Quote du Jour – Mediacircus

Wesley gaat ook Sneijder Cabau heten. Hij wil persé mijn achternaam dragen, omdat hij in de toekomst niet de enige wil zijn die Sneijder heet in ons gezin.

Yolanthe ‹insert achternaamverhaspelgrap› weet dat ‘onze’ zucht naar WK-trivia momenteel onstilbaar is. Dit metroseksuele nieuwtje past prachtig in de recente Hollandse traditie waarin de miljonairsvedette zich toch een betrouwbare huisvader betoont. Ingezet door Edwin van der Sar na de fraaiste poulereeks aller tijden van het EK 2008, in de tussentijd warmgehouden door Wouter ‘papadag’ Bos, tot dit voorlopig hoogtepunt waarin Sneijder zich zo manmoedig bij zijn aardse vergankelijkheid neerlegt door niet vast te klampen aan de traditie van het doorpassen van de achternaam van de vader.

Een prachtig menselijk (m/v) gebaar van de Champions League-winnaar zo aan de vooravond van wat statistisch-analytisch op zijn best weer een onterecht gemiste titel kan worden voor Oranje. Maar het is juist zo lekker het statistisch-analytische los te laten en straks weer even oprecht in kampioenskansen te geloven. Tot dusver lukt dat overigens nauwelijks. Uiteraard komt dat met name door het magere spel van de eerste wedstrijd. Mogelijk speelt ook mee dat de kandidaat-oranjehelden zo jongetjesachtig overkomen. Wat overigens op zijn beurt weer veroorzaakt kan worden door mijn eigen ouder-worden en verminderde vermogen om kritiekloos te bewonderen.

Johan Derksen lijkt in elk geval niet meer zonder cynische kritiek zijn alomtegenwoordige beschouwingen te kunnen geven. Derksen is een logische voortzetting van Jan Mulder, maar mist diens charme. In een interview met het Parool toont hij zijn menselijke kant door te melden dat je ook op oudere leeftijd verliefd kan worden, “En dan doe je dezelfde onnozele dingen”. Maar voor de onnozelheden van ‘onze’ voetbalvedettes heeft hij minder tolerantie. En zo wordt ook het mediacircus rondom de Sneijdertjes-Cabaux door Derksen van gratuit gif voorzien:
“Ik gun Wesley alle geluk van de wereld, hoor. Het heeft alleen wel iets troosteloos als ik ze zie zitten in hun peperdure appartement in Milaan, ingericht door een binnenhuisarchitect die prachtige foto’s van Frank Sinatra en Martin Luther King heeft opgehangen. Ik denk dat die schatten niet eens weten wie van de twee de zanger is en wie de dominee. Het is een schijnvertoning. Ik vraag me af – en ik wil daar niet te vooringenomen in zijn – of Yolanthe ook verliefd op Wesley was geworden als hij meubelmaker was geweest.”