Door toeval raakte in februari een week embedded bij een studiereis van Oikocredit naar de effecten van verstrekte microkredieten in India. Het was heel leerzaam eens ter plekke te zien hoe zo’n krediet nou werkt. Dit is de vijfde van vijf verslagen.
De Shanty Dan Colony is een gemeenschap waar voormalige leprapatiënten terugkeren in de maatschappij. Dezer dagen komen er weinig ex-patiënten meer bij, al is lepra nog verre van uitgeroeid in India. In Shanty Dan wonen 35 gezinnen. De meeste inwoners zijn van de tweede en derde generatie, die de ziekte nooit gehad hebben.
Het eerste wat de vrouwengroep van Shanti Dan wil laten zien aan de buitenlandse bezoekers, is de elektrische spinmachine, waarmee ze touw maken uit kokosvezels. Die levert 1000 roepie (15 euro) per dag op. Gedeeld door acht vrouwen is dat nog steeds onder de armoedegrens, maar het is een enorme verbetering ten opzichte van de handmatige machine, die harder werk eiste en maar 200 roepie winst opbracht.
Ook voor die handmatige spinmachine (35.000 roepie ofwel 500 euro) hadden ze aanvankelijk geen geld. De regering had hen wel een cursus touw maken laten volgen, maar bij gebrek aan kapitaal konden ze daar niets mee. Een eerste microkrediet gaf hen een zetje. De verstrekker bracht hen bovendien in contact met een Japanse leprastichting, die een hen een zachte lening gaf voor de elektrische machine.
Nog iets wat de bezoekers beslist moeten zien volgens Mirati, de zelfbewuste secretaris van de groep, die zichzelf ook heeft aangeleerd de machine te repareren: een trofee van dezelfde stichting voor hun ondernemerschap. Het bijbehorende geldbedrag is het startkapitaal voor een tweede machine. Touw maken is hard en weinig rendabel werk, maar het is beter dan het lot van hun ouders, die van een afstandje toekijken. Hun reflex bij het zien van de buitenlanders is een verminkte hand ophouden in de hoop iets toegestopt te krijgen.
Verderop in de kolonie staat een nauwelijks gebruikte latrine. Het wachten is op de wateraansluiting, die ieder moment zou moeten arriveren. Zo te zien is het overigens maar goed dat het toilet nog niet gebruikt wordt, want de beerput bevindt zich maar op enkele meters afstand van de waterput. De huizen zijn van steen, maar daar is alles wel mee gezegd.
Vrolijk word je als buitenstaander niet van zo’n bezoek. Maar Mirati (rechts op de foto) straalt één en al optimisme en daadkracht uit. Kijk, ze heeft een smartphone. En hopelijk, ooit, een motorfiets zodat ze de zware touwen niet meer te voet naar de markt hoeft te brengen.
De foto van Opmeer Reports bij dit artikel is met toestemming gebruikt.
Reacties (2)
Maar hoeveel heeft die spinmachine nu gekost?
En hoeveel kost die aan elektriciteit bij gebruik?
Hoeveel hebben ze geleend?
Tegen hoeveel rente?
Over hoeveel aflossingstijd?
Is die 15€/dag netto of bruto?
Hoe lang gaat die spinmachine mee?
Wie koopt dat touw? Wat is de markt voor kokostouw?
Ik mis de elementaire gegevens om te beoordelen of deze lening goed is / goed verloopt.
@1 Op een reis als deze krijg je natuurlijk alleen succesverhalen te zien. Je krijgt een indruk van hoe het werkt, maar je moet niet bezwijken voor de verleiding om individuele gevallen te willen beoordelen.
Zo’n elektrische spinmachine kost 200.000 roepies (3000 euro). In dit geval was de lening van de Japanse leprastichting tegen een rente van 0%. Als ze een tweede machine via reguliere microkredietkanalen afschaffen zal de rente circa 25% zijn, afhankelijk van de aflossingstermijn.
De markt voor kokostouw is groot. Als je een beetje op schaal kunt produceren, zoals de vrouwen van Shanti Dan, raak je het meeste kwijt aan groothandelaren. Het is hard werk en levert relatief weinig op. Daarom is het een instapmarkt. Vaak verlaten vrouwen deze business weer als ze iets beter kunnen vinden.