychiatrisch verleden heeft. Dat is voor de politiemedewerker echter niet te controleren. En hoe kun je nu bewijzen dat je geen psychiatrisch verleden hebt.
De piloot is verplicht een ogentest te ondergaan, dat is wel objectief.
Wordt het CBR ook aansprakelijk voor alle ‘ongelukken’ door dronken en/of roekeloos rijden ?
Het CBR meet iemands rijvaardigheid gedurende een halfuurtje, meer niet. Een automobilist die na het behalen van het rijbewijs de fout in gaat, is niet het pakkie-an van het CBR. Zo iemand valt in handen van het politieapparaat. Als een politieagent willens en wetens een automobilist laat doorrijden van wie is vastgesteld is dat-ie stomdronken is, komt-ie wel degelijk in de problemen als deze automobilist vervolgens met z’n zatte kop een zooi mensen tegen de vangrail platdrukt.
De afdeling Bijzondere Wetten en de zogeheten ‘infodesk’ hebben als taak om informatie over iemands geestesgesteldheid boven water te halen en mee te wegen bij het verlenen van een wapenvergunning. Als die taak niet of niet naar behoren wordt uitgevoerd, blijven zij dus in gebreke. Nu kun je besluiten daar niet al te zwaar aan te tillen, maar mij lijkt het zinvoller om instanties die steken laten vallen op een terrein waar zij geen steken mogen laten vallen scherp te houden door ze bloot te stellen aan sancties.
“De afdeling Bijzondere Wetten en de zogeheten ‘infodesk’ hebben als taak om informatie over iemands geestesgesteldheid boven water te halen en mee te wegen bij het verlenen van een wapenvergunning.”
Bijzondere Wetten mag alleen kijken alleen binnen de politiele en justitiele systemen. Ze doen niet een belrondje naar GGZ, psychiaters etc. in de buurt.
Ik vind het allemaal leuk bedacht, maar volslagen bezijden de praktijk, zoals bijzondere politieambtenaren, belast met het afgeven van vergunningen, en voorzitters van schietverenigingen die beschrijven.
Daaruit blijkt namelijk dat die politieambtenaren niet of nauwelijks toegang kunnen krijgen over gegevens van mensen hun psychiatrische verleden.
Logisch ook, want de enige manier om dat te hebben is als GGZ-instanties en psychiatrische klinieken patiëntgegevens gaan leveren aan databases van politie.
Uit wat ik lees op de wiki, is Tristan van der Vlis in 2005 een wapenvergunning geweigerd omdat hij als zestienjarige (in 2003) tweemaal een luchtdrukwapen had afgevuurd in het bijzijn van vriendjes. Die gegevens zijn zoekgeraakt. Voor het overige wist de politie van niets (en hoe zouden ze dat moeten weten, aangezien GGZ-instanties medische gegevens niet eens mogen doorspelen?)
Je kunt het ook omdraaien, en iedereen die een wapenvergunning aanvraagt onderwerpen aan psychologische tests en gesprekken met een psycholoog, maar dat gaat in de duizende euro’s per aanvraag lopen. Ook een manier om mensen van de schietsport af te schrikken.
Inderdaad kan de politie niet het hele medische landschap afbellen, maar informatie over iemands geestesgesteldheid die bekend is omdat deze in de politiesystemen is opgenomen, moet wel worden meegenomen. In het geval van Tristan van der V. was die informatie aanwezig. In het rapport Wapenbezit door Sportschutters (van de Onderzoeksraad voor Veiligheid) lees ik:
“Omdat de politie bij de gedwongen opname in 2006 assistentie had verleend, was de informatie over deze opname vastgelegd in de registers van de politie. Deze informatie heeft de politie niet gebruikt bij het beoordelen van de verlofaanvraag.”
De Onderzoeksraad besloot niet te peuren naar de reden daarvan, omdat de Rijksrecherche dat al deed. En die kwam dus met weinig bemoedigende bevindingen (zie eerdere posts). Die blunder is niet weg te poetsen.
De informatie op Wikipedia over Tristan van der V. is dus kennelijk niet volledig. Wat me niet verbaast. Vooral de Nederlandstalige versie van Wikipedia wil nog wel ‘ns van ellende rammelen omdat artikeltjes door maar één of twee personen in elkaar worden gezet, zonder dat er daarna nog controles door andere wikipeden overheen gaan.
