GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit maal een stukje van onze oud-blogger Anne, die het stuk al eerder plaatste op haar eigen blog.
Begin deze eeuw woonde en werkte ik in Engeland. Omdat ik 24 uur per dag tussen de Ieren verkeerde, zowel thuis als op werk, zat ik al gauw opgescheept met een (zuid) Iers accent. Daar had en heb (want ik raak het niet meer kwijt) ik zelf geen enkel probleem mee. Integendeel, Iers is veel makkelijker dan Engels omdat je die lastige th gewoon als een t uitspreekt. Tree is een boom èn drie. Tree trees, simpeler kan niet.
Wat ik wel merkte was dat veel mensen in Coventry, waar ik woonde, er van uit gingen dat ik Iers was. En dat was niet altijd even makkelijk. In Engelse pubs waren het ‘Irish bastards, go home’ en ‘Irish whore’ soms niet van de lucht. Toen er in het nabijgelegen Birmingham een bom afging (Birmingham heeft na Londen de grootste populatie Ieren van het VK) werd ook ik daar op aangekeken door mijn Engelse collega’s en waren de bedrijfstoiletten volgekalkt met anti-Ierse leuzen.
Omgekeerd moest bij bezoekjes aan familie en vrienden in Ierland soms uitgelegd worden dat niet alle Engelsen protestantse klootzakken waren. Toen mijn Ierse vriend en ik een bezoek aan het Gaelic sprekende westen van Ierland brachten, moest er wel eerst een IRL-sticker op de auto geplakt worden, want met een Brits kenteken voelde hij zich niet prettig. En in een klein dorpje daar, waar langs de weg om de paar honderd meter gedenktekens stonden voor de Ierse hongerstakers, voelde ook ik me niet veilig genoeg om uit de auto te stappen en ergens de weg te vragen. Het was duidelijk dat ons Engelse voertuig vanachter de gordijnen in de gaten werd gehouden.
De meest bizarre ervaring had ik in een Irish Working Man’s Club in Engeland, waar we de altijd beladen voetbalwedstrijd Celtic – Rangers gingen kijken. Daar mocht ik aan niemand laten merken dat ik Nederlands was, want de associatie met Koning Willem III (‘King Billy‘), de Nederlander die de katholieken afslachtte bij de Battle of the Boyne in 1690, was er eentje die mijn gezelschap wilde vermijden. Oude Celtic-fans hebben liever geen ‘Orange Bastards’ in hun midden.
Het was een vreemde, fascinerende tijd, mijn jaren als ‘Ierse’ in Engeland, als ‘Engelse’ in Ierland en als ‘Oranjeklant’ tussen de katholieken. De berichten van de afgelopen dagen uit Noord-Ierland hebben me geschokt, maar niet verbaasd. Ooit werd me door een Ier gevraagd of ik katholiek of protestant was. Ik antwoordde naar waarheid dat ik atheïst was. “Sure, but are you a protestant atheist or a catholic atheist?” was zijn wedervraag.