Voorpagina

Zoekresultaten voor

'spotlight'

Foto: Tom Davidson (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Backworld; mystieke schoonheid

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Backworld in haar begindagen (Bron: last.fm)

Backworld (MySpace) is een relatief onbekende band opgericht en gecentreerd rond Joe Budenholzer. Budenholzer is bij tijd en wijle ook het enige bandlid. De muziek wordt gekarakteriseerd door rustige, zweverige folk met mystieke invloeden. Geen stevige rock, of ophitsende dance, maar muziek voor op de luie zondagochtend met een centrale plek voor de akoestische gitaar, cello, viool en piano, waarbij de muziek gedragen wordt door het warme stemgeluid van Budenholzer.


(The Devil’s Plaything / Anthems from the Pleasure Park)

Nonnen, folk en poëzie
Joe Budenholzer groeide op het platteland van Nebraska op. Een gebied dat – in de woorden van Budenholzer – vol was van traditie en religie:

[my birthground was] immersed in the rural lore and religious traditions of the region.

Het had een blijvende invloed op de muziek die hij later met Backworld zou gaan maken. De kleine Budenholzer werd naar een door nonnen geleide school gestuurd en kreeg daar zijn eerste muzieklessen. De fascinatie voor de christelijke mystiek waarmee Backworld doorweven is heeft hij ongetwijfeld hier opgedaan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Ane Brun; Changing of the Seasons

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Ane Brun (Bron: last.fm)

Komende maandag (17 maart) komt eindelijk het nieuwe album van Ane Brun ‘Changing of the Seasons’ uit in Nederland. Ter gelegenheid hiervan staat ze de dag daarvoor in de Amstelkerk te Amsterdam (kaarten waren niet te koop, maar enkel te winnen via o.a. de OOR of pre-order van het nieuwe album). Dit is haar eerste studio-album sinds 2005, en ook het eerste album dat op haar eigen label verschijnt. Ondanks tussendoortjes als ‘Duets’ en ‘Live in Scandinavia’ was het lang wachten op nieuw werk, maar het wachten wordt dubbel en dwars beloond. Het album, dat inmiddels uit is in Noorwegen, Zweden en op iTunes (link opent iTunes), steeg terecht op iTunes Noorwegen & Zweden direct naar de eerste plek.

(Clip: The Puzzle / Changing of the seasons)

Changing of the seasons
Als een artiest een aantal jaren geen nieuw materiaal uitbrengt begin ik me vaak af te vragen hoe dat nieuwe album uit zal uitpakken als het dan eindelijk verschijnt. Zeker als je je realiseert dat het laatste studio album (‘A Temporary Dive’) van buitengewone kwaliteit is. Je vraagt je af of de inspiratie misschien verdwenen is, of dat de stijl drastisch is gewijzigd. Over dat laatste kan ik kort zijn, Ane Brun is nog steeds Ane Brun. En het eerste? Ook daar kunnen de fans opgelucht over ademhalen. Het nieuwe album is zonder twijfel prachtig.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: de grote Chiptune & SID remix special

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

MOS SID Chips (Bron: Wikimedia commons)

Chiptune? SID? Het zijn niet de meest bekende termen. Mening muziekliefhebber zal er nog nooit van gehoord hebben. En als men er al van gehoord heeft is het beeld vaak bij voorbaat al negatief. Termen als chiptunes, en SID-remixes hebben namelijk te maken met muziek uit de videogame-industrie. Om preciezer te zijn, retro videogames. De deuntjes die bijvoorbeeld uit een oude Atari 2600 of Commodore 64 kwamen.

Wie echter denkt dat het dit artikel over oubollige nerdmuziek gaat zal bedrogen uitkomen. Er is namelijk een kleine, maar zeer actieve, remix- en chiptune-scene die prettig in het gehoor liggende dancenummers maakt gebaseerd op deze oude computerdeuntjes. Een aantal mensen in deze scene gaan zelfs zover dat zij de muziek direct componeren op een oud beestje als de Atari of C64. En, hoewel technisch gezien geen chiptunes, is er ook voor de liefhebbers van rockmuziek genoeg te vinden binnen dit genre. Rock coverbands die oude deuntjes op scheurende gitaren naspelen. Mocht zowel dance als rock niet je ding zijn, dan is er inmiddels ook het C64 orchestra. Een klassiek ensemble dat oude C64-tunes heeft bewerkt tot orkestrale stukken. Kortom, oude videogames zijn voor velen een inspiratiebron voor het maken van muziek.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Queens of the Stone Age; Live in HMH

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

QotSA Live in Parijs (Foto: Wikimedia Commons)Gisterenavond (donderdag 28 februari) stonden Queens of the Stone Age in de Heineken Music Hall (HMH) te Amsterdam. Vandaar deze week een speciale Spotlight zonder de gewoonlijke achtergrondinformatie en feitjes. Geen feitjes over dat de band door Josh Homme is gestart na zijn tijd in Kyuss, dat de band oorspronkelijk Gamma Ray heette maar haar naam moest veranderen omdat er al een power metal band met deze naam bestond. Ook niet dat de naam af zou komen van een uitspraak van producer Chris Goss die in de begindagen van de band grapte [i]”You guys are like the Queens of the Stone Age.”[/i]. De focus in deze spotlight zal liggen op het recente optreden in Nederland.

(Clip: Little Sister / Lullabies To Paralyze)

Biffy Clyro
Het voorprogramma werd verzorgt door de voor mij onbekende band Biffy Clyro. Deze uit Schotland afkomstige gitaarrock band maakte niet echt een hele grote indruk. De driemansformatie klonk zeker energiek en is waarschijnlijk op album zeer de moeite waard, maar helaas was de geluidstechnicus van de HMH of in slaap gevallen of had een grotere voorliefde voor gitaren dan zang. De zang verdronk namelijk geheel in de brei van, overigens zeer aardige, gitaar-riffs. Daardoor bleef voor mij het meest opvallende aan Biffy Clyro het feit dat frontman Simon Neil na letterlijk elk nummer van gitaar wisselde. Ook was het enigszins teleurstellend dat de band totaal geen contact zocht met het publiek. Simon Neil sprak geen woord, op een bedankje net voor het laatste nummer na. Kortom: op naar QotSA!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: My Dying Bride; so dark, black and yet fine

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

My Dying Bride (Persfoto Last.fm)My Dying Bride is een van de grootste, zo niet de grootste, doom-metal bands ter wereld. Een band die al vele jaren het depressieve hart van mening zwartkijker en ras-pessimist sneller langzamer doet kloppen. Voor zij die niet ingewijd zijn in dit genre zal het een verrassing zijn, maar de muziek die My Dying Bride maakt is geen snelle gillende metal gemaakt door mannen in strakke spendex in beren vellen. Het tempo ligt tergend traag, de teksten zijn poëtisch en het gebruik van viool en keyboard wordt niet geschuwd. Maar het is boven alles vooral lood- en loodzwaar.

(Your River / Turn Loose the Swans)

Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium
My Dying Bride behoord tot de zogenaamde grote drie, ‘The Peaceville Three‘, van de tweede generatie doom-metal bands. Deze naam refereert aan het feit dat allen bekend werden via het Peaceville label. Naast My Dying Bride waren dit Anathema en Paradise Lost. My Dying Bride de enige die nog immer bij Peaceville vertoeft en ook de enige die het genre is trouw gebleven (beide andere bands maken zelfs geen metal meer, Anathema maakt tegenwoordig prachtige Pink Floyd geïnspireerde rock en Paradise Lost speelt leentje buur bij de rock en zelfs new wave).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Anna Ternheim; For all days to come

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Anna Ternheim (Persfoto / Last.fm)Er zijn van die dagen dat het leven je als atheïst best wel moeilijk wordt gemaakt. Als je geconfronteerd wordt met schoonheid die eigenlijk alleen maar van goddelijke afkomst kan zijn. Als het niet anders kan zijn dan dat er een engel van oogverblindende schoonheid en met een hemelse stem door God naar ons, simpele stervelingen, is toegestuurd. Het zijn van die dagen als Anna Ternheim’s prachtige stemgeluid uit je speakers rolt. Pijnlijke dagen van verwarring, een mengeling van verwondering en verbazing. Pijnlijke dagen die je telkens opnieuw wil oproepen. En gelukkig kan dat door haar albums nog een keer op te zetten.

(Shoreline / Somebody Outside)

Geboorte van een nachtegaal
Anna Ternheim is een Zweedse singer-songwriter, vooral bekend om haar buitengewoon gevoelige en fragiele luister- en liefdesliedjes, beter beschreven als kleine gevoelige juweeltjes. Oorspronkelijk voorbestemt om architect te worden koos zij er gelukkig voor om de liedjes die in haar hoofd rondzweefde achterna te gaan. Ze besefte dat ze niet in de wieg was gelegd voor het ontwerpen van mooie huizen, en stortte zich op het maken van liedjes met een buitengewone schoonheid.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Spinvis; een kindje van god?

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Spinvis! (Bron: WikiMedia commons)Erik de Jong, beter bekend bij het Nederlandse publiek als Spinvis, is zonder meer een van de meest talentvolle muzikanten binnen Nederland. Zijn muziek is zonder twijfel uniek te noemen. Een vreemde mix van minimalistische luisterliedjes, trip-hop beats, poëtische teksten en spruitjeslucht. Spinvis weet eigenlijk als geen andere Nederlandse artiest de identiteit die Maxima maar niet kan vinden muzikaal samen te vatten. Een uniek stemgeluid en een grote verscheidenheid van muziek maakt Spinvis tot een van de belangrijkste Nederlandstalige zangers van dit moment naar mijn mening. Iemand die grenzen opzoekt en er al fluitend overheen wandelt.

Zolderkamer begin
Spinvis is letterlijk op een zolderkamer begonnen. Het debut album ‘Spinvis‘ bestaat uit werk dat Erik de Jong op zijn zolderkamer in elkaar had geknutseld. Er wordt dan ook veel gebruik gemaakt van de computer, maar ook allerlei minder voor de hand liggende zaken zoals pandeksels komen op het album voor. Het zijn echter vooral het unieke stemgeluid en de poëtische teksten die zorgen dat Spinvis bijna direct een klein underground gevolg om zich heen verzamelt. De nummers ‘Bagagedrager’ en ‘Smalfilm’ worden zelfs bescheiden hitjes. Mede dankzij twee zeer leuke low budget videoclipjes.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Skyclad; een band met een boodschap

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Skyclad (Persfoto/last.fm)In 1990 richten Martin Walkyier (ex Sabbat) en Steve Ramsey (ex Satan/ex Pariah) de band Skyclad (ritueel naakt) op. Een band die later niet alleen bekend zal worden vanwege het uitvinden van een nieuw muziekgenre; de folk metal, maar ook vanwege de meesterlijke, maatschappij kritische teksten van vocalist Walkyier. Vanaf het eerste album is het duidelijk dat de band een serieuze boodschap heeft. Ver voordat de film an inconvenient truth bekend wordt bij het grote publiek staan de teksten van Skyclad al bol van de waarschuwingen over het milieu. Een boodschap die zich op latere albums verder uitbreidt met aanklachten richting geloof, politici, kapitalisme en fascisme. De liedjes gaan echter ook meer en meer de menselijke kant van verdriet tonen; liefdesverdriet en depressie. Alles meesterlijk verpakt in een catchy “folk metal” jasje en ijzersterke teksten vol woordgrapjes.

(If I Die Laughing, It’ll Be an Act of God / Oui Avant-Garde a Chance)

Irrelevant microbes with colour TVs
You say, ‘Why waste concern on the rivers and trees.
They belong to mankind to exploit as we please?’
Face up to the fact that mankind’s a disease
Irrelevant microbes with colour TVs.
– Our Dying Island

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Duvelduvel; gewoon de flexste rapper

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Duvelduvel in oorsponkelijke bezetting (Foto: promo foto / Last.fm)Duvelduvel is een bekende naam binnen de Nederlandse hip-hop. Begonnen als een samenwerking tussen de rappers Duvel, Supahdupah en Rein de Vos maakte Duvelduvel vanaf haar geboorte direct indruk. Voor lezers die iets minder bekend zijn met de Nederlandse hip-hop scene; Opgezwolle waren fan van Duvelduvel (beide acts hebben uiteindelijk ook samen een CD uitgebracht: ‘Opgeduveld’).

Drijvende kracht achter Duvelduvel is Duvel (Ritchie Zebeda). Duvel is al sinds de jaren tachtig actief in de Rotterdamse hip-hop scene en kan dan ook met recht een veteraan genoemd worden. Hij begon in breakdance collectief Masters Of Rock en tegen het einde van de jaren tachtig verdiepte hij zich meer en meer in het maken van muziek. Duvelduvel brak pas in 2004 door naar een groter publiek met het album ‘Aap-o-theek’. Daarna heeft de act een stormachtig bestaan doorgemaakt.

(Tis Leuk geweest / Aap-o-theek)
Iemand moet het doen
Misschien minder bekend bij het grote publiek maar voordat ‘Aap-o-theek’ uitkwam had Duvelduvel al een vijftal albums uitgebracht. Deze albums zijn gratis te downloaden via de
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Velvet Acid Christ; ongezonde muziek?

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

VAC Erickson (Bron: Persfoto last.fm)Velvet Acid Christ is een van de meest bekende elektronische acts (Electro-Industrial / EBM) binnen de underground scene. De band is het geesteskind van Bryan Erickson. Hij is de enige constante factor binnen VAC (Velved Acid Christ) en soms zelfs het enige lid. De naam VAC wordt daardoor vaak in een wisselwerking gebruikt om of de band in geheel of Erickson als individu aan te duiden. Toch is VAC begonnen als een volwaardige elektronische outfit bestaande uit vier bandleden. Bryan Erickson was echter vanaf het begin de drijvende kracht achter de outfit.

De muziek van VAC in het kort te beschrijven als een van de meest smerige, vieze, anti-utopische dance/electro die er op deze aardbol te vinden is. Niets is heilig, niets is goed, drugs gebruik wordt verheerlijkt en de muziek voelt vaak aan als een zeer slechte trip. Mocht je bekend zijn met het werk van Skinny Puppy denk dan aan deze band, maar dansbaarder en nog zieker dan het album ‘Too Dark Park‘. Daarnaast heeft Erickson waar hij over schrijft ook echt beleeft. Hij is junk geweest en heeft aan de rand van onze samenleving geleeft.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Kaizers Orchestra; de Maestro’s

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Kaizers Orchestra is een van de weinige bands die internationaal succes boeken terwijl ze in hun (Noorse) moedertaal zingen. De band rond de jeugdvrienden Janove Ottesen en Geir Zahl valt vooral op door de cabareteske natuur van de muziek. Kaizers Orchestra is dan ook alles behalve doorsnee te noemen en is eigenlijk meer kleinkunst dan pure rock. Zonder echter het rock & roll gevoel te verliezen.
Kaizers Orchestra (Press foto - bewerkt door Abhorsen)


(Maestro / Maestro)
Biografie in vogelvlucht
Janove Ottesen en Geir Zahl speelden al vanaf hun jeugd samen in bandjes (Gnom en Blod, Snått & Juling) die geen van allen bekend zijn geworden. Hoewel deze bandjes geen grote populariteit genoten viel één nummer op; ‘Bastard‘. Een nummer dat al geschreven was ten tijden van Gnom, maar enkel live werd gespeeld en niet op CD is uitgebracht.

Toen beiden besloten om Kaizers Orchestra op te richten speelde men ‘Bastard’ nog steeds en dit keer sloeg het breed aan. Het succes dat men met dit nummer had bereikt in voorgaande bandjes hielp hen nu aan een contract met een platenmaatschappij voor Kaizers Orchestra. Het debuutalbum maakte indruk en de band genoot een groeiende bekendheid binnen de alternatieve scene. Vanaf dat moment kon het niet meer kapot en is de band met elk volgend album (3 in totaal en een aantal EP’s) bekender en bekender geworden. En naar mijn persoonlijke mening ook steeds volwassener qua sound. Uiteindelijk besloten ze om in 2003 een nieuwe versie uit te brengen van de enige CD ooit opgenomen met hun oude bandje Gnom; ‘Mys‘. Dit keer met toegevoegde bonus het nummer dat veel voor hun succes had betekend; ‘Bastard’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Reverend and the Makers; rock-evangelie

, door

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Logo Reverend and the Makers (Bron: officiele website)Er zijn twee dingen die mij tegenwoordig weer vertrouwen geven in populaire muziek. Het eersteis dat de singer-songwriter weer gewaardeerd wordt, het tweede dat gitaarbandjes weer uitermate populair zijn!

Van dat laatste profiteert de band die ik deze week wil uitlichten, Reverend and the Makers, zeker. Dat naast het feit dat bandleider Jon “Reverend” McClure sterke banden heeft met de Arctic Monkeys. Maar ook zonder deze “sterconnectie” en dat de muziekgoden gitaarbandjes op dit moment gunstig zijn gezind kan Reverend and the Makers op eigen benen staan. Vrolijke uptempo, zeer Britse, rock, heerlijk om het jaar mee uit te gaan.

(Heavyweight Champion of the World)
Genesis

Reverend and the Makers is het geesteskind van Jon McClure. De band is zozeer met hem verweven dat het soms moeilijk is om nog over een band te spreken. Men kan beter spreken over ‘McClure en vrienden’. Hij is dan ook de “Reverend”, en de overige bandleden ’the Makers’. De band is opgericht in 2005 nadat McClure met verschillende andere bandjes (Judan Suki en 1984) gematigd succes wist te bereiken. Naar eigen zeggen (volgens Wikipedia) waren deze bandjes, waar in het geval van Judan Suki ook andere huidige Reverend and the Makers-leden in speelde, nooit serieus bedoeld. Deze band moest hier echter verandering in brengen. Muziek die hoogstaand genoeg was om niet alleen een platendeal te kunnen sluiten, maar ook in de hitlijsten terecht te komen. Iets waar hij in beide opzichten in geslaagd lijkt te zijn, want op dit moment is Reverend and the Makers zeker de beste en meest bekende nieuwkomer in het Brit pop genre.

Vorige Volgende