Waar ik vroeger de deur van de bioscoop platliep, kijk ik tegenwoordig steeds vaker tv-series. Het aanbod is beter dan ooit: van Mad Men, Dexter, Homeland en Breaking Bad tot Once upon a Time, Person of Interest en Game of Thrones.(Ja, allemaal Amerikaans – maar voor wie internet in huis heeft, doet dat er nog weinig toe.)
Het zijn goed geschreven en knap geacteerde series, met een groot oog voor detail. Elk ervan zet van meet af aan een eigen wereld neer, waarvan de finesses en complexiteiten gaandeweg onthuld worden. Juist daarom houd ik zo van het format van een serie, geloof ik inmiddels. Een film is een kort verhaal: en maximaal twee uur tijd wordt een intrige opgezet en ontknoopt, terwijl een goede serie als een roman kan zijn: een meanderend verhaal dat zich ontvouwt, herschikt en verdiept.
Series gaan vaak gebukt onder wat bekend is gaan staan als ‘het probleem van de week’. Elke aflevering had van oudsher zijn eigen crisis: een nieuwe moord die moest worden opgelost, een nieuwe zieke die moest worden genezen of een nieuw monster dat onschadelijk moest worden gemaakt. De betere series hadden weliswaar altijd al een overkoepelend verhaal, maar gebruikten hun probleem van de week opzichtig als een parallel voor de psychologische ontwikkeling van de hoofdpersonen. Wat eigenlijk nogal onsmakelijk is: dat reduceert andermans leed tot leuk les- en leermateriaal voor de mensen om wie het ‘echt’ gaat.
Zo niet de nieuwe generatie series. Het verhaal zelf is daarin de hoofdmoot geworden. En – oh verademing! – niet alles wordt ons voorgekauwd. Geen terzijdes waarin we ieders motieven uitentreuren krijgen toegelicht, geen conversaties waarin gebeurtenissen voor- of achteraf handzaam worden verklaard, geen regie die nadrukkelijk zinspeelt hoe de kijker de handelingen of reacties van een hoofdpersoon moet inschatten.
Het enige waar tv-series verduveld slecht in zijn, is de afsluiting. Dat doet film nog steeds stukken beter. Series zeuren soms te lang door, waardoor ze het verhaal rekken en dus doodmaken; of soms breekt de zender een serie af, waarna in een paar slotafleveringen alle achterliggende verhalen op wanstaltig simpele wijze worden afgeraffeld.
Vandaag begint het tweede seizoen van Game of Thrones, de beste tv-serie die ik ooit heb gezien. In de eerste aflevering slaagden ze er niet alleen in een onbekende wereld neer te zetten, maar ook meer hoofdrolspelers neer te zetten dan enige serie voor hen.
Ik ben nu al bang voor het einde.
Dit stuk is eerder in het Parool verschenen.
Reacties (14)
Ik ben ook razend enthousiast over het eerste seizoen en ik hoop dat ze het niveau van de boeken blijven benaderen. Na aanleiding van de tv serie was ik boekenserie begonnen, waarin ik inmiddels al vrij ver gevorderd ben. Het eerste seizoen sluit zeer nauw aan bij het eerste boek. Het tweede seizoen zal het verhaal van het tweede boek uit de doeken doen. Als de serie ook dit seizoen weer de kwaliteit van de papieren tegenhanger benadert dan zal je ongetwijfeld zeer tevreden zijn.
Van Game of Thrones vond ik het erg mooi dat de schrijvers het lef hadden om hoofdrolspelers om zeep te helpen. Het hield in ieder geval de serie continu verrassend en scherp. Ben benieuwd naar seizoen 2.
Hoewel geen echte serie vond ik “Pillars of the earth” ook erg goed gemaakt.
Helemaal mee eens,hoewel historisch niet geheel accuraat.
GOT was op zich best aardig, maar waaiert nogal uit zonder een echte verhaallijn te kennen. Ben benieuwd naar seizoen 2.
De echte verrassing komt wat mij betreft uit de UK: Luther. Intelligent, spannend, luguber etc. Best of all: alles is er al, kun je lekker doorkijken.
Oh, en dan Boss nog vergeten…
De kans dat het einde van Game of Thrones beroerd zal zijn is groot. Met de boeken gebeurde namelijk precies hetzelfde. Eén tot en met drie heb ik in één ruk uitgelezen. Onzettend goed. Deel vier begon te haperen en te stamelen, nou ja, een kleine inzinking in de serie moet kunnen dacht ik nog.
Deel vijf was bagger. Veel te traag, veel te lang, veel te veel verschillende personages. Ik heb het boek toen ik halverwege was maar weggelegd. Niet om dóór te komen.
Eastbound & Down pour la victoire …
Heb er steeds een beetje de pest in dat Carnivale,midden in een cliffhanger,is gestopt door HBO.
+1 voor Luther. Daarnaast ook uit UK: 10 seizoenen Spooks. serie die steeds beter werd met seizoen 7 en 8 als hoogtepunt.
Daarnaast is het Deense “The killing” (Forbrydelsen) een aanrader. Wellicht iets te veel afleveringen waardoor het verhaal net iets telang wordt doorgetrokken maar toch. Schijnt een USA remake te zijn gemaakt, maar die ken ik niet.
Tot slot is Boardwalk Empire ook een van mijn favorieten: Steve Buscemi in de hoofdrol; altijd goed.
Oh foei, haal die koe van een spelfout eens uit de titel van dit stuk.
Ik ken de genoemde series niet, maar ik weet van een alom geprezen serie als Lost wat ik daar nog van vond: stomvervelend. Het probleem was dat in iedere aflevering een piepklein stukje van het totale verhaal werd onthuld. Het duurde wekenlang voor er een beetje ontwikkeling op gang kwam. Dan geef ik toch duidelijk de voorkeur aan een film.
gedaan!
Geweldig. Eindelijk iemand die naar me luistert.
Wil je mijn levensverhaal horen? Duurt 4 uur en een beetje.
Enige minpuntje is de verschijning van Carice van Houten.
Maar het was natuurlijk onvermijdelijk: een serie waarin zoveel vrouwen zonder aanwijsbare reden in hun blote kont lopen, en waarin zoveel genaaid wordt daar moest ze natuurlijk een keer in opduiken.