Montjuïch

Graag had ik vandaag niet zelf een verhaal geschreven, maar het gedicht ‘A Barcelona’ gepubliceerd, van de Catalaanse dichter Jacint Verdaguer. Jacent Verdaguer is op een steenworpafstand begraven, van de plek waar vandaag de streep lag. (De Montjuïch is tevens een soort Père Lachaise van Barcelona.)

Hoewel er een heleboel teksten online zijn terug te vinden, is het mij niet gelukt om deze tekst te pakken te krijgen, en de bundel waar het in staat, of toch zou moeten staan, naar wij dachten, is zoek. (Een uitdaging voor de reaguurders: help mij deze tekst te vinden. Web 2.0: bewijst u!)

Ik hou wel van Verdaguer, al mag ik mijzelf geen expert noemen op het gebied van de poëzie. Ik spreek daarbij geen letter Catalán en ik ben dus overgeleverd aan de grillen van een vertaler. Engelse poëzie, dat gaat nog (Shall I compare thee to a summers day, enfin: mijn docenten van het Baudartius College hebben mij goed opgeleid, waarvoor dank en hulde, want dat was destijds bepaald niet gemakkelijk). In het Duits durf ik ook nog aan. Bij de rest van de Wereld heeft het totaal geen zin om vast te houden aan de brontekst, of ze moeten uit België komen. (Ik lees trouwens veel te weinig poëzie, en als ik om mij heen kijk zie ik ook niemand poëzie lezen. Waarom eigenlijk niet? Ben ik al te gezapt, en te ge2.0d?)

Afgelopen winter was ik deels voor zaken en deels voor mijn eigen plezier naar Barcelona getogen. Er zijn slechtere plekken waar iemand naartoe kan gaan. Ik maakte van een vrije dag gebruik om een flinke stadswandeling te maken, en langs het strand terug naar de Montjuïch.
Of het de stad was, of de zee, of de klim, of de gedachte aan Verdaguer weet ik niet, maar ik voelde dat ik voor dat moment, in al zijn vluchtigheid, een gedicht moest maken.

Montjuïch

Gure zilte zonnestralen
flitsen aan een stad voorbij

jagen door verlaten straten
over stranden, over daken

prikken als een winterbaard
wanneer ze jankend op mijn wangen
in duizend schitterende splinteringen
voorgoed te pletter slaan.