Natuurlijk kan in Nederland de gang van zaken rond het toekennen van een wapenvergunning fors beter. Dat geef ik grif toe. Want lang niet altijd heeft de politie toegang tot relevante informatie. In België lijken ze op de goede weg te zijn. Volgens het bovengenoemde rapport moet in dat land
“elk (beoogd) wapenbezitter van een wapenvergunning een medisch attest overleggen dat bevestigt dat hij in staat is een wapen te gebruiken zonder dat hij een gevaar is voor zichzelf of voor anderen. Dit betreft een attest van lichamelijke en geestelijke geschiktheid. Dit attest mag niet worden afgegeven aan ‘een persoon wiens alcoholisme, depressie of agressiviteit bij de geneesheer bekend zijn’. Het attest, aldus de toelichting, is vergelijkbaar met een sportkeuring en wordt afgegeven door de eigen, behandelend huisarts.”
Meteen ook in Nederland invoeren, zou ik zeggen. Gerommel blijft mogelijk, maar de ergere gevallen zullen er niet doorheen kunnen slippen.
Dus niks “omdraaien, en iedereen die een wapenvergunning aanvraagt onderwerpen aan psychologische tests en gesprekken met een psycholoog, maar dat gaat in de duizende euro’s per aanvraag lopen.” Zo duur en omslachtig hoeft het allemaal niet te zijn.
Er staat in die samenvatting nog iets meer, nl. over hoe de registratie van die opname aan de aandacht van de politieambtenaar die het verlof toekende heeft kunnen ontsnappen:
“De betrokken behandelaar van Bijzondere Wetten zou de registratie over het hoofd gezien kunnen hebben omdat die was opgeslagen onder het kopje “hulpverlening overige instanties” en er andere kopjes waren die meer aandacht getrokken zullen hebben; die zagen o.a. op meldingen met wapens (o.a. het luchtbuksincident uit 2003). Daarnaast betrof het een omvangrijke bijlage, waarbij iedere registratie apart geopend moest worden via het kopje.” (p.12)
Kortom, het computersysteem is niet zodanig ingericht dat meldingen vertaalt in rode vlaggen. Het systeem is blijkbaar ook moeilijk na te lopen op dit soort meldingen.
Logisch ook, want als er een registratie wordt aangemaakt door een politieverbalisant van een persoon x die betrokken is bij zus of zo, dan kan noch die verbalisant, noch het registratiesysteem weten dat die persoon twee jaar later een wapenverlof zal aanvragen.
Het is heel makkelijk om achteraf te zeggen dat er toch allerlei waarschuwingssignalen waren dat het loos was met die Tristan, en dat er een registratie is gemaakt door de politie, dus dat de politie over voldoende informatie beschikte om Tristan een vuurwapenverlof te weigeren. Maar in de echte wereld zien instanties pas wat er misloopt wanneer het misloopt.
Het indienen van een schadeclaim kan een prikkel zijn om het voortaan beter te doen, maar het kan evenzogoed een prikkel zijn voor overheidsinstanties om zich in te dekken als het fout loopt, informatie over interne onderzoeken af te schermen voor het publiek.
Ik ben geen voorstander van het indienen van schadeclaims tenzij er willens en wetens loopjes zijn genomen met voorschriften, of allang bekend was dat het systeem niet goed functioneerde en de leiding er niets mee deed (maar bedenk wel wat een beetje software-aanpassing met verstrekkende gevolgen kost aan externe manuren, en dat de budgetten van de politiekorpsen al krap zijn en onder druk staan).
Die passage had ik ook gelezen. Jij lijkt het als een verzachtende omstandigheid te zien of zelfs een geldig excuus, maar zelf kon ik slechts meewarig mijn hoofd schudden. Een ambtenaar wiens speciale taak het is om (onder meer) documenten te doorvorsen, dient zich niet te laten afschrikken door omvangrijke of onoverzichtelijke bijlagen of extra, misschien zelfs onnodige handelingen voordat documenten toegankelijk zijn. Het gaat hier immers niet om een beuzelarijtje, maar om het verlenen van een wapenvergunning.
De controlerende instantie zou pas vrijuit kunnen gaan als het registratiesysteem door technische onvolkomenheden cruciale informatie blijk te hebben zoekgemaakt. Moeilijke doorzoekbaarheid en andere onnodige obstakels zijn zeker iets om aan te pakken, maar niet iets om je achter te verschuilen.
Ik denk dat de Onderzoeksraad voor de Veiligheid een beter punt heeft door in zijn rapport onder meer te stellen dat het inwilligen van een aanvraag om een wapenvergunning te veel beschouwd werd als een administratieve handeling. Met een dergelijke instelling zul je als behandelaar van Bijzondere Wetten inderdaad al snel denken dat het wel goed zit, zeker als het systeem niet erg meewerkt. Geen goede instelling.
Als een prikkel van buitenaf ertoe leidt dat de overheidsinstantie tot duikgedrag overgaat, dan is het nuttiger om dat duikgedrag (wettelijk) onmogelijk te maken, dan om te besluiten dan maar geen enkele prikkel te geven. Want de afwezigheid van prikkels zal het heilloze voortmodderen zeker niet stoppen.
Wat de kosten van het opzetten, onderhouden of moderniseren van het systeem betreft: als het allemaal zo duur is voor de overheid, doet zij er goed aan zich zich niet als controlerende instantie opwerpen. Doe iets zoals je het hebt vastgelegd of doe het niet. Halfslachtig gedoe omdat dat goedkoper is? Gruwelijk.
Waar het om gaat is of de wapenvergunningverleners hadden kunnen voorzien dat er een schietpartij zou volgen.
Ik kan geen verschil zien met het verlenen van een rijbewijs, en of iemand dronken en/of roekeloos gaat rijden.
In het laatste geval zijn er per jaar heel wat meer doden en zwaargewonden dan bij schietpartijen, zelfs in de VS.
“Waar het om gaat is of de wapenvergunningverleners hadden kunnen voorzien dat er een schietpartij zou volgen.”
Daar gaat het niet om. Er valt ongelooflijk weinig te voorzien. Hoogstens dat de zon opgaat en weer ondergaat (wat-ie feitelijk niet eens doet). Waar het om gaat, is dat een controlerende instantie een taak naar behoren moet uitvoeren. Natuurlijk, als bijvoorbeeld een dronkenlap tegen geen enkele alcoholcontrole is aangelopen en vervolgens zichzelf en anderen doodrijdt, is er geen enkele bemoeienis van welke derde ook te bespeuren en valt er dus ook tegen niemand te jammeren. Maar als diezelfde dronkenlap even daarvoor nog gecontroleerd is door een politieagent die in een al te welgezinde bui hem toeriep dat hij vrolijk z’n slingerweg mag vervolgen, is dat andere koek. Bij een correcte interventie zou alle narigheid die deze dronkenlap daarna nog aanricht, immers te voorkomen zijn geweest.
Okee, en wat nu als diezelfde dronkelap even daarvoor nog is aangehouden en het blaasapparaat van de diender functioneerde niet naar behoren? Of is dermate gebruiksonvriendelijk dat je van een normaal mens niet mag verwachten dat ‘ie er elke bestuurder met een verhoogd alcoholpromillage in zijn bloed uitpikt?
En wat nu als men daar pas achterkomt wanneer blijkt dat een automobilist die een kettingbotsing heeft veroorzaakt met 17 doden tot gevolg, niet alleen een sterk verhoogd alcoholpromillage had, maar even daarvoor was aangehouden bij een alcoholcontrole en de apparatuur daar niets had opgemerkt?
Want als je de vergelijking wilt maken, zul je het zo moeten doen (zie #30).
Daar gaat het om als iemand juridisch aansprakelijk wordt gesteld.
Achter technische mankementen die niet te voorzien waren, kun je je terecht verschuilen, maar dat speelde hier niet. Een treffendere vergelijking zou zijn: de controlerende politieagent moet bij het afnemen van de blaastest zes handelingen verrichten, terwijl iedereen weet dat het handiger kan. Hij houdt een automobilist voor controle aan en voert om welke reden dan ook slechts vijf van de zes handelingen uit, met als gevolg dat de automobilist ten onrechte zijn weg mag vervolgen. En vervolgens regent het doden, want de automobilist bleek zo dronken als ’n tor te zijn. Een beschuldigende vinger is dan zeker op z’n plaats.
De politie was ten tijde van de onterechte toekenning illegaal wapens aan het verhandelen, bevriend met Hans van der Vlis in nieuw pop etc.etc
Riekt allemaal naar nepotisme en corruptie
Aanpakken slachtoffers …jullie hebben recht op een verhaalactie
Heel Nederland staat achter jullie