Op pad met Jos Kuintjes (Gewoon NL): “Ik ben een soort klaagbal”

REPORTAGE – Waarin de auteur op pad gaat met Jos Kuintjes (Gewoon NL) en dit charismatische politieke talent tijdens diens dagelijkse werkzaamheden wat beter leert kennen.

“Spring maar achterop.” Gewoon Jos (helmpje op, riempje vast) heeft z´n Thomos gestart en geeft wat gas terwijl hij zijn voeten stevig op de grond houdt. Het kleine schuurtje vult zich met rook. Buiten miezert het. Ik zou meegaan op zijn dagelijkse klantenronde. Met zijn bedrijfje NetGemak helpt Jos mensen – voornamelijk bejaarden – het internet op. Van elke dag naar de geraniums staren, wordt een mens immers niet vrolijk. In Geldermalsen en omstreken heeft hij al een kleine 170 bejaarden het wereldwijde web opgeholpen. En wekelijks krijgt hij er wel één of twee klanten bij.

“Ga maar eerst naar buiten”, schreeuw ik boven het lawaai uit en met een ga-maar-gebaar geef ik ´m te kennen dat hij eerst het schuurtje uit moet. Ik zie me al opspringen terwijl Jos die drempel probeert te nemen.

De klanten van Jos kunnen op een paar verschillende manieren van Jos´ dienstverlening gebruik maken. Ze kunnen ´m eenmalig inschakelen. Voor een klein bedrag zitten ze dan op het internet en legt Jos de basistechnieken uit. Als ze Jos dan weer willen inschakelen (omdat het internet eruit ligt bijvoorbeeld) dan betalen ze nogmaals bijna de volle mep. Ze kunnen tienrittenkaarten kopen, da´s al een stuk voordeliger. Ze kunnen ook een abonnement kopen. Dan komt Jos één keer per maand of één keer per week langs voor controle. En met het luxe-abonnement is Jos dag en nacht bereikbaar. “Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat.”

Klaagbal
Onderweg gaat voortdurend de hand omhoog. Dankzij zijn werk kent Jos een hoop mensen en hij is nooit te beroerd een praatje te maken. “Praatjes maken is eigenlijk de essentie van mijn werk. Het kloppend hart. Vaak is er niet eens zo heel veel mis met de computer van mijn klanten. Ik kijk altijd als eerste naar de stekker en of die er nu wel in zit. Als dat niet het geval is, dan houd ik ´m er nog even uit. Ik verdenk sommigen ervan dat ze die stekker er zelf uit trekken. Maar ik gun ieder mens z’n leugentje. Veel van de mensen die ik bezoek zien op een normale doordeweekse dag niemand. Die moet je even wat tijd gunnen, zodat ze je met een gerust hart een koffie kunnen aanbieden. Dan ga ik eerst uitgebreid de computer onderzoeken. En terwijl ik dat doe, beginnen ze tegen me aan te praten. De ene klacht na de andere. Je kent die boksballen wel. Welnu, ik ben een soort klaagbal.”

Het was dankzij dit dagelijkse geklaag dat gewoon Jos op het idee kwam een politieke partij op te richten. Lijst Jos, dacht hij eerst. Hij besloot het aan zijn klanten voor te leggen. En die reageerden zonder uitzondering laaiend enthousiast. “Ik luister naar die mensen. En dat is wat ze nodig hebben. Iemand die naar ze luistert. En die hen kan uitleggen wat er allemaal gebeurt en die heldere oplossingen kan bedenken. Ze hoeven alleen maar een beetje gerust gesteld te worden.”

Jos geloof niet in bemiddelen
We zijn bij mevrouw De Bok. Een van Jos’ vaste klanten. Rijtjeshuis, veel donkerbruin hout binnen, banken met mosterdgroene kussens, Friese staander waarop het altijd tien voor twaalf is, rood tapijtje op de tafels, de geur van suddervlees gemengd met die van koffie. “Zonder Jos was ik er niet meer”, begint mevrouw De Bok als ik haar vraag naar de betekenis die Jos voor haar heeft. “Hij heeft me uit mijn isolement gehaald. Na de dood van mijn man zat ik hier achter de ramen te verpieteren. Mijn ene zoon woont met zijn vrouw en kinderen in Amsterdam. Mijn andere zoon samen met zijn vriend in Maastricht. Vlak na de begrafenis van hun vader begon hier thuis het gesodemieter. Hun vader lag koud onder de grond of ze zaten al te ruziën over wie wat zou krijgen. Terwijl ik gewoon naast hun zat. Ik heb ze het huis uit geschopt. Mijn zoon en kleinkinderen zie ik met Sinterklaas, mijn andere zoon en zijn vriend met Kerst. Zitten we een beetje onze tijd uit te zitten. Ik ben altijd blij als die dagen voorbij zijn en Jos weer langs kan komen.” Heeft Jos nog geprobeerd om te bemiddelen? “Jos geloof niet in bemiddelen”, zegt mevrouw De Bok. “Ik geloof niet in bemiddelen”, klinkt er vanuit de bijkeuken, waar Jos bezig is met de computer. “Hij zei tegen me: bekommer je niet meer om je zonen, dat doen ze ook niet meer om jou. Onterf ze en geef alles wat je hebt aan een goed doel. Ik had eerst dat goede doel van Paul van Vliet in gedachten, maar nu Jos een partij heeft opgericht, heb ik besloten dat alles daar naartoe gaat.” Jos komt de bijkeuken uitgelopen. Hij veegt z’n handen af aan een doek. “Zo”, zegt hij, “die loopt weer als een zonnetje.” Ik vraag wat ze denkt dat Jos voor haar kan betekenen in Den Haag. Wat hoopt ze dat Gewoon NL kan brengen dat andere partijen niet kunnen brengen. Ze haalt haar schouders op. “Gewoon”, zegt ze. Gewoon? “Ja: gewoon.” We praten nog wat, drinken nog een bakkie leut en als we naar buiten gaan, stopt mevrouw De Bok Jos, voor zover ik het goed kon beoordelen, een briefje van vijftig en twee briefjes van tien euro toe.

De Smulmuis
De rest van de dag hebben we soortgelijke ontmoetingen met soortgelijke bejaarden. Allemaal zijn ze lyrisch over Jos, die zich alle lof routineus laat aanleunen. Rond een uur of zes eten we een frietje bij de Smulmuis, waar ze volgens Jos de beste pindasaus van heel Geldermalsen hebben. Hierna zal hij me afzetten bij het station. Tijdens het patatje vertel ik dat ik die ochtend een kleine vertraging had opgelopen omdat, zo vertelde de conducteur, “ProRail het nodig achtte onbemande treinen voor te laten gaan”. Jos schudt z’n hoofd. “ProRail, als je zo’n naam verzint, dan weet je dat het nooit goed komt met je organisatie. Hier, Restaria de Smulmuis, dat is nou gewoon een goeie naam. Je wordt er vrolijk van en je weet waar het om gaat. Om lekker eten. En dat hebben ze hier.” Vanaf volgende week gaat Jos met Gewoon NL op campagnetour door Nederland. We spreken af dat ik ‘m zal vergezellen.