“Nederland moet weer gewoon gewoon worden”

Het begon bij zijn buurvrouw die van haar in Zwitserland wonende zoon het duurste internetabonnement van XS4all.nl kreeg. Zo kon ze haar kleinkinderen tenminste geregeld zien. Maar toen alles was aangesloten, wist ze bij god niet hoe ze nu het internet op moest. Gelukkig had ze Jos Kuintjes (“Zeg maar gewoon Jos”) als buurman.

In de Vivo, zoals mevrouw Hesp de buurt-Spar nog steeds noemt, sprak ze hem aan en vertelde ze haar probleem. Jos was een klein ochtendje bezig en sindsdien surft mevrouw Hesp probleemloos gans het internet rond. En als het internet het niet doet, komt gewoon Jos gewoon even langs en maakt alles gewoon weer in orde. Voor een gewoon prijsje. Ze vertelde het haar bridgeclub.

Van het een kwam het ander en binnen no-time had Jos een zeer aardig klantenbestand opgebouwd. “En ze betalen allemaal gewoon handje contantje. Dat is wel zo duidelijk. Een van de speerpunten van Gewoon NL wordt ook het bevorderen van contante betalingen. Weg met het virtuele geld. Daar komt alleen maar ellende van. De mensen willen duidelijkheid. Internetbankieren lijkt handig, maar het is niets. Je ziet het geld nooit. Het zijn enkel cijfertjes. En cijfertjes hebben geen reële waarde. Het bestaat niet echt. Cash wel. Cash is duidelijk. Cash is cash. Cash is gewoon. Cash kun je in je matras stoppen en een jaar later is het nog precies evenveel. Tenminste, als je er niets uit hebt gehaald natuurlijk.”

Naarmate Jos een groter klantenbestand opbouwde, werd hem steeds duidelijker dat er iets mis is met dit land. Al woonden zijn klanten in een perfect veilige buurt, ze kwamen amper nog hun huis uit. Jos: ´Niet omdat ze bang waren overvallen te worden door moslims met sabelzwaarden of om verkracht te worden door negroïde illegalen. Ze zagen er gewoon het nut niet meer van in. Alles is voortdurend aan het veranderen. Onder het mom van een verbetering verandert de Vivo in de Super en daarna in de Albert Heijn en daarna in de Super de Boer en nu is het weer een Spar. De jeugd van tegenwoordig gaat niet meer in de fanfare, maar begint een rapgroep. En in plaats van een halfje bruin, moet je bij de bakker tegenwoordig kiezen uit oertijger, zuurdesem of dadelpittenbrood. Ze kunnen het niet bijbenen, ze willen het niet bijbenen. En in Den Haag houdt niemand rekening met ze.”

Jos haalt zijn theezakje uit zijn glas, waarna hij de gloeiend hete thee (uw verslaggever had nog niet eens durven nippen) in één teug naar binnen giet. Hij praat verder: “Mijn klanten hebben hun geloof in de gangbare politieke partijen opgegeven omdat die ons uitleverden aan onzichtbare machten. Ze zien anonieme beursgangers het geld opstrijken en hun zonen hun baan verliezen. Ze zien de plaatselijke rookworsterij haar naam veranderen van De Gelderse Rookworster in Saucifuum, de afdeling marketing houdt een mooi verhaal waar geen touw aan vast te knopen is en een maand later wordt de helft van de banen geschrapt. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is niet zo dat al die mensen nu woedend zijn, ze zijn uitgeblust. Ze willen rust. En nu zoeken ze hun heil bij Geert Wilders of bij de SP. Niet omdat ze vinden dat die partijen gelijk hebben, maar omdat die partijen ervan blijk geven in dezelfde wereld te leven. Het gaat niet om de inhoud, het gaat om een luisterend oor. Het idee dat alles een beetje te begrijpen valt. Het gaat om de tastbaarheid. Dat Europa de Spaanse banken honderd miljard euro geeft, wat betekent dat nu precies? Dat betekent helemaal niks. Het had net zo goed duizend miljard kunnen zijn. Of tien miljard. Het is allemaal even ongrijpbaar. De volgende dag is het toch verdampt. Het is net alsof het niet bestaat.”

Een semantische discussie over de postkeizerlijke werkelijkheid wil gewoon Jos evenwel niet voeren. Daar gaat het hem niet om. “Waar het mij om gaat is dat het allemaal niet normaal is. Daar moeten we vanaf. Nederland moet weer begrijpelijk worden. Dat je niet drie studies cum laude moet hebben afgerond om te weten wat er aan de hand is. Nederland moet weer gewoon gewoon worden. Wij zijn altijd gewoon gewoon geweest. Dat is altijd onze kracht geweest. Dat zal altijd onze kracht zijn. Daarom heb ik Gewoon NL opgericht.”

Jos kucht. De laatste stuiptrekkingen van een zomergriepje, verklaart hij. “Zo nu en dan krijg ik vragen van mijn klanten over de actualiteit. Dan hebben ze weer iets op het internet gelezen en dan weten ze niet wat ze ermee aan moeten. In mijn ogen zijn er twee soorten problemen: problemen die je niks aan gaan en problemen die je wel wat aan gaan. Problemen die je niks aangaan, negeer je. Problemen die je wel wat aangaan, los je op. Op de meest eenvoudige manier. En dan is het geen probleem meer. In beginsel bestaan er geen problemen, zeg ik altijd maar. Voor elk probleem kun je een oplossing bedenken en dan is het geen probleem meer. Als er geen oplossing voor te bedenken valt, is het geen probleem, dan is het een feit. Laat ik het anders uitleggen: er kunnen obstakels zijn die je verhinderen een zeker doel te bereiken. Als het even kan, ruim je dat obstakel uit de weg. Als het niet kan, dan ga je er omheen. Als zelfs dat niet kan, kies je een ander doel.